کتاب لمس میمون

گاهی وقتی شیرین روی کاناپه می‌نشست و به پاشنه‌های خشکش کرم ترک پا می‌مالید و به سریالی سطح‌پایین می‌خندید، نگاهش می‌کرد و از خود می‌پرسید: چرا این زن چیز بیش‌تری از زندگی نمی‌خواهد؟

می‌ترسید از این‌که به اندازهٔ کافی مادر خوبی نباشد و خبر کافی نبودنش به گوش دیگران برسد.

خسته بود از زنی که هر شب کنارش می‌خوابید و هر روز ساعت ۶ و ۳۵ دقیقه با زنگ ساعت از خواب بیدار می‌شد، چای دم می‌کرد، روی نان لواش ماشینی کره و مربا می‌مالید، لقمه‌ای به دستش می‌داد و او را راهی کاری می‌کرد که ازش بیزار بود. دیگر نمی‌توانست

دنیا به هیچ جاش نیست که تو و شوهرت چه‌جور مادر و پدری هستین.»

مایی که زنده مانده‌ایم، و این بخش هراس‌انگیزِ تاریخ را به چشم دیده‌ایم، می‌دانیم که هیچ‌چیز ماندنی نیست.

آن روز وسط صبحانه چاقوی کره‌خوری را به سمت مرد پرت کرده و فریاد زده بود «فقط می‌خوام این زندگی کثافتِ مشترک زودتر تموم شه، فقط همین رو می‌خوام؟» و او چاقوی کثیف را توی سینک گذاشته بود، یکی تمیزش را به دست زن داده و گفته بود «ولی برای پنجشنبه بلیت کنسرت گرفته‌م. جدایی رو بذار برای هفتهٔ بعد.»

جاوید خیابان‌ها را با اسم سابق‌شان نام می‌برد. انگار خبر نداشت دیگر خیلی سال است که کسی نمی‌گوید بولوار الیزابت، خیابان پهلوی، چرچیل، روزولت، تخت‌جمشید.

هیچ مردی نمی‌تواند چشمش را به روی زیبایی یک زن ببندد.

«زنِ عاشق بدترین زن دنیاست.»

دست‌ها را ضرب‌دری روی سینه گذاشت و به دو ترک موازی روی سقف خیره شد و منتظر ماند تا بمیرد. نمرد. فکر می‌کرد زندگی هم مثل مهمانی است که هر وقت خسته شد بتواند ترکش کند. نمی‌دانست که مرگ شیفتهٔ غافل‌گیری است