کتاب زندگی هنرمندان

کتاب زندگی هنرمندان اثری از جورجو وازاری است که با ترجمه علی‌اصغر قره‌باغی در انتشارات سوره مهر منتشر شده است. این کتاب اثر مرجع برای مطالعه هنر دوران رنسانس است و به زندگی برجسته‌ترين نقاشان، پيکره‌سازان و معماران می‌پردازد. 

درباره کتاب زندگی هنرمندان

کتاب زندگی هنرمندان، معتبرترین مأخذ برای مطالعه هنر دوران رنسانس به شمار می‌آید و یکی از مهم‌ترین کتاب‌های تاریخ هنر جهان است. جورجو وازاری، که خود زندگینامه‌نویس مشهوری است، در این اثر از زندگی نقاشان، پیکره‌سازان و معماران مشهور و برجسته دوران رنسانس نوشته است. 

کتاب زندگی هنرمندان سه بخش دارد: بخش اول به دوران رنسانس آغازین اختصاص دارد. در بخش دوم رنسانس میانه و اوج رنسانس بررسی می‌شود و بخش سوم، هنر دوران معاصر را بررسی کرده است. زندگی افرادی مانند جوتو، سیمونه مارتینی، اوچه او، گیبرتی، دوناتلو و در نهایت داوینچی، رافائل، بوناروتی و سایرین در این کتاب آمده است.

کتاب زندگی هنرمندان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب زندگی هنرمندان را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ هنر، دوست‌داران هنر دوران رنسانس و دانشجویان رشته هنر پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب زندگی هنرمندان 

هرگز نمیتوان انکار کرد که يکی از عناصر پديدآورنده رنسانس همان انديشه باززايی و رویکرد عمدی و سنجيده به فرهنگ يونان کهن و رم باستان بود. اين بازگشت به گذشته، نخست در عرصه ادبيات چهره نماياند، اما از همان آغاز تصويری مبهم و درهم تنيده داشت. نويسندگان و شاعران سده چهاردهم  (Trecento) يا به کلام ديگر آغازگران رنسانس و انديشمندانی که مفهوم احيای فرهنگ باستان را رواج دادند و انسانمداری (Studia Humanitatis) را تشويق کردند، سده‌های ميانه را «عصر دراز بیخبری و تيرگی» می‌دانستند و در آن به چشم ميان‌پرده‌يی سياه و اندوهبار در تاريخ و روند تمدن انسان نگاه می‌کردند. پترارک يکی از اين اومانيستها (انسانمداران) بود که هزار سال فاصله ميان شکوه رم باستان و دوران خود را «دوران تاريکی» میناميد.

او آنقدر خوشبين نبود که شرايط حاکم بر سده‌های ميانه را تغييرپذير بداند، اما به نوعی زندگی بهتر در همان شرايط ايمان داشت. اومانيسم غيرمذهبی او مطالعه عهد کهن و انديشه‌های آن دوران را پيشنهاد میکرد و بر آن بود که «انسان به زودی در فروغ انوار گذشته گام خواهد زد.» 

امروز بسياری از تاريخ نگاران برای آنکه آغازگاهی شناخته و مطمئن برای رنسانس فراهم آورند، پترارک را آغازگر برخی از انديشه‌ها و عناصر بنيادين رنسانس معرفی می‌کنند، اما واقعيت آن است که اين آغازگاه چندان هم معتبر نيست. دويست سال پيش از پترارک، مردی میزيست که فرانسيس قديس نام داشت و برخی از تاريخنگاران او را پيامبر و نويدگر رنسانس لقب داده‌اند. با آنکه عرفان مسلط بر روزگاری که فرانسيس قديس در آن می‌زيست، زندگی اين جهان را يکسره نفی می‌کرد و به پيروی از باورهای مذهبی، در زندگی دنيوی به چشم «زندان موقت» و «آزمونگاه روح انسان» نگاه میکرد، فرانسيس با موعظه‌های خود به مذهب رنگی انسان دوستانه زد؛ زندگی و جهان فانی را مکانی برای لذت بردن توصيف کرد و اساس فلسفه خود را بر همين انديشه بنا نهاد. از ديدگاه او زندگی رويدادی پرماجرا و قلمروی ميان زشتی و زيبايی و نيکی و بدی بود. او در سروده‌های خود که در آن زمان بسيار کفرآميز تعبير میشد، به‌سان کافری بت پرست به نيايش عناصر طبيعت پرداخت و شعرش درواقع نوعی بازگشت به شعر پاستورال (روستايی) رم باستان را تداعی میکرد. با اين تفاوت آشکار که فرانسيس و پيروان او طبيعت را جلوه‌یی از ذات پروردگار می‌دانستند و ستايش آنها از طبيعت شکلی معنوی به خود می‌گرفت.