کتاب بلشویسم؛ از تئوری تا عمل

تقریباً تمام مشکلات عمده بشر به علت وجود دین است.

کمونیسم فقط لعنت و نفرت را به دهقانانی می‌فرستد که می‌خواهند زمین خود را داشته باشند و نه چیزی بیشتر. آنها بی‌رحمانه مقاماتی را مجازات می‌کنند که مست می‌کنند یا به فساد مبتلا می‌شوند. اما خود آنها سیستمی ماتریالیستی را بنا نهاده‌اند که طبیعتاً وسوسه فساد می‌تواند در آن رایج باشد. طبقه دوم کسانی هستند که پست‌های سیاسی را در اختیار دارند و زمانی که بلشویک‌ها آمدند، به استقبال آنها رفتند. آنها علاقمند به موفقیت بلشویسم هستند.

حکومت از افراد صادق و سخت‌کوشی تشکیل شده که نگاهی تحقیرآمیز به جامعه دارند. آنها خود را موظف به انتقال دانش خود به جامعه می‌دانند؛ حتی اگر مردم علاقمند به پذیرش آن نباشند

خشونت از غرایز ما نشأت می‌گیرد و تعصب، پوششی بر این خشونت است. متعصبان به‌سختی از خود شفقت بروز می‌دهند و کسانی که صادقانه از خشونت بیم دارند، سعی می‌کنند به‌آرامی خود را با این عقاید متعصب وفق دهند. من نمی‌دانم آیا بلشویسم می‌تواند در برابر قدرت جهانی از خود محافظت کند یا نه. اما ممکن است نتواند. من مطمئنم کسانی که علیرغم سنت قدیمی با عشق در برابر آن ایستاده‌اند، به‌نام روح بشریت، نطفه‌های پیشرفت و ترقی را با خود خواهند آورد و زندگی جدیدی به وجود خواهد آمد. جنگ در سراسر اروپا احساس یأس و ناامیدی به همراه داشته است و به‌دنبال نوعی دین جدید است تا شور و انرژی و توانایی زندگی را به انسان بازگرداند. بلشویسم حاوی دین جدیدی است؛ متعهد شده است به اختلاف ناعادلانه بین فقیر و غنی، برده‌داری اقتصادی و جنگ پایان دهد. همچنین قول داده تا به اختلاف طبقاتی پایان دهد که منجر به مسمومیت سیاسی شده و برای نظام صنعتی ما مخرب است.

از نظر من چیزی که قرار است در روسیه ایجاد شود چنین است: یک آریستوکراسی دیوان‌سالار و اقتدارگرا که تمام قدرت را در دست خود متمرکز می‌کند و به‌اندازه سرمایه‌داری ظالم و بی‌رحم است. مارکسیست‌ها هیچ گاه درک نکردند که عشق به قدرت به‌اندازه عشق به پول می‌تواند محرکی قوی باشد و باعث بسیاری از بی‌عدالتی‌ها است.

نظام سرمایه‌داری موجود، محکوم به فناست.

واضح است که پس از به قدرت رسیدن از طریق انقلابی خشونت‌بار، پایه‌های یک حاکمیت استبدادی اقلیت به‌وجود می‌آید و پس از فروکش کردن التهاب انقلاب نیز پابرجا خواهد ماند. احتمالاً سیاستمداران کمونیست نیز مانند سایر احزاب خواهند شد؛ عده کمی به آرمان‌ها پایبند می‌مانند و اکثریت به سخنرانی‌های فریبنده می‌پردازند تا با فریب مردم به تداوم قدرت خود کمک کنند.

هدف قهرمان، شهادت نیست؛ بلکه ساختن جهانی بهتر است. آنها که مشتاق سعادت دنیا هستند از مذاکره با دشمن واهمه‌ای ندارند.

در هیچ کشور متمدن دیگری جز آمریکا، سرمایه‌داری تا این حد قدرتمند، و سوسیالیسم تا این حد ضعیف نیست.

ایجاد روابط اجتماعی خوب بین افراد، رهایی از نفرت، گسترش آموزش عمومی، استفاده خردمندانه از اوقات فراغت و رشد هنر و علم، چیزهایی است که می‌تواند مهم‌ترین آرمان یک نظریه سیاسی باشد. من قبول ندارم که آنها را بتوان با جنگ و خشونت نهادینه کرد. همچنین معتقدم این موضوعات را فقط می‌توان با کاهش روحیه جنگ‌طلبی گسترش داد. درعین‌حال، بلشویسم را برای روسیه لازم می‌دانم اما برای جوامع پیشرفته غربی آرزوی ترویج آن را ندارم.

من به دو دلیل راهی جز رد بلشویسم ندارم. نخست آنکه بهایی که در راه رسیدن به کمونیسم باید پرداخته شود بسیار زیاد و هولناک است. دوم آنکه بعید می‌دانم نتیجه‌ای که آرزوی آن را دارند، تحقق یابد.

طرفداری از کمونیسم از سوی کسانی که روش بلشویکی را قبول دارند بیان‌کننده این موضوع است که هیچ نوع بردگی جز بردگی اقتصادی وجود ندارد و هنگامی که مالکیت اشتراکی برقرار شود این مشکلات حل خواهد شد. البته که این سخن چیزی جز فریب نیست.

از زمان انقلاب ۱۹۱۷ شوروی با تمام دنیا درحال جنگ است

موفقیت نصیب کسی خواهد شد که دریابد چطور حس مبارزه‌طلبی را در ملت خود تقویت کند

پس از غرایز اساسی، چهار حس مالکیت‌طلبی، خودخواهی، رقابت و عشق‌به‌قدرت؛ تقریبا همگی سیاسی هستند.

کتاب‌های بسیار کمی برای مطالعه وجود دارد و به‌علت کمبود کاغذ و پول، کسی توانایی خرید آن را ندارد.

بلشویک‌ها در تمامی عرصه‌ها صنعتگر هستند و به مدرنیسم علاقمندند؛

ممکن است طی صد سال آینده روسیه به تکاملی اقتصادی در راستای ایده‌آل‌های کمونیسم برسد و درنهایت به شرایط کنونی آمریکا دست یابد. ا

درواقع دولت اجازه دخالت او را در تربیت نمی‌دهد و سعی دارد پیوند بین مادر و فرزند را از میان ببرد. ممکن است این کار فوایدی نیز به همراه داشته باشد اما من به همین مقدار توضیح درباره زنان و خانواده در کمونیسم بسنده می‌کنم.

اما انسان‌هایی که به‌جای منفعت رساندن به جهان، اشتیاق بیشتری برای آسیب زدن به مخالفان خود دارند، به‌اندازه‌ای که از آنها انتظار می‌رود، بزرگ نیستند.