کتاب ناکجاآباد

کتاب ناکجاآباد نوشته‌ی هرولد پینتر و با ترجمه‌ی البرز محرر خوانساری، یکی از آثار شاخص در حوزه‌ی نمایشنامه و تئاتر معاصر است که نشر قطره آن را منتشر کرده است. این نمایشنامه، با فضایی رازآلود و دیالوگ‌هایی چندلایه، به بررسی مرزهای حافظه، هویت و واقعیت می‌پردازد. پینتر، با سبک خاص خود که بر سکوت‌ها، تکرارها و ابهام‌ها تکیه دارد، جهانی را خلق کرده که در آن شخصیت‌ها میان گذشته و حال، خاطره و فراموشی، و حقیقت و خیال سرگردان‌اند. ناکجاآباد از جمله آثار پیچیده و شخصی پینتر به‌شمار می‌آید و در کنار نمایشنامه‌هایی چون بازگشت به خانه و خیانت، جایگاه ویژه‌ای در کارنامه‌ی او دارد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ناکجاآباد

نمایشنامه‌ی ناکجاآباد، اثری از هرولد پینتر، در فضایی بسته و محدود روایت می‌شود؛ جایی که چهار مرد با پیشینه‌ها و سنین متفاوت، در خانه‌ای بزرگ در شمال غرب لندن، درگیر گفت‌وگوهایی پرابهام و گاه طنزآمیز می‌شوند. پینتر در این اثر، با بهره‌گیری از عناصر ابزورد و بازی‌های زبانی، مرز میان واقعیت و خیال را به چالش کشیده است. شخصیت‌ها مدام جایگاه و هویت خود را تغییر می‌دهند و حتی نام‌هایشان نیز ثابت نمی‌ماند. فضای نمایش، آکنده از حس تهدید، عدم قطعیت و گسست هویت است؛ جایی که گذشته‌ی مبهم و خاطرات ناپایدار، پیوسته بر اکنون سایه می‌اندازند. طنز تلخ و مکث‌های ویرانگر، بخش جدایی‌ناپذیر روایت‌اند و روابط قدرت، طبقه و جنسیت در لایه‌های زیرین دیالوگ‌ها جریان دارد. ناکجاآباد، با ساختاری غیرخطی و دیالوگ‌هایی که بیش از آنکه روشنگر باشند، بر ابهام می‌افزایند، تجربه‌ای متفاوت از تئاتر معاصر را رقم زده است. پینتر در این نمایشنامه، نه‌تنها به بحران هویت و حافظه می‌پردازد، بلکه با نگاهی انتقادی، مناسبات اجتماعی و طبقاتی انگلستان را نیز به تصویر کشیده است.

خلاصه کتاب ناکجاآباد

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان ناکجاآباد در اتاقی بزرگ و نسبتاً مجلل آغاز می‌شود؛ جایی که هرست، مردی مسن و ثروتمند، میزبان اسپونر، مردی هم‌سن خود اما با ظاهری فرسوده و زندگی‌ای پر از خاطرات مبهم است. گفت‌وگوی این دو، با نوشیدن و مرور خاطرات گذشته، به‌تدریج به بازی قدرت و افشای زخم‌های پنهان زندگی‌شان بدل می‌شود. ورود دو مرد جوان‌تر، فاستر و بریگز، فضای خانه را پیچیده‌تر می‌کند و مرز میان میزبان و مهمان، دوست و غریبه، مدام جابه‌جا می‌شود. شخصیت‌ها با روایت‌هایی متناقض از گذشته، هویت خود را بازتعریف می‌کنند و حتی نام‌ها و نقش‌هایشان تغییر می‌یابد. اسپونر تلاش می‌کند جایگاهی برای خود در این خانه و نزد هرست پیدا کند، اما با مقاومت و تردید دیگران روبه‌رو می‌شود. در طول نمایش، خاطرات و واقعیت‌ها در هم می‌آمیزند و هیچ‌چیز قطعی به‌نظر نمی‌رسد. درنهایت، ناکجاآباد به جایی بدل می‌شود که در آن زمان متوقف شده، گذشته و حال در هم تنیده‌اند و شخصیت‌ها در چرخه‌ای از تکرار، ابهام و بی‌حرکتی گرفتار می‌مانند.

چرا باید کتاب ناکجاآباد را بخوانیم؟

ناکجاآباد با دیالوگ‌هایی چندلایه و فضایی پر از ابهام، تجربه‌ای متفاوت از نمایشنامه‌خوانی ارائه می‌دهد. این اثر، با تمرکز بر بحران هویت، حافظه و واقعیت، مخاطب را به تماشای بازی قدرت و روابط انسانی در بستری ابزورد و غیرقابل پیش‌بینی دعوت می‌کند. پینتر با استفاده از سکوت‌ها، مکث‌ها و طنز تلخ، موفق شده است فضایی خلق کند که در آن هر جمله و هر سکوت معنایی پنهان دارد. خواندن این کتاب، فرصتی برای مواجهه با پرسش‌های بنیادین درباره‌ی حقیقت، خاطره و معنای بودن است؛ پرسش‌هایی که نه‌تنها در متن، بلکه در ذهن خواننده نیز طنین‌انداز می‌شوند. همچنین، ترجمه‌ی اثر با توجه به ظرافت‌های زبانی و فرهنگی، امکان درک بهتر فضای اثر را برای مخاطب فارسی‌زبان فراهم کرده است.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان تئاتر معاصر، دوست‌داران آثار ابزورد و کسانی که به موضوعاتی چون بحران هویت، حافظه و روابط انسانی علاقه دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین برای دانشجویان و پژوهشگران ادبیات نمایشی و کسانی که به تحلیل ساختارهای روایی و دیالوگ‌های چندلایه علاقه‌مندند، انتخاب مناسبی است.

بخشی از کتاب ناکجاآباد

«اسپونر: بله. می‌خواستم بگم، عنایت دارین، بعضی افراد هستن که به نظر قوی می‌آن. تصورشون از ماهیت قدرت آدم رو متقاعد می‌کنه، اما این‌جور آدم‌ها فقط صاحب اون ایده‌ن، نه واجد اون واقعیت. چیزی که دارن قدرت نیست، بلکه مهارته. این‌ها یه ژستی رو به‌دقت پرورش داده‌ن و حفظش می‌کنن. نصف اوقات جواب می‌ده. یه آدم فهیم و باذکاوت می‌خواد یه سوزن توی این ژستشون فروکنه، تا از اساس، سستی این ظاهر رو نشون بده. من همچین آدمی‌ام. هرست: منظورتون از دستهٔ دومه دیگه؟ اسپونر: بله، از دستهٔ دوم، یه مرد فهیم و باذکاوت. نه از دستهٔ اول، نه، نه، اصلاً. به‌هیچ‌عنوان. (مکث) اگه اجازه بدین، می‌خوام عرض کنم واقعاً لطف داشتین تعارف کردین بنده بیام داخل. درواقع، شما خودِ مهربونی‌این، بلکه هم تجسم همیشگی مهربونی، حالا و توی انگلستان و توی همپستد و تا ابد. (به اطراف اتاق نگاه می‌کند.) چه اتاق فوق‌العاده و دلپذیری! اینجا احساس آرامش می‌کنم، از مخاطرات به‌دور، امن. اما یه‌وقت نگران نشین. من زیاد نمی‌مونم. یعنی بنده اصولاً مدت زیادی با بقیه نمی‌مونم. اون‌ها دلشون نمی‌خواد. البته همین شکل از رابطه برای من مطلوبه. امنیت من ـ عنایت دارین؟ ــ آرامش و راحتی حقیقی برای من فقط وقتی محقق می‌شه که بتونم از هرجور آدمی یه درجه‌ای از بی‌اعتنایی رو بیرون بکشم. این کار به من اطمینان می‌ده که همون‌طور باشم که فکر می‌کنم، که تغییرناپذیرم.»