آندره بازن

آندره بازن متولد ۱۸ آوریل ۱۹۱۸ در آنژه فرانسه است. آندره بازن را یک نظریه‌پرداز واقع‌گرا در سینما می‌خوانند. تا قبل از ۱۹۴۰، دامنه‌ٔ موضوعات مورد علاقه‌ٔ بازن، طیف وسیعی را در‌بر می‌گرفت: از جانورشناسی تا زمین‌شناسی و پدیدارشناسی آلمانی؛ اما از این هنگام است که هنر و به‌ویژه سینما در کانون توجه او قرار می‌گیرند. گرچه خودش هیچ فیلمی نساخت، اعتقاد شدیدی به استفاده از نماهای باز و برداشت‌های بلند داشت. به‌عبارتی به‌جای بهره‌بردن از مونتاژ و تقطیع نماها به میزانسن و استفاده از عمق نما باور داشت. از زمان جنگ جهانی دوم نام وی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های سینمای فرانسه شناخته شده است.

بازن با رشته‌ای از مقالات به ایجاد و تأسیس نظریه‌ای موسوم به نظریهٔ میزانسن پرداخت. هریک از تئوری‌های بازن، بعدها در زمینه‌ٔ هنر سینما در محافل گوناگون، محل بررسی، بحث، مناظره و دیالوگ‌های عمیقی شد و این گویای نقش مهم او در زمینهٔ مباحث نظری سینما است. بازن اعتقاد داشت که سینماگر باید دیدگاه‌های شخصی و سبک منحصر به خود را دنبال کند از‌این‌رو بر روی فرانسوا تروفو و نظریهٔ مؤلف تأثیر فراوانی گذاشت. او همانند آیزنشیتین و ورتوف معتقد بود که سینما می تواند جهان را تغییر دهد.

آندره بازن از سرطان خون رنج می‌برد که برای اولین بار علت بیماری او در سال ۱۹۵۴ تشخیص داده شد و در‌نهایت در ۱۱ نوامبر ۱۹۵۸ در سن چهل‌سالگی در نوژان سور مرن در نزدیکی پاریس چشم از جهان فروبست.

آثار او در عمر کوتاه و پربارش به شرح زیر است:

سینما چیست؟ (جلد ۱ و ۲) (۱۹۶۷–۱۹۷۱)

ژان رنوار (۱۹۷۳)

اورسن ولز: یک بررسی انتقادی (۱۹۷۸)

سینمای فرانسه از حرفه تا تولد دوباره: تولد یک زیبایی‌شناسی نقادانه (۱۹۸۱)

سینمایی از بیداد: از بونوئل تا هیچکاک (۱۹۸۲)

مقالاتی دربارهٔ چاپلین (۱۹۸۵)

گزیدهٔ مقالات دههٔ چهل و پنجاه (۱۹۹۶)

سینمای فرانسه از رهایی تا موج نو (که منتشر نشده است)