کتاب تمدن و ملالت‌های آن

کتاب تمدن و ملالت‌های آن نوشته زیگموند فروید است و با ترجمه محمد مبشری منتشر شده است. 

درباره کتاب تمدن و ملالت‌های آن

تمدن و ملالت‌های آن یکی از مهم‌ترین آثار زیگموند فروید، عصب‌شناس و روانکاو شهیر اتریشی است. فروید این کتاب را در سال ۱۹۲۹ نوشت و آن را در ۱۹۳۰ منتشر کرد. او در این اثر با رویکردی روان‌شناسانه شکل‌گیری و تکامل تمدن و فرهنگ را بررسی کرده است.

از نظر او چالش میان اقتضاعات فردی و اجتماعی خاستگاه ملالت‌های تمدنی است و موضوع اصلی کتاب هم همین است. او تضادی آشتی‌ناپذیر میان دو گرایش روان بشر که از یکی به سایق عشق و از دیگری به سایق تخریب تعبیر می‌کند، می‌بیند. دو گرایشی که تاریخ بشر تاکنون نتوانسته برای از میان برداشتن تضاد بین آنها راه حلی بیابد.

این کتاب ۸ فصل دارد و مترجم نیز پیشگفتاری به آن اضافه کرده است.

فروید در این کتاب کوچک، مسائلی مانند جاودانگی، فنا، سعادت، روابط انسانی و اجتماعی، عشق و پرخاش را که در کنترل فرهنگ و تمدن درآمده‌اند، بررسی روان‌کاوانه کرده است.

خواندن کتاب تمدن و ملالت‌های آن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به فلسفه و روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره زیگموند فروید

زیگموند شلومو فروید یا زیگموند فروید ۶ مه ۱۸۵۶ در یک خانواده‌ی یهودی در جمهوری چک به دنیا آمد. زیگموند فروید، عصب‌شناس برجسته اتریشی و بنیان‌گذار علم روانکاوی، به عنوان یک روش درمانی در روانشناسی بود. به پاس تمام خدماتی که به علم روان‌شناسی کرد، لقب پدر علم روان‌شناسی را به او دادند. جالب است بدانید او عاشق ادبیات بود و در زبان‌های آلمانی، ایتالیایی، فرانسه، انگلیسی، اسپانیایی، عبری، لاتین و یونانی تخصص داشت. فروید، آثار ویلیام شکسپیر را در طول عمرش فقط به زبان انگلیسی می‌خواند و به عقیده بعضی‌ها درک او از روانشناسی به خواندن نمایشنامه‌های شکسپیر برمی‌گردد.

فروید توانست تکنیک‌هایی مثل استفاده از تداعی آزاد (به روشی گفته می‌شود که در آن بیمار هرآنچه را به ذهنش خطور می‌کند، بیان می‌نماید) و همچنین کشف انتقال (فرایندی که در آن مراجع خاطرات کودکی خود را با درمانگرش درمیان می‌گذارد) و همچنین فرایند تحلیلی را به علم روانشناسی ارائه کند. فروید در آخر عمرش به سرطان مبتلا شد و در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ با تزریق دوزهای معینی از مرفین به زندگی خودش پایان داد.

بخشی از کتاب تمدن و ملالت‌های آن

پس از تأمل بیش‌تر، به این نتیجه می‌رسیم که احساس «منِ» بزرگسالان ممکن نیست از آغاز همان‌گونه باشد که در بزرگسالی هست، بلکه باید روند رشدی را طی کرده باشد؛ البته نمی‌توان این روند را اثبات کرد، اما می‌توان آن را در تصور چنان ساخت که نسبتآ به واقعیت نزدیک باشد.کودک شیرخوارْ «منِ» خود را از جهان بیرون به‌مثابهٔ سرچشمهٔ احساس‌هایی که به‌سوی او جاری می‌شود هنوز متمایز نمی‌کند. او این تمایز را به‌تدریج بر اثر برانگیزنده‌های گوناگون می‌آموزد. این امر که بعضی از سرچشمه‌های تحریک، که کودک بعدآ درمی‌یابد که در اندام‌های بدن خود او قرار دارند، قادرند همیشه احساس‌هایی را به او منتقل کنند، درحالی‌که بعضی سرچشمه‌های دیگر ــ از جمله محبوب‌ترین آن‌ها که پستان مادر است ــ گاهی در اختیار او نیستند و بر اثر فریاد و لابهٔ او پدیدار می‌شوند، بی‌شک عمیق‌ترین تأثیر را بر او می‌گذارد. به این صورت، ابژه نخست به‌منزلهٔ پدیده‌ای در برابر «من» قرار می‌گیرد که «بیرون» از آن است و پس از کنشِ خاصی وادار به حضور می‌شود. یکی دیگر از برانگیزنده‌های جداشدنِ «من» از انبوه احساس‌ها یعنی پذیرفتن «بیرون» یا جهان خارج دردها و نارضایی‌های مکرر گوناگون و اجتناب‌ناپذیر است که ناقض یا مانع اصل لذت به‌منزلهٔ حاکم مطلق است.

این گرایش (در کودک) پیدا می‌شود که هرچه را در درونش ممکن است سرچشمهٔ نارضایی باشد از «من» خود سوا کند، بیرون بیفکند و «من» ی یکسر لذتجو بسازد که، در برابر آن، جهان تهدیدگر و بیگانهٔ بیرون قرار دارد. مرزهای این «من» لذتجو ممکن نیست بر اثر تجربه اصلاح نشود.