کتاب آرمان های سیاسی

کتاب آرمان های سیاسی نوشتهٔ برتراند راسل و ترجمهٔ ارحام عموی فومنی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب آرمان های سیاسی

نابرابری فزایندهٔ اقتصادی با نابرابری در قدرت سیاسی همراه بوده است. مسئلهٔ ساختارهای سیاسی و اقتصادی مطلوب، حداقل در مرحلهٔ فهم عمومی و پیاده‌سازی، همچنان مسئله‌ای زنده و واجد اهمیت فراوان است. آرمان‌های سیاسیِ راسل، این فیلسوف اثرگذار و تیزهوش بریتانیا، در بحبوحهٔ جنگ جهانی اول منتشر شد و باید آن را یکی از تلاش‌های او برای شناختن و شناساندن ریشه‌های جنگ و سایر مشکلات اجتماعی و ارائهٔ چاره دانست. راسل در این کتاب کوچک حملات تندی به نظام سرمایه‌داری می‌کند و انتقادهای مختلفی را هم متوجه بعضی اشکال سوسیالیسم می‌سازد. با اینکه حدود یک قرن از انتشار کتاب می‌گذرد، اما با توجه به پیچیدگی انسان و روابط اجتماعی او، تشخیص کامل اینکه کدام نظرات نویسنده درست و کدام‌ها ناقص یا اشتباه هستند احتمالاً نیازمند ذهن باز و منعطف و تحقیق و تحلیل فراوان و حتی شاید تجربیات جدیدتر بشری است. خود راسل اندیشمندی بود که همواره بر اهمیت زندگی با شک تأکید فراوان داشت.

خواندن کتاب آرمان های سیاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران رشته‌های فلسفه، جامعه‌شناسی و علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره برتراند راسل

برتراند راسل (۱۸۷۲-۱۹۷۰) فیلسوف، منطق‌دان و اصلاح‌طلب اجتماعی بریتانیایی، یکی از بنیان‌گذاران فلسفه تحلیلی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۵۰ بود. او که در ولز متولد شد، از کودکی با تراژدی مواجه شد و تحت سرپرستی مادربزرگش بزرگ شد. راسل از نوجوانی به ریاضیات علاقه داشت و بعدها در کالج ترینیتی کمبریج تحصیل کرد. وی در آنجا با مباحث فلسفی آشنا شد و تحصیل در فلسفه را ادامه داد.

راسل در فلسفه به تحلیل زبان و منطق پرداخت و نظریات مهمی مانند اتمیسم منطقی و نظریه توصیفات را ارائه کرد. او بر این باور بود که زبان باید دقیق و خالی از ابهام باشد تا حقیقت را بازتاب دهد. کتاب "اصول ریاضیات" او نشان داد که می‌توان ریاضیات را به اصول منطقی تقلیل داد. پارادوکس راسل نیز یکی از برجسته‌ترین دستاوردهای وی در نظریه مجموعه‌ها بود.

علاوه بر فلسفه و منطق، راسل در مسائل اجتماعی و سیاسی فعال بود. او مخالف جنگ جهانی اول و سربازی اجباری بود و به همین دلیل مدتی زندانی شد. در دهه‌های بعد، او از سوسیالیسم حمایت کرد و به نقد کمونیسم شوروی پرداخت. آثار اجتماعی او مانند "اصول بازسازی اجتماعی" و "راه‌هایی به سوی آزادی" به موضوعات اصلاحات آموزشی، حقوق بشر و عدالت اجتماعی می‌پردازند.

راسل نویسنده‌ای پربار بود و بیش از ۷۰ کتاب و ۲۰۰۰ مقاله نوشت. برخی از آثار مشهور او شامل "در ستایش بطالت"، "شاهراه خوشبختی"، و "چرا مسیحی نیستم" است. او در این کتاب‌ها دیدگاه‌های خود را درباره اخلاق، آموزش و خوشبختی بیان کرده است.

در سال‌های پایانی عمر، راسل به مبارزه با سلاح‌های هسته‌ای و جنگ ویتنام پرداخت و بار دیگر به‌عنوان یک فعال سیاسی برجسته شناخته شد. او در ۹۸ سالگی درگذشت و میراثی ماندگار در فلسفه، منطق و مبارزات اجتماعی از خود به‌جا گذاشت. راسل را امروز بیشتر به‌خاطر کمک‌های بی‌نظیرش به فلسفه تحلیلی و تأثیرش بر اندیشه‌های مدرن یاد می‌کنند. پیشنهاد می‌کنیم بیوگرافی کامل راسل را در صفحه این نویسنده در طاقچه مطالعه کنید.

بخشی از کتاب آرمان های سیاسی

«در روزهای تیره و تار، انسان‌ها به ایمانی روشن و امیدی مبتنی بر شواهد کافی و به آن شجاعت بامتانتی نیاز دارند که پیامد این‌هاست و باکی از سختی‌های راه ندارد. زمانه‌ای که در حال گذر از آن هستیم ایمان بسیاری از ما را تأیید کرده است. می‌بینیم چیزهایی که می‌پنداشتیم شر باشند به‌راستی شرند، و آشکارتر از هر زمانی می‌دانیم برای آن‌که جهانی بهتر بر ویرانه‌های جهانی که اکنون خود را به ورطهٔ نابودی می‌کشاند پدیدار شود انسان‌ها باید در چه جهاتی حرکت کنند. می‌بینیم تعاملات سیاسی انسان‌ها با یکدیگر بر آرمان‌هایی کاملاً اشتباه استوارند، و تنها با آرمان‌هایی کاملاً متفاوت می‌توان مانع از این شد که تعاملات مزبور همچنان عامل رنج، ویرانی و گناه باشند.

آرمان‌های سیاسی باید بر آرمان‌های زندگی فردی استوار باشند. هدف سیاست باید این باشد که زندگی افراد تا حد ممکن خوب شود. غیر یا مهم‌تر از مردان، زنان، و کودکان مختلفی که جهان را تشکیل می‌دهند چیز دیگری نیست که سیاست‌مدار بخواهد در نظر بگیرد. مسألهٔ سیاست تنظیم روابط انسان‌هاست به‌گونه‌ای که هر کدام بیش‌ترین خیر ممکن را در زندگی‌شان داشته باشند. و این مستلزم آن است که نخست ببینیم چه چیزی را در زندگی فردی خیر می‌دانیم.

در آغاز باید بگوییم که نمی‌خواهیم همهٔ انسان‌ها مشابه هم باشند. نمی‌خواهیم الگو یا سرمشقی وضع کنیم که همهٔ انسان‌ها با این یا آن شیوه به آن نزدیک شوند. این آرمانِ مدیران بی‌تحمل است. آموزگار بد می‌خواهد عقیده‌اش را تحمیل و مجموعه‌ای از شاگردان تولید کند که همگی جواب قاطع یکسانی به مسأله‌ای مبهم و شک‌برانگیز بدهند. برنارد شاو معتقد است ترویلوس و کرسیدا بهترین نمایش‌نامهٔ شکسپیر است. من با این عقیده مخالفم، ولی درست این است که از آن به‌عنوان نشانهٔ فردیت یک شاگرد استقبال کنم؛ با این‌حال بیش‌تر آموزگاران چنین دیدگاه متفاوتی را برنخواهند تابید. نه تنها آموزگاران، بلکه همهٔ آدم‌های معمولی‌ای که قدرتی دارند در زیردستان‌شان آن یکنواختی‌ای را می‌طلبند که موجب می‌شود اعمال‌شان به آسانی قابل پیش‌بینی باشد و هیچ‌گاه دردسرساز نشود. در نتیجه هرگاه بتوانند استقلال عمل و فردیت را سرکوب می‌کنند و هرگاه نتوانند با آن مخالفت می‌ورزند.»