میخاییل شولوخف

میخائیل آلکساندروویچ شولوخف ( ۱۹۰۵ - ۱۹۸۴)، نویسنده روس و برنده جایزه نوبل است.

شولوخوف در ۱۹۱۸ به سبب جنگ داخلی در ناحیه دُن، ناچار درسش را ناتمام گذارد و به ارتش سرخ (لقب کمونیست‌ها) پیوست تا در نبردهایی در برابر آخرین بازماندگان از هواخواهان ارتش سفید(طرفداران امپراتوری) شرکت جوید.

تاثیر این تجربه در آثار وی به عنوان نویسنده‌ای واقع‌گرا به‌طرز محسوسی آشکار است و در داستان‌هایش به مردم و انقلاب اکتبر پرداخته ‌است.

رمان حماسی «دُن آرام» از مهم‌ترین آثار وی به شمار می‌رود که در چهار جلد از ۱۹۲۸ تا ۱۹۴۰ به نوشتن آن مشغول بود.

شولوخف در ۱۹۴۱ برنده جایزه استالین و در ۱۹۶۰ برنده جایزه لنین در شوروی شد و در ۱۹۶۵ جایزه نوبل ادبیات به وی اهدا شد.

رمان سترگ «دن آرام» در زبان فارسی سه بار و از سوی محمود اعتمادزاده(به‌آذین)، منوچهر بیگدلی خمسه و احمد شاملو ترجمه شده است.

این رمان را اغلب با «جنگ و صلح» تالستوی مقایسه می‌کنند زیرا حماسه شولوخوف تلفیقی است از خصوصیات رمان‌های خانوادگی-اجتماعی و تاریخی.

«دُن آرام» داستانی است درباره قزاقان ساکن دُن و شرح زندگی یک خانواده قزاق به نام «ملِخوُف» در زمان صلح، سال‌های سرنوشت‌ساز جنگ اول جهانی، انقلاب ۱۹۱۷ اکتبر روسیه و یک جنگ داخلی تلخ.

البته قهرمانان و نقش آفرینان داستان درست مانند «جنگ و صلح» زیادند اما آنچه خواننده را بیش‌تر به دنبال خود می‌کشاند بازیگر اصلی آن مردی جوان به نام گریگوری (گریشا) پانتلویچ ملخوُف است.

گریگوری شخصیتی شجاع، جنگاور و خستگی‌ناپذیر است که در تمام رویدادهای بزرگ تاریخی زمانش حاضر شده‌ است. او هرگز نمی‌داند به چه روی می‌جنگد. آیا علیه آلمان‌ها می‌جنگد یا علیه بلشویک‌ها؟ در جست‌وجوی عدالت، گاهی با سرخ‌ها ارتباط برقرار می‌کند و گاهی سراغ سفیدها می‌رود.

او عاشق روسیه ‌است اما از تزار نفرت دارد. او دولتی سوسیالیستی می‌خواهد به شرطی که مالکیت قزاقها بر زمین را دست نخورده باقی گذارد.

تجربیات سیاسی و نظامی گریگوری که به خاطر حوادث و مشکلات جنگ اول جهانی و انقلاب روسیه به دست آورده در پس داستان عشق شورانگیز و غم‌انگیز وی رنگ می‌بازند.

از شولوخوف همچنین «زمین نوآباد» از سوی به‌آذین به فارسی ترجمه شده است.