کتاب هرس

کتاب هرس دومین اثر داستانی نسیم مرعشی در نشر چشمه چاپ شده است. این اثر تجربه‌ای متفاوت با رمان اول او است. «اگر پاییز فصل آخر سال است» درباره بلاتکلیفی‌ها و تردیدهای یک نسل آرمانگرا بود و سرگشته‌گی‌شان؛ اما «هرس» روایت رازهایی از مادران و پسران است. مادران و پسرانی که در دالان‌های تودرتوی تاریخ و در میان سال‌های طولانی جنگ گم شدند. هرس شرایط پس از جنگ در جنوب ایران و تأثیر این رخداد بر زنان و مردانِ بازمانده را به‌روشنی شرح داده است.

درباره کتاب هرس

رسول مردی است که ۵ سال پس از جنگ به دنبال همسر گمشده خود می‌گردد و او را در مکانی عجیب بازمی‌یابد:

«در این سه سالی که نوال رفته بود هر کاری کرده بود برای بچه‌ها. برای دور هم ماندن‌شان. برای این‌که هنوز هم خانواده باشند، بدون مادر. به خاطر دخترها تنها مانده بود. نخواسته بود غریبه بیاید توی خانه‌اش. اما اَمَل لج می‌کرد. با هیچ‌کس نمی‌ساخت. نه با بچه‌ها، نه با رسول، نه با مادر رسول. رسول دیگر نمی‌توانست.

در این سه سال فقط سه روز بالای سرشان نبود. فقط سه روز. او که عاشق دکل بود و عاشق کارش، سه سال هر شب برگشته بود خانه. خودش را برای بچه‌ها توی قفس کرده بود. فقط کارهای نزدیک شهر را پذیرفته بود و هر پیشنهادی که رد کرده بود روی قلبش خراشی انداخته بود که یادش نمی‌رفت. پیشنهادها را نوشته بود توی سررسید که هیچ‌وقت یادش نرود روزگاری در شرکت نفت که بوده. بعد از سه سال فقط سه روز رفته بود و در همین سه روز اَمَل خانواده‌اش را به‌هم ریخته بود. خانواده‌ای که رسول زنش را برایش قربانی کرده بود»

مرعشی در این اثر با استفاده از فضاهای روایی متفاوت و متعدد سرنوشت این خانواده را در دوره‌ای طولانی بازگو کرده است. هرس رمانی قصه‌گو است و از آدم‌هایی می‌گوید که مجبور شده‌اند برای گذر از خاطرات، اتفاقات گذشته را مرور کنند. مرعشی در این اثر علاوه بر قصه‌گویی شما را به دل طبیعت اسرارآمیز خوزستان هم می‌برد.

کتاب هرس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌های ایرانی معاصر پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب هرس

شش سال پیش از این اگر کسی عصرهای بهار، حوالی ساعت چهار و نیم، آخر کوت عبدالله کنار جادهٔ اهواز ـ آبادان می‌ایستاد، رسول را می‌دید که بلند و کشیده و کت‌وشلوار براق آبی‌نفتی‌به‌تن، کیف چرمی انگلیسی با آرم شرکت نفتش را بسته بود پشت موتور و در آن گرما می‌راند تا آبادان. وقتی می‌رسید شانه‌ای از جیبش بیرون می‌آورد، موی مشکی‌اش را از راست به چپ شانه می‌زد، کت‌وشلوارش را می‌تکاند و سرش را خم می‌کرد تا از چهارچوب در رد شود. اما حالا رسول با شانه‌های خمیده، شکم آویزان، جای سه دندان خالی روی فک بالا، پیرهن چرک خاکستری خیس از عرق، با مویی که انگار به‌عمد این‌طور رقت‌انگیز از پسِ سرش ریخته بود، سوار رنوِ اسقاط زردش هفتاد کیلومتر داشت تا آبادان. ساعت چهار و نیم بود.

سیاهیِ ساعد چپ رسول در این یک ساعت و نیم سیاه‌تر شده بود از زور آفتاب داغ عصر بهار و لابد اگر ساعت طلایی را که در کویت هدیه گرفته بود از دست باز می‌کرد، جایش سفید بود، فقط کمی سفید، آن‌قدر که پوست سیاهِ آفتاب‌نخوردهٔ رسول بود. وسط راه، به خروجی شادگان که پیچید، زد بغل و لُنگ را برداشت پهن کرد لبهٔ شیشه و شیشه را بالا کشید تا داغی آفتاب مهزیار را گرمازده نکند. حسابش را کرده بود کِی بیفتد توی جادهٔ آبادان که بچه آفتاب نخورد و موقع برگشت هم نخورند به شب. مهزیار آفتاب نخورده بود در این یک ساعت. اما بعد از پیچ، آفتاب پیچیده بود روی بچه. رسول برایش سایه درست کرد و راه افتاد. لُنگ روی شیشه پِت‌پِت می‌کرد. دو طرف جاده تالاب بود؛