کتاب احتمال پرسه و شوخی

کتاب الکترونیکی «احتمال پرسه و شوخی» نوشتهٔ یعقوب یاد علی در نشر چشمه چاپ شده است. این اثر مجموعه داستانی کوتاه از نویسندهٔ کتاب آداب بی‌قراری و آداب دنیا و بسیاری دیگر از داستان‌های پرمخاطب است.

درباره کتاب احتمال پرسه و شوخی

احتمال پرسه و شوخی مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه یعقوب یادعلی هستند. عناوین داستان‌ها عبارت‌اند از: مسابقه - پشت در - حباب - همهمه - ساده، مضحک، محتمل - تیمسارها و دکه - حالت‌ها در حیاط - سوز - لکه‌ابری آرام، خیلی آرام - سمیره‌ها (۱) - خط رنگی اریب - ملاحظاتی پیرامون خسرو - سه؛ فلسفهٔ مرینوس

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

کتاب احتمال پرسه و شوخی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران داستان‌های کوتاه ایرانی پیشنهاد می‌شود.

درباره یعقوب یاد علی

یعقوب یادعلی اول خرداد ۱۳۴۹ در نجف‌آبادِ اصفهان به دنیا آمد و سوم اسفند ۱۴۰۰ درگذشت. او نویسنده و فیلم‌سازی ایرانی بود. رمان «آداب بی قراری» او برندهٔ بهترین رمان دورهٔ پنجم جایزهٔ هوشنگ گلشیری شد. حدود یک سال پس از انتشار رمان «آداب بی‌قراری» در ۲۴ اسفند ۱۳۸۴ یعقوب یادعلی به جرم توهین به قوم لر بازداشت شد (او خود از ایل بختیاری است). کانون نویسندگان ایران پیش از برگزاری دادگاه در بیانیه‌ای اعتراض خود را به دستگیری و محاکمهٔ این نویسندهٔ ایرانی ابراز کرد؛ نویسنده‌ای که سرانجام در دادگاه به ۳ ماه حبس تعزیری و ۹ ماه حبس تعلیقی مشروط به نوشتن ۴ مقاله محکوم شد و... . در سال ۱۳۹۳ بود که رمان کوتاه «آداب بی‌قراری» پس از ۱۰ سالْ رفع توقیف، چاپ و منتشر شد.

رمان دوم او به نام «آداب دنیا» در اردیبهشت ۱۳۹۵ توسط نشر چشمه چاپ شد.

مجموعه داستان‌های یعقوب یادعلی:

۱۳۷۷ - حالت‌ها در حیاط

۱۳۸۰ - احتمال پرسه و شوخی

۱۳۹۷ - متغیر منصور

رمان‌های یعقوب یادعلی:

۱۳۸۳ - آداب بی‌قراری - انتشارات نیلوفر

۱۳۹۵ - آداب دنیا - انتشارات چشمه

۱۳۹۸ - آمرزش زمینی - انتشارات نیلوفر

یعقوب یادعلی جوایز گوناگونی را هم از آن خود کرد.

بخشی از کتاب احتمال پرسه و شوخی

«شاپور می‌دید که مردم بدون کوچک‌ترین توجهی از کنارش می‌گذشتند. حتی سرکاری که مأمور رتق‌وفتق امور راهنمایی و رانندگی بود؛ با شدت‌وحدتِ تمام، ماشین‌های شخصی‌ای را که می‌خواستند به مقصد آریاشهر یا توحید مسافر بزنند جریمه می‌کرد و اصلاً توجهی به وضع شاپور نداشت. چند لحظهٔ بعد چراغ سبز شد. ماشین‌ها، که هول داشتند زودتر از میدان ولیعصر دربروند، از کنار او عبور کردند درحالی‌که یک‌بند بوق می‌زدند تا از مسیر کنار برود. چه اتفاقی داشت می‌افتاد؟ آیا وضع غیرطبیعی بود؟ شاپور هر چه تلاش کرد نتوانست حرکت کند. هیکلش را با تمام نیرو به سمت بالا کشید، به این‌طرف و آن‌طرف برد اما فایده نداشت.

شاپور به‌تمام‌معنی یک شهروند محترم بود. سی و شش‌ساله بود، همسر داشت، فرزند نداشت، کارمند سازمان محیط زیست بود، سالم بود (فقط کف پایش صاف بود و گاهی نیز در کتف چپش احساس کوفتگی می‌کرد)، به فیلم و فوتبال و تفریح در حد اعتدال علاقه نشان می‌داد (گاهی در دیدن فوتبال از حد اعتدال خارج می‌شد و تا حدود ساعت یک و نیم بامداد گزارش ورزشی شبکهٔ سه را دنبال می‌کرد)، در هیچ حزب یا نهاد یا سازمان سیاسی عضو نبود، حتی پس از دوم خرداد هم علی‌رغم میلش روزنامه‌خوان نشد (زنش می‌ترسید در اداره به‌اش انگ سیاسی بودن و خط‌بازی بچسبانند) ولی با همهٔ این حرف‌ها که به‌هرحال نشانی از رادیکالیسم و عدم‌اعتدال در آن دیده نمی‌شد ــ جوری که با قطعیت می‌توان ادعا کرد شاپور در ظاهر روند طبیعی زندگی را خیلی محافظه‌کارانه و معمولی ادامه می‌داد ــ نفهمید چرا باید کفش‌هایش به آسفالت خیابان بچسبد.»