کتاب مرغ عشق میان دندان های تو

کتاب مرغ عشق میان دندان‌های تو اثری از فدریکو گارسیا لورکا و ترجمۀ آقای احمد پوری است. این کتاب را نشر چشمه منتشر کرده است. با خواندن اثر حاضر می‌توانید با اندیشه و قلم این شاعر اسپانیایی آشنا شوید.

درباره کتاب مرغ عشق میان دندان‌های تو

کتاب مرغ عشق میان دندان‌های تو، مجموعه‌ای با ۷۷ شعر منتخب لورکا است. مضمون این کتاب عشق و مرگ است و مانند سایر آثار این شاعر اسپانیایی، ویژگی‌های خاصی دارد. «دهکده»، «فریاد»، «پس از عبور»، «ناقوس مرگ»، «غزلواره» و «نغمۀ نخستین اشتیاق»، نام بعضی از اشعاری هستند که در این کتاب هستند.

«فدریکو گارسیا لورکا» در ایران برای علاقه‌مندان به شعر اسمی معروف است. چندین ترجمه از اشعار او در نشریات و یا به‌صورت کتاب چاپ شده و نمایش نامه‌های او اجراهای متعددی داشته است. علاقۀ ویژۀ لورکا به موسیقی و آشنایی‌اش با این هنر باعث شده است که اشعارش همواره جنبه‌ای موزون و ریتمیک داشته باشند. این مجموعه رنگ و بوی محلی و اسپانیایی را به مخاطب منتقل کند و حسی دلنشین به خواننده بدهد.

هدف از انتشار این کتاب‌ها معرفی شاعرانی از ملل و قومیت‌های گوناگون است.

خواندن کتاب مرغ عشق میان دندان‌های تو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دوستداران شعر و ادبیات‌معاصر جهان از مطالعۀ مجموعه شعر مرغ عشق میان دندان‌های تو لذت خواهند برد.

درباره فدریکو گارسیا لورکا

لورکا در سال ۱۸۹۸ در گرانادا به دنیا آمد. پدرش تا حدی مرفه و مادرش مدیر مدرسه بود. لورکا از نخستین سال‌های زندگی‌اش به موسیقی و نقاشی علاقه نشان داد. پیانو و گیتار آموخت. پیشرفت او در موسیقی چنان بود که پدر و مادر و آشنایانش او را در زمره آهنگسازان بزرگ آینده اسپانیا به‌حساب می‌آوردند. اجراهای درخشان او از آثار «بتهوون»، «دبوسی» و «شوپن» او را زبانزد آشنایان کرده بود. در ۱۹۱۶ معلم پیانوی لورکا درگذشت و او چنان متأثر شد که دیگر موسیقی را پی نگرفت و به تئاتر و شعر روی آورد.

نخستین مجموعه شعر او با نام «کتاب شعرها» در ۱۹۲۱ به چاپ رسید. این کتاب گزیده‌ای بود از اشعاری که لورکا از ۱۹۱۸ تا آن تاریخ سروده بود. کار انتخاب شعرها را برادرش فرانسیسکو با نظارت لورکا به عهده گرفت.

بخشی از کتاب مرغ عشق میان دندان‌های تو

«آوازهای نو

غروب می‌گوید:

"تشنه سایه‌ام"

و ماه:

"ستاره می‌خواهم."

چشمه بلورین به جست‌وجوی لب‌هاست

باد به جست‌وجوی آه.

من تشنه عطرم و خنده

تشنه ترانه‌ای نو

بی‌ماه و زنبق

بی‌عشق مرده.

تشنه ترانه‌ای در سپیده‌دمان

که تن دورترین آبگیرها را بلرزاند

موج برانگیزد و امید بسازد

ترانه‌ای رخشان، ترانه‌ای آرام

سرشار از اندیشه

بیگانه با غم بیگانه با درد

بیگانه با وهم.

ترانه‌ای غزل به تن

که سکوت را با لبخند پر کند

(فوج کبوتران کور

در ژرفای راز)

ترانه‌ای که در جان اشیا بخلد

در جان بادها

و سرانجام در شادی بی‌پایان دل

آرام گیرد.»