کتاب فلسفه ای برای زندگی

کتاب فلسفه ای برای زندگی نوشته ویلیام اروین است و با ترجمه محمد یوسفی است. این کتاب که گروه انتشاراتی ققنوس پرداخته است به روش‌های کهن رواقی برای زندگی امروز می‌پردازد.

درباره کتاب فلسفه ای برای زندگی

فلسفه رواقی بر آن است که رنج و ملالت را از زندگی ما فروشوید و ما را به چنان سطحی از آگاهی و فرزانگی رهنمون گردد که ناملایماتِ اجتناب‌ناپذیر زندگی خدشه‌ای بر آرامشمان وارد نکنند. در این کتاب می‌آموزیم که ارزشمندترین چیز در زندگی ــ دست‌کم از دیدگاه رواقیان ــ حصول و حفظ آرامش است. از نظر رواقیان حفظ آرامش آن چیزی است که می‌توان برای آن از همه چیز، ثروت باشد یا شهرت، درگذشت.

این کتاب عمدتاً آرای سنکا، اپیکتتوس، مارکوس آورلیوس و البته موسونیوس را در بر دارد، این کتاب از فلسفه رواقی متأخر است. در این کتاب نویسنده بهره بردن از یافته‌های علمی همچون روان‌شناسی را برای درمان برخی از رنج‌های روانی درست می‌داند، اما بر اساس آموزه‌های رواقی بر این نکته هم به‌درستی انگشت تأکید می‌نهد که خوشبختی و آرامش امری است درونی که باید آن را در درون جست.

این کتاب برای کسانی نوشته شده است که در جستجوی فلسفه زندگی‌اند. هرچند مکتب رواقی به‌نوعی فلسفه است، برخوردار از مولفه روان‌شناختی مهمی است. رواقیان پی برده بودند که زندگی رنجور از عواطف و احساساتِ منفی ــ چون خشم، اضطراب، ترس، غم و غصه و حسادت ــ زندگی نیکویی نخواهد بود. از این رو ناظرانِ تیزبینِ عملکردِ ذهنِ آدمی و در نتیجه برخی از بابصیرت‌ترین روان‌شناسانِ جهانِ باستان شدند. 

خواندن کتاب فلسفه ای برای زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به یک زندگی متفاوت را پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب فلسفه ای برای زندگی

احتمالاً از میان کسانی که مجذوب سقراط شدند، برخی متأثر از نظریه‌پردازی‌های او بودند و برخی دیگر متأثر از شیوه زندگی او. افلاطون به گروه نخست تعلق داشت؛ او در آکادمی‌اش بیشتر دلمشغول نظریه‌های فلسفی بود تا اشاعه پند و اندرزهایی در باب شیوه زندگی. در مقابل، آنتیستنس به‌شدت تحت تأثیر شیوه زندگی سقراط قرار داشت؛ مکتب کلبی‌ای که او بنیان نهاد، نظریه‌پردازی فلسفی را کنار گذاشت و در عوض بر پند و اندرزهایی متمرکز شد که باید آن‌ها را برای حصول زندگی نیک به کار بست.

گویی سقراط با مرگ خود به دو نیم تقسیم شده بود: افلاطون و آنتیستنس؛ افلاطونی که اشتیاق سقراط به نظریه را به ارث برده بود و آنتیستنسی که میراث‌خوار اشتیاق سقراط به زندگی نیک شده بود. بسیار نیکو می‌بود اگر شاهد رشد و بالندگی این دو وجه فلسفه در هزاره‌های بعدی بودیم، تا حدی که افراد می‌توانستند هم از نظریه‌پردازی‌های فلسفی منتفع شوند و هم از به کار بستن فلسفه در زندگی خود. متأسفانه، گرچه وجه نظری فلسفه به رشد و بالندگی خود ادامه داد، وجه عملی آن پژمرد.

در حکومت‌های خودکامه جهان باستان توانایی خواندن و نوشتن و انجام دادن محاسبات ریاضی (حساب) برای صاحب‌منصبان حکومت از اهمیت زیادی برخوردار بود، حال آن‌که توانایی در متقاعد کردن دیگران تا این حد مهم نبود. صاحب‌منصبان فقط فرمان می‌دادند و زیردستان بی‌درنگ اطاعت می‌کردند. اما در یونان و روم، پیدایش مردم‌سالاری باعث شده بود افرادی که توانایی قانع کردن دیگران را داشتند، توفیق بیشتری در امور سیاسی یا قانونی داشته باشند. این امر تا حدی به این سبب بود که یونانیان و رومیان ثروتمند به محض پایان یافتن دوره دوم آموزش فرزندانشان، برای آن‌ها آموزگارانی می‌جستند که توانایی آنان را در قانع کردن دیگران پرورش دهند.

این والدین می‌توانستند از خدمات سوفیست‌هایی استفاده کنند که هدفشان آموزش ِ شاگردان جهت پیروزی در بحث‌ها بود. برای حصول این هدف، سوفیست‌ها فنون گوناگونی را برای اقناع آموزش می‌دادند؛ هم به عقل متوسل می‌شدند و هم به احساس. به‌ویژه به شاگردانشان می‌گفتند که می‌توان له و علیه هر حکم واحدی استدلال کرد. همراه با پرورش مهارت‌های استدلالی شاگردان، سوفیست‌ها مهارت‌های سخنوری آنان را نیز پرورش می‌دادند به طوری که می‌توانستند به نحو موثری میان ادله ساختگی خود، ارتباط برقرار کنند.