دانلود و خرید کتاب صوتی چشمهایش

کتاب صوتی چشمهایش، شاخص‌ترین اثر بزرگ علوی، نویسنده برجسته ادبیات فارسی است. فضای سیاسی و پلیسی که بر داستان حاکم است از توانایی‌های بزرگ علوی در پرداخت داستان است و ماجرا بر سر یافتن شخصی است که استاد ماکان، نقاشی از چشم‌های او کشیده است.

نسخه صوتی کتاب چشمهایش را با صدای زیبای آرمان سلطان‌زاده می‌شنوید.

درباره‌ی کتاب صوتی چشمهایش

کتاب صوتی چشم‌هایش، داستانی برای یافتن صاحب واقعی چشم‌هایی است که استاد ماکان در نقاشی خود کشیده است. برخی بر این عقیده هستند که بزرگ علوی ایده‌ی نوشتن کتاب چشمهایش را از زندگی کمال‌الملک الهام گرفته است و برخی آن را متعلق به تقی ارانی می‌دانند. بهرحال، داستان زندگی زنی را روایت می‌کند که از خانواده‌ای ثروتمند آمده و بسیار زیبا بوده است. او که توجه همه مردان را به خود جلب می‌کرده، برای جلب توجه استاد ماکان با تشکیلات مخفی که زیر نظر او بوده همکاری می‌کند و بعد از دستگیری او، برای نجات جان استاد از مرگ به ازدواج با رییس شهربانی تن می‌دهد. استاد ماکان به تبعید می‌رود ولی از این فداکاری‌ها آگاه نمی‌شود. او در تبعید دست به کشیدن نقاشی معروف و مرموزش با نام چشم‌هایش می‌زند... اگر می‌خواهید بیشتر با این کتاب اشنا شوید، پیشنهاد می‌کنیم ویدیو زیر را ببینید:

کتاب صوتی چشم‌هایش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

کتاب چشمهایش از بزرگ‌ترین آثار ادبیات فارسی معاصر است. داستان فضایی پلیسی دارد و جو حاکم بر آن سیاسی است. اگر به مطالعه داستان‌هایی با این ویژگی‌ها علاقه‌مند هستید، چشمهایش را بخوانید.

درباره‌ی بزرگ علوی

بزرگ علوی در ۱۳ بهمن ماه ۱۲۸۳ در تهران متولد شد. نام کامل او سیّد مجتبیٰ آقابزرگ علوی است. او نویسنده واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی است که به همراه صادق هدایت و صادق چوبک از پدران داستان نویسی نوین به شمار می‌رود. بزرگ علوی تحصیلاتش را در زمینه علوم تربیتی و روانشناسی در دانشگاه آلمان به پایان برد و مدتی در مدرسه صنعتی شیراز زبان آلمانی تدریس می‌کرد. او به دلیل پیروی از کمونیسم محاکمه شد و مدتی را در زندان به سر برد. علوی از اعضای حزب توده و بنیانگذاران آن است. بزرگ علوی دوستی و صمیمیتی با صادق هدایت داشت. با پیوستن مجتبی مینوی و مسعود فرزاد به جمعشان، جمع ربعه را تشکیل دادند. از آثار مشهور بزرگ علوی می‌توان به چمدان، میرزا، سالاری‌ها، گیله مرد و چشمهایش اشاره کرد. علوی در ۲۱ بهمن ۱۳۷۵ چشم از دنیا فرو بست.

جملاتی از کتاب صوتی چشمهایش

پرده «چشم‌هایش» صورت ساده زنی بیش نبود. صورت کشیده زنی که زلف‌هایش مانند قیر مذاب روی شانه‌ها جاری بود. همه‌چیز این صورت محو می‌نمود. بینی و دهن و گونه و پیشانی با رنگ تیره‌ای نمایان شده بود. گویی نقاش می‌خواسته بگوید که صاحب صورت دیگر در عالم خارج وجود ندارد و فقط چشم‌ها در خاطره او اثری ماندنی گذاشته‌اند. چشم‌ها با گیرندگی عجیبی به آدم نگاه می‌کردند. خیرگی در آنها مشهود نبود، اما پرده‌های حائل بین صاحب خود و تماشاکننده را می‌دریدند و مانند پیکان قلب انسان را می‌خراشیدند. آیا از این چشم‌ها می‌بایستی در لحظه بعد اشک بریزد؟ یا اینکه خنده تلخی بجهد؟ اما دور لب‌ها خنده‌ای محسوس نبود. آیا چشم‌ها تنگ و کشیده بودند که بخندند و تماشاکننده را به زندگی تشویق کنند و یا دلخسته‌ای را بچزانند؟ آیا این چشم‌ها از آن یک زن پرهیزکار از دنیا گذشته بود، یا زن کامبخش و کامجویی که دنبال طعمه می‌گشت، یا اینکه در آنها همه‌چیز نهفته بود؟ آیا می‌خواستند طعمه‌ای را به دام اندازند؟ یا له‌له طلب و تمنی می‌زدند؟ آیا صادق و صمیمی بودند یا موذی و گستاخ؟ عفیف یا وقیح؟ آیا بی‌اعتنایی جلوه‌گر شده بود؟ یا التماس و التجاء؟ اگر التماس می‌کردند چه می‌خواستند؟ این نگاه، این چشم‌های نیم‌خمار و نیم مست چه داستان‌ها که نقل نمی‌کردند!