کتاب کیمیاخاتون

کتاب کیمیا خاتون نوشته سعیده قدس به روایت زندگی جذاب دخترخوانده‌ی مولانا جلال‌الدین بلخی می‌پردازد و جلوه‌های تازه‌ای از زندگی شمس و مولانا را به خواننده معرفی می‌کند. جلوه‌هایی که بیشتر جنبه داستانی دارند تا حقیقی.

درباره کتاب کیمیا خاتون

در این کتاب با پرداختی رمانتیک که در فضایی شاعرانه جان گرفته و نویسنده ضمنِ سعی در وفاداری به واقعیات تاریخی ماجرا و حال و هوای زمان و مکان قصه، خیال‌پردازانه یکی از پیچیده‌ترین و اسرارآمیزترین روابط عاشقانه که در زمان خود قونیه را به آشوب کشید و شمس نیز خود در جای جای مقالات به آن اشاره نموده است را به تصویر می‌کشد. سعیده قدس از مؤسسان مؤسسه خیریه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان (محک) است. او نویسنده چندین کتاب نیز بوده‌است. وی در فهرستی که روزنامه‌ی وال استریت ژورنال برای ۵۰ زن برتر سال ۲۰۰۸ معرفی کرد و با رتبه ۴۵ یکی از معرفی‌شدگان بود. همچنین او نویسنده‌ی رمان تاریخی موفق «کیمیا خاتون» است که از سال نشر ۱۳۸۳ تا سال ۱۳۹۱، بیست و پنج بار تجدید چاپ شده‌است. گفتنی است کتاب صوتی کیمیاخاتون نیز با صدای پروین محمدیان تولید و منتشر شده است.

خواندن کتاب کیمیا خاتون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان تاریخی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب کیمیا خاتون

هنوز مادرم تنها مشاورم بود. بی‌آنکه نیازی به توضیح زیادتر ببینم، از او پرسیدم: مادر! اگر با یکی قهر کرده باشیم و بعد گناهش را بخشیده باشیم و بخواهیم با او آشتی کنیم، باید چه کار کنیم؟ مادرم کمی فکر کرد و با لبخندی پروقار و بزرگ منشانه گفت: تا ببینیم کی هست! گفتم کسی که نمی‌خواهم اسمش را بگویم. ابن بار لبخندی پر معنی‌تر صورت پف کرده‌اش را که دانسته بودم عارضه‌ی آخرین روزهای بارداری است‌، روشن کرد و با تکان سر گفت: بستگی به اهمیت آن دوست و موضوع دارد... اگر خیلی مهم باشد پیش ما اکدشانی‌ها رسم است که طره‌ای از گیسوانمان را با رشته‌ای طلا یا نقره می‌‌بافیم و برایش می‌فرستیم.

در راه احساس غریبی داشتم. دلم می‌خواست زار بزنم. فکر می‌کردم همه، به خصوص بهاءالدین و کرامانا بدجوری نگاهم می‌کنند. از علاءالدین که مقصر اصلی بد حالی‌ام بود و همه اتفاقات زیر سر او بود نفرت داشتم و ابدا نگاهش نمی‌کردم. وقتی می‌دیدم زنجره‌ها (جیرجیرک‌ها) به جایم زار می‌زنند و آسمان غروب را در طول راه می‌انبازند، لذت غمگینانه‌ای می‌بردم. صدا، صدای حال من بود: بی‌معنی و مبهم و غم‌انگیز و بی‌آغاز و فرجام.