کتاب درمان و به سازی رابطه ها

کتاب درمان و به سازی رابطه ها نوشتهٔ جان گاتمن و ترجمهٔ مصطفی علیزاده است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است. این اثر از مجموعهٔ «روان‌شناسی - ترجمه» است.

درباره کتاب درمان و به سازی رابطه ها

جان گاتمن در کتاب درمان و به سازی رابطه ها بیان کرده است که چگونگی تنظیم روابط تا حد بسیاری تعیین می‌کند که اختلاف میان مردمان چگونه  به نتیجه‌ای خوش منجر شود. آن اندیشهٔ پایه با روشی ارتباط و بستگی دارد که مردم در لحظه‌های زندگی روزمرهٔ خود و یا در ارتباطات عاطفی‌شان تلاش می‌کنند، به افراد پیرامونی خود پاسخ دهند. آن لحظه‌ها خیلی به چشم نمی‌آید و به آسانی از نظر دور می‌ماند. به عقیدهٔ نویسنده با آگاهی و اندیشیدن به چنین لحظه‌هایی است که ما را قادر می‌سازد صمیمیت بورزیم و صمیمیت بپذیریم؛ و آن‌چه را که ما از نزدیک‌ترین روابط خود احتیاج داریم، حمایت کنیم و حمایت بپذیریم. نظام‌های فرماندهی به ما امکان می‌دهد تا جهت‌ها و مقاصد عواطف خود را ببینیم. آگاهی از عواطفی که این نظام‌ها خلق می‌کنند، به ما اجازه می‌دهد تا آن‌چه را در زندگی از دست می‌دهیم، وارسی کنیم: هم‌چنین به ناسازگاری نیازهای‌مان با نیازهای کسانی که بسیار برای ما عزیز هستند، پی ببریم. آگاهی از عواطف درونی خودمان و عواطفی که از نزدیک‌ترین روابط‌مان برمی‌خیزد، می‌تواند راهنمایی طبیعی در راه جست‌وجوی برای رسیدن به معنا برای‌مان فراهم آورد. هدف این کتاب فراهم آوردن نشانه‌ها و مهارت‌های لازم در پی‌ریزی همین آگاهی‌ها است.

خواندن کتاب درمان و به سازی رابطه ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درمان و به سازی رابطه ها

«دلایل زیادی هست که مردم از نشان دادن احساسات، به‌خصوص عواطف منفی مثل غم، خشم و ترس خود، طفره می‌روند. اکثرا می‌خواهند تجارب منفی را انکار کنند، از آن‌ها پرهیز کنند، تا فاصلهٔ خود را از امور آشفته‌ساز دورتر نگاه دارند. با چرخش مثبتی که به رویدادها می‌دهند، اعتقاد دارند که اجباری نیست به چیزهایی که ما را غمگین، عصبانی یا ترسو می‌سازند، بیندیشیم. برخی اعتقاد دارند احساسات‌شان آن‌قدر ترسناک یا آشفته‌کننده است که قادر نیستند در قالب کلمات بریزند. یا ممکن است از آن‌چه احساس می‌کنند، خجالت بکشند یا گیج شوند، بنا براین دوست ندارند تجارب خودشان را با دیگران تقسیم کنند. افراد فراوانی هستند که دل‌شان نمی‌خواهد بارهای عاطفی خود را روی دوش دوستان و اقوام بگذارند. شاید اعتقاد دارند که احساسات آنان اهمیتی ندارد و شایستهٔ توجه دیگران نیست. یا شاید می‌پندارند مشکلات‌شان دیگران را پریشان می‌سازد.

افزون بر آن‌ها، کسانی هم هستند که اصلاً عادت به بیان عاطفه ندارند و قادر نیستند کلماتی برای اظهار آن‌ها بیابند. البته برخی هم فقط به فکر ارزش حریم شخصی خوداند و مایل نیستند آن‌طور که احساس می‌کنند، آن را علنی سازند.

همان‌طور که تجربهٔ تیم نشان می‌دهد، دلیل این‌که مردم تلاش دارند احساسات‌شان را پنهان سازند، این معنا را ندارد که عواطف‌شان دیده نمی‌شود. مطالعهٔ ویدئویی زوج‌هایی که در زناشویی خوش‌بخت نبودند و چند سال پیش در دانشگاه اورگون۴۹ انجام گرفتاین حقیقت را به نمایش گذاشت. آزمایشگران از این زوج‌ها خواستند دوربین را فریب دهند و وانمود کنند که خوش‌بخت‌اند. بعد به آنان گفته شد فرض کنند پول هنگفتی به آنان پرداخت شده و باید با هم تصمیم بگیرند، آن را چگونه خرج کنند. با گوش دادن به نوارها شما فکر می‌کردید که اکثرا نقش‌شان را خوب بازی کرده‌اند، ولی وقتی فیلم ویدئویی آنان را تماشا می‌کردید و با گوش حرف‌هایشان را می‌شنیدید، برداشت متفاوتی به‌دست می‌آوردید. لحن صداها و قیافه‌ها در همان آغاز مچ‌شان را باز می‌کند. جمله‌هایی مانند: «عزیزم هر چه تو بگی.» و «بستگی به میل تو داره.» همراه با ریشخند و نفرت بیان می‌شد. از هر جای روابط متقابل آن‌ها دشمنی می‌ریخت. در واقع نشت کردن کلمه‌ای است که روان‌شناسان برای توصیف روشی که ما غیرداوطلبانه عواطف خود را نشان می‌دهیم، به‌کار می‌برند. این پژوهش و تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که مهم نیست مردم چه اندازه می‌کوشند عواطف خود را پنهان سازند، مهم این است که معمولاً احساسات حقیقی آنان ظاهر می‌شود.»