کتاب کورالین

کتاب کورالین نوشتهٔ نیل گی من و ترجمهٔ آتوسا صالحی است و نشر افق آن را منتشر کرده است. از این کتاب انیمیشنی هم ساخته شده است.

درباره کتاب کورالین

کورالین همراه پدر و مادرش به خانهٔ جدیدشان نقل مکان می‌کند. یک روز کورالین در خانه‌شان دری را پیدا می‌کند که رو به دیواری آجری باز می‌شود. شبی صداهایی می‌شنود و به دنبال صدا می‌رود و به دری می‌رسد که دیگر آجری مقابلش نیست و با فضای عجیبی روبه‌رو می‌شود. وارد آنجا می‌شود و متوجه می‌شود پدر و مادر دیگری دارد ولی با یک تفاوت که به جای دو چشم دو دکمهٔ سیاه روی صورتشان است. وقتی دوباره به خانه بازمی‌گردد متوجه می‌شود پدر و مادرش ناپدید شده‌اند. 

شجاعت یکی از مفاهیم اصلی این داستان است.به نظر کورالین، شجاعت یعنی انجام‌دادن کاری که از آن بسیار می‌ترسد. کورالین شجاع و باهوش است و می‌خواهد خانواده‌اش را نجات دهد.

خواندن کتاب کورالین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره نیل گیمن

نیل ریچارد مک‌کینون گیمن نویسنده داستان کوتاه، فیلم‌نامه‌نویس، رمان‌نویس، خالق کتاب کمیک، تئاتر صوتی در سبک‌های علمی - تخیلی و خیال‌پردازی است. او در حال حاضر با موسیقی‌دان آمریکایی آماندا پالمر ازدواج کرده‌ است و در این کشور ساکن است.

نیل گیمن موفق به کسب جوایز متعددی شامل جایزه جایزه‌های هوگو، نبولا و برام استوکر و همچنین نشان نیوبری شده است.

از آثار مشهور او می‌توان به کتاب‌های کمیک سَندمن و رمان‌های گرد ستاره، خدایان آمریکایی، کورالاین و کتاب گورستان اشاره کرد. او سردبیر مجله ابدی‌های مارول کمیک برای دورهٔ اول است. از کتاب مشهور خدایان آمریکایی سریال موفقی هم ساخته شده است و سریال سندمن هم در سال ۲۰۲۲ منتشر شد. 

بخشی از کتاب کورالین

«کورالین، "در" را کمی پس از اسباب‌کشی‌شان به آن خانه پیدا کرد.

خانه قدیمی بود، خیلی قدیمی. یک اتاق زیر شیروانی، یک زیرزمین و حیاطی پوشیده از علف داشت با درختانی کهنسال.

تمام خانه متعلق به آن‌ها نبود ـ برایشان زیادی بزرگ بود ـ فقط بخشی از خانه مال آن‌ها بود.

آدم‌های دیگری هم در خانهٔ قدیمی زندگی می‌کردند؛ مثل خانم اسپینک و خانم فورسیبل در طبقهٔ پایین، یا همان همکف.

هر دو پیر بودند و گرد و قلنبه و در آن آپارتمان با تعدادی سگ کوچک تازی سن و سال‌دار زندگی می‌کردند که اسم‌هایی مثل هَمیش، اندرو و جاک داشتند. روزگاری خانم اسپینک و خانم فورسیبل هنرپیشه بودند؛ این را خانم اسپینک در اولین ملاقاتش با کورالین به او گفت.

خانم اسپینک گفت: «می‌دانی، کارولین! (اسمش را اشتباه گفت) هم من و هم خانم فورسیبل آن وقت‌ها هنرپیشه‌های مشهوری بودیم. ما روی صحنه بزرگ شده‌ایم، عزیزم. وای! نگذار هَمیش آن کیک میوه‌ای را بخورد، وگرنه تمام شب دل درد می‌گیرد.»

کورالین گفت: «کورالین، نه کارولین! کورالین.»

در آپارتمان طبقهٔ بالا، زیر شیروانی، پیرمرد خُل و چلی زندگی می‌کرد که سبیل گنده‌ای داشت. او به کورالین گفت که دارد به یک‌عالمه موش سیرک آموزش می‌دهد اما نمی‌گذارد کسی موش‌ها را ببیند.

ـــ کارولین کوچولو، یک روز، وقتی همهٔ کارها را بهشان یاد دادم، تک‌تک مردم دنیا شیرین‌کاری‌های موش‌هایم را می‌بینند. می‌خواستی بدانی چرا همین الان نمی‌توانی آن‌ها را ببینی؟ درسته؟ همین را می‌خواستی بدانی؟

کورالین تندی گفت: «نه، می‌خواستم قبل از آن بخواهم که دیگر بهم نگویید کارولین. من کورالین هستم.»

پیرمرد طبقه بالایی گفت: «تو به این دلیل نمی‌توانی موش‌های سیرک را ببینی که آن‌ها هنوز آماده نیستند و تمرین‌هایشان تمام نشده. تازه، آن‌ها حاضر نیستند آهنگی را که برایشان نوشته‌ام، اجرا کنند. همهٔ آوازهایی که من برای آن موش‌ها نوشته‌ام دادار دودوری است اما موش‌های سفید من فقط بلدند آوازهای جینگیل پینگیلی بخوانند. به نظرم باید نوع پنیری را که بهشان می‌دهم، عوض کنم.»

کورالین باورش نمی‌شد که آن موش‌ها وجود خارجی داشته باشند و فکر می‌کرد که پیرمرد همهٔ آن حرف‌ها را از خودش در آورده است.»