دانلود و خرید کتاب صوتی آنک نام گل

کتاب صوتی آنک نام گل نوشتهٔ اومبرتو اکو با ترجمهٔ رضا علیزاده و گویندگی رضا عمرانی در انتشارات ماه آوا منتشر شده است. این کتاب نخستین و موفق‌ترین رمان اکو است که در سال ۱۹۸۰ نوشته شده است. بر اساس این رمان فیلمی هم به‌ کارگردانی ژان ژاک آنو و با بازیِ شان کانری ساخته شده است.

درباره کتاب صوتی آنک نام گل

در سال ۱۳۲۷ میلادی، فرانسیسی‌های متهم به ارتداد در یکی از صومعه‌های ثروتمند ایتالیا جمع شده‌اند. هفت قتل عجیب در صومعه اتفاق می‌افتد. ویلیام باسکرویلی کارآگاهی است که قصد دارد سر از راز قتل‌ها در هزارتوی کتابخانۀ صومعه درآورد.

ابزارهای او در کشف این معما عبارت‌اند از: منطق ارسطو، الهیات توماس آکویناس، شهودهای تجربی راجر بیکن.

کتاب صوتی آنک نام گل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌های جنایی و معمایی پیشنهاد می‌شود.

درباره اومبرتو اکو

اومبرتو اکو متولد ۱۹۳۲ و درگذشته به سال ۲۰۱۶، پژوهشگر و کارشناس قرون‌وسطی، فیلسوف، نشانه‌شناس، منتقد فرهنگی، مفسر سیاسی و اجتماعی و داستان‌نویس ایتالیایی بود.

معروف‌ترین رمان اکو «نام گل سرخ» نام دارد که در ایران با عنوان «آنک نام گل» نیز ترجمه شده است. از دیگر کتاب‌های اومبرتو اکو می‌توان به رمان‌های «آونگ فوکو» و «گورستان پراگ» اشاره کرد.

هرچند اومبرتو اکو با رمان‌هایش معروف شده است اما در وهلهٔ اول او یک نشانه‌شناس و فلسفه‌دان است و در برابر بیش از ۴۰ کتاب علمی و صدها مقاله، تنها ۵ رمان نوشته‌ است.

او داستان کودکان هم می‌نوشت. «بمب و ژنرال» از جمله قصه‌هایی است که او برای کودکان نوشته است. از جمله آثار غیرداستانی اکو می‌توان کتاب‌های «تاریخ زیبایی» و «تاریخ زشتی» را نام برد.

اومبرتو اکو یک مجموعه‌دار است و کتابخانه او بیشتر از ۵۰ هزار جلد کتاب دارد. او نویسنده‌ای شیفتۀ کتاب و با دامنۀ مطالعاتی گسترده بود.

بخشی از کتاب صوتی آنک نام گل

«اگر اتفاق جدیدی نمی‌افتاد، هنوز مانده بودم که داستانِ آدسوی ملکی از کجا منشاء گرفته است؛ اما سال ۱۹۷۰ در بوینس آیرس وقتی مشغول گشتنِ قفسه‌های یک فروشگاه کتاب‌های عتیقه در کورینتس، نرسیده به میدان مشهور دل تانگو در آن خیابان بزرگ بودم، به نسخۀ کاستیلی یک اثر کوچک از میلو تِمِسوار به نام دربابِ استفاده از آینه در بازی شطرنج برخوردم. ترجمه‌ای ایتالیایی بود از اصل نایاب گرجی (تفلیس، ۱۹۳۴)؛ با کمال تعجب در این کتاب چشمم به نقل ‌قول‌های فراوان از نسخۀ خطی آدسو افتاد، اگرچه منبع نه واله بود، نه مابیون؛ بلکه پدر آتانازیوس کرشر بود (اما کدام اثر او؟ ). یک محقق - که ترجیح می‌دهم نامش را نیاورم - بعدها به من اطمینان داد (و او نمایه‌ها را از حفظ نقل می‌کرد) که این یسوعی بزرگ هیچ‌گاه از آدسوی ملکی نام نبرده. اما نوشته‌های تمسوار جلوی چشم من بود، و فرازهایی که او نقل کرده بود عیناً همانی بود که در نسخۀ واله دیده می‌شد (توصیف جزئیات هزارتو مخصوصاً هیچ جای شک و شبهه‌ای باقی نمی‌گذاست).

نتیجه گرفتم سرگذشت آدسو به نحوی درخور، سهیم در طبیعت وقایعی است که روایت می‌کند: پیچیده در اسرار فراوان و پر رمز و راز، شروعش با هویت مؤلف و خاتمه‌اش با موقعیت صومعه‌ای که آدسو در مورد آن با لجاجت و وسواس خاموش است. حدس و گمان به ما اجازه می‌دهد ناحیه‌ای نامشخص بین پومپوزا و کونک را در نظر بگیریم، با این احتمال منطقی که این جامعه جایی در طول رشته‌کوه مرکزی آلپ بین پیمونته و لیگوریا و فرانسه قرار داشته است. از بابت دورانی که در آن وقایع مذکور رخ می‌دهد، در پایان نوامبر سال ۱۳۲۷ قرار داریم؛ تاریخ تألیفِ مؤلف از سویی دیگر نامعلوم است. از آنجا که او خود را در سال ۱۳۲۷ نوآموز می‌خواند و می‌گوید هنگام نوشتن خاطرات‌ پایش لب گور است، می‌توانیم حدوداً محاسبه کنیم که این کتاب در اواخر یا آخرین دهۀ قرن چهاردهم به نگارش درآمده در تأمل جدّی دلایل اندکی را برای انتشار متن ایتالیایی یک متن گمنامِ نئو-گوتیکِ فرانسوی از یک نسخۀ لاتین قرن هفدهمی که راهبی آلمانی در اواخر قرن چهاردهم به زبان لاتین نگاشته پیدا می‌کنم.»