دانلود و خرید کتاب صوتی یادداشت های یک پزشک جوان

کتاب صوتی «یادداشت های یک پزشک جوان» نوشتهٔ میخائیل بولگاکف با ترجمهٔ آبتین گلکار و گویندگی آرمان سلطان‌زاده در آوانامه چاپ شده است. داستان‌های این مجموعه در زمان حیات بولگاکوف به‌صورت جداگانه در نشریات به چاپ می‌رسیدند و البته اکثر آن‌ها دارای عنوان فرعی «یادداشت‌های یک پزشک جوان» بودند. بولگاکوف در سال‌های بعد نیز در نامه‌هایش از قصد خود برای تنظیم اثری با همین عنوان سخن گفته بود، ولی این کار را به انجام نرساند. ناهماهنگی‌هایی هم که ممکن است در داستان‌ها به چشم بخورد از همین مسئله ناشی می‌شود. مثلا در داستان گلوی آهنی، که نخستین اثر منتشرشده از این مجموعه بود، بولگاکوف بیمارستان و قصبه را به نام اصلی آن، یعنی نیکولسکویه، خوانده و در داستان‌های بعد نام آن را به موریوا تغییر داده است. مسلم است که اگر خود بولگاکوف این داستان‌ها را در قالب یک اثر منتشر می‌ساخت، چنین ناهماهنگی‌هایی را برطرف می‌کرد.

درباره کتاب صوتی یادداشت های یک پزشک جوان

یادداشت‌های یک پزشک جوان براساس واقعیت نوشته شده و بولگاکوف تقریباً همهٔ رویدادهای توصیف‌شده در داستان‌ها را شخصاً تجربه کرده و از سر گذرانده بود. پژوهشگران براساس اسناد و مدارک و به‌ویژه با استناد به خاطرات همسر اول نویسنده، بسیاری از شباهت‌های موجود میان داستان‌ها و زندگی واقعی بولگاکوف را مشخص کرده‌اند که در کتاب به‌صورت زیرنویس به آن‌ها اشاره شده است. از این شباهت‌ها به‌راحتی می‌توان نتیجه گرفت که بولگاکوف به‌هیچ‌وجه در شرح خدمات پزشکی خود غلو نکرده است و به‌راستی وقت و دانش و نیروی خود را از جان و دل در خدمت بیماران می‌گذاشت. بی‌دلیل نبود که نام «دکتر لیپونتی» (پزشک مجربی که دو سال پیش از بولگاکوف در بیمارستان نیکولسکویه خدمت می‌کرد و در این اثر نیز از او یاد شده است) و «دکتر بولگاکوف» تا چند دهه بعد در روستاهای ایالت اسمولنسک بر سر زبان‌ها بود.

کتاب صوتی یادداشت های یک پزشک جوان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌هایی برگرفته از اتفاقات واقعی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی یادداشت های یک پزشک جوان

با اخم پاسخ می‌دادم: «نه. درسم را تمام کرده‌ام.» و با خود می‌گفتم: «باید عینک بزنم؛ راهش همین است.» ولی دلیلی برای عینک‌زدن وجود نداشت؛ چشم‌هایم سالم بود و بار زندگی هنوز سوی آن‌ها را کم نکرده بود. چون امکان آن را نداشتم که به کمک عینک از لبخندهای بزرگ‌منشانه و پدرانه خلاص شوم، تلاش کردم حالات و حرکاتم را به شکل خاصی دربیاورم که به دیگران حس احترام القا کند. تلاش می‌کردم حرف‌زدنم سنجیده و باطمأنینه باشد، تا حد امکان جلوِ حرکات ناگهانی خود را بگیرم، مثل آدم‌های بیست وسه ساله که تازه دانشگاه را تمام کرده‌اند ندوم، بلکه راه بروم. حالا پس از گذشت سال‌های بسیار متوجه می‌شوم که همهٔ این تدبیرها بسیار بد از آب درمی‌آمدند.

در آن لحظه من قانون نانوشتهٔ خود را زیر پا گذاشته بودم. فقط با یک جفت جوراب چمباتمه زده و نشسته بودم، آن هم نه گوشه‌ای در اتاق کار خودم، بلکه در آشپزخانه، و مثل آتش‌پرست‌ها با شور و جذبه به‌سوی هیزم‌های درخت توس که در اجاق می‌سوخت، کشیده می‌شدم. سمت راستم سطل چوبی وارونه‌ای گذاشته بودند که پوتین‌هایم روی آن قرار داشت، کنار آن‌ها خروس بی‌بال وپر پوست‌کنده‌ای با گردن خون‌آلود به چشم می‌خورد و کنار خروس، تودهٔ پرهای رنگارنگش. مسئله این است که من در همان حال انجماد توانسته بودم کلی کار انجام دهم، کارهایی که خود زندگی آن‌ها را به من دیکته می‌کرد. آکسینیا، زن یگوریچ، را که بینی نوک‌تیزی داشت، به سِمَت آشپز مخصوص منصوب کرده بودم. خروس هم درنتیجهٔ همین انتصاب زیرِ دستان او کشته شده بود و من وظیفه داشتم آن را تا ته بخورم.