کتاب خاطرات پرستو

کتاب خاطرات پرستو نوشتهٔ آملی نوتومب و ترجمهٔ اعظم السادات ایزدی است. نشر قطره این رمان خارجی را منتشر کرده است. این اثر از مجموعهٔ «ادبیات فرانسوی زبان» این نشر است.

درباره کتاب خاطرات پرستو

کتاب خاطرات پرستو پنجمین رمان آملی نوتومب است که انتشارات «آلبن میشل» آن را در سال ۲۰۰۶ منتشر کرد. آملی نوتومب در همان سال نامزد دریافت جایزهٔ «گنکور» شد. داستان این رمان دربارهٔ مرد جوانی از طبقهٔ متوسط جامعه است که در پی تغییرات درونی و به دنبال بازیابی احساسات ازدست‌رفتهٔ خود به قتل روی می‌آورد. مردِ جوان مأمور است به قتل افراد متفاوت، قربانیانی که شناختی از آن‌ها ندارد. زندگی قاتلانهٔ او پیش می‌رود تا اینکه در یک روز بهاری قاتل جوان به طرز عجیبی متحول می‌شود.

شاید هر انسان امروزی‌ای بتواند وجوه اشتراک زیادی بین خود و قاتل داستان که یک آدم معمولی است پیدا کند. آدم‌هایی که در اثر پوچ‌شدگی ممکن است برای کسب دوبارهٔ معنا و حظ ازدست‌رفتهٔ زندگی دست به هرکاری بزنند. آملی نوتومب با ترسیم فضای داستان به ما نشان داده که آدم‌کشی ممکن است برای هر کدام از انسان‌های معمولی امروزی تحریک‌آمیز و سرگرم‌کننده باشد. او مخاطب خود را به درون‌کاوی در تاریک‌ترین و عمیق‌ترین جنبه‌های روح خود دعوت کرده است. اینکه چگونه ممکن است به‌سبب تهی‌شدگی از یک آدم معمولی به یک قاتل بی‌رحم تبدیل شد.

خواندن کتاب خاطرات پرستو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات فرانسه و علاقه‌مندان به قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آملی نوتومب

آملی نوتومب در نهم ژوئیۀ سال ۱۹۶۶ میلادی در شهر بروکسل، پایتخت بلژیک، متولد شد. نوتومب پنج سال در ژاپن زندگی می کند و تأثیر این پنج سال بر روحیات نویسنده در آثارش منعکس می‌شود. او به طور متوالی همراه خانواده‌اش به پکن، نیویورک، بنگلادش و بیرمانی می‌رود. خانوادۀ نوتومب در سال ۱۹۸۰ به سرزمین مادری یعنی بلژیک باز می‌گردد و در دانشگاه آزاد بروکسل در رشتۀ متن‌شناسی زبان لاتین عامیانه آغاز به تحصیل می‌کند. او از ۱۷سالگی نوشتن را آغاز می‌کند و در ۳۰سالگی خود را بیمار نوشتن میداند و اعتراف می‌کند که سالانه چهار رمان می‌نویسد ولی فقط یکی را چاپ به چاپ می‌رساند؛ چون باقی دست نوشته‌هایش را شخصی می‌داند. در سال ۱۹۹۲ در ۲۵سالگی ورودش به دنیای ادبیات غوغا به پا می‌کند و با همان اولین اثر به شهرت می‌رسد. در کشور فرانسه سال ادبی با انتشار رمانی از نوتومب آغاز می‌شود؛ زیرا با نظم و ترتیبی حیرت‌آور نویسنده هر سال در ماه سپتامبر یک رمان به طرفدارنش تقدیم می‌کند. موضوع رمان‌های‌ او ریشه روان‌شناختی و اغلب اوقات برخاسته از زندگی و تجرییات خود نویسنده هستند. کتاب‌های او به ۳۸ زبان زندۀ دنیا ترجمه شده است. «خاطرات پرستو»، «نام‌های بی‌جنسیت»، «قلبت را به تپش وادار»، «پدرکشی» و «خواهران» از جمله آثار این نویسنده هستند.

بخشی از کتاب خاطرات پرستو

«با قاطعیت و سادگی توصیف می‌کرد. چیزهای مشاهده‌شده، احساسات. آوایی از این صفحات بلند می‌شد. ضمن خواندن با گوش‌های مترصد، به‌نظرم آمد که ترانه‌ای از ریدیوهد را می‌شنوم. احتمالاً ذهنم بود که آن را روی این متن پیاده می‌کرد، ولی بدون شک اتفاقی نبود که عنوان این آهنگ هرچیزی سرجای خودش بود.

خودم را به دست این ذکر هیپنوتیزم‌کننده سپردم. بله، هرچیزی سرجای خودش بود: فیلم‌ساز در مقابل فیلمش، شاهدخت در مرگ، قاتل گوش‌به‌زنگ. در خلال بوران دسیبل‌ها، یک جمله وجود داشت که تکرار می‌شد: «چیزی که آن زن می‌خواهد بگوید چیست؟» این همان سؤال اصلی بود.

روی بعضی جملات مکث کردم: «هیچ گلی گل صدتومانی نمی‌شود. در مقایسه با آن، بقیهٔ گل‌ها انگار دارند زیرلب غرولند می‌کنند.» یا مثلاً: «وقتی به ترک‌های روی دیوار فکر می‌کنم، نمی‌توانم محل تولدشان را تشخیص بدهم: بالا یا پایین؟ در مرکز یا دو طرف؟» یا حتی: «با چشمان بسته خیلی ضعیف‌تر موسیقی را می‌شنویم. چشم‌ها منخرین گوش‌اند.» یقیناً، هیچ‌وقت به صرافت این موضوع نمی‌افتادم. اما بیش‌از هرچیز می‌خواستم بدانم چرا یک دختر جوان دربارهٔ چنین چیزهایی می‌نویسد.

گاهی جملاتی همان‌قدر ساده که عجیب: «امروز صبح، قلبم بزرگ است.» همین جا متوقف شده بود. چرا من چنین دردمند شده بودم؟ سعی کردم خودم را قانع کنم که ارزش این خطوط تنها به نویسندهٔ آن‌هاست. اگر یک زن میان‌سال تنومند و آرام آن را نوشته بود، احتمالاً هیچ تأثیری روی من نمی‌گذاشت. استدلالی پوچ: چنین گفته‌هایی ممکن نبود متعلق به یک زن میان‌سال آرام باشد. اختصارِ آن‌ها، انزواشان، کم‌بودگی و پوچی عاقلانه‌شان داد می‌زد که جوان و ناپخته است. جذابیت شکننده‌شان هم حاکی از زیبایی شاهدخت فقید بود. عجیب‌بودنش هم سرنوشت خود او را بیان می‌کرد.»