با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب هشت و چهل‌ و ‌چهار

نویسنده:کاوه فولادی نسب

انتشارات:نشر چشمه

دسته‌بندی:

امتیاز:

۳.۸از ۴۱ رأیخواندن نظرات

۳٫۸

(۴۱)

خواندن نظرات

معرفی کتاب هشت و چهل‌ و ‌چهار

«هشت و چهل‌وچهار» اولین رمان کاوه فولادی‌نسب است. او که چندین سال است منتقد، مترجم و مدرس داستان‌نویسی است، این رمان را با درون‌مایه‌ای اجتماعی- تاریخی نوشته است. ساعت‌ساز و ساعت فروشی تنها عاشق پرسه زدن در خیابان‌های قدیمی شهر است. او مرد دقیق و منظمی است، دوستان اندکی دارد و تنها با جهان پر از خاطراتش روزگار می‌گذراند. اما روزی یک اتفاق عجیب آرامشش را برهم می‌زند و روزمرگی او را بهم می‌ریزد. اتفاقی که با خود اتفاق‌های تازه دیگری به همراه دارد. کاوه فولادنسب در این رمان جذاب، منطق زمانی و مکانی را اندکی به هم ریخته و شما را به سفر می‌برد. سفری ناگهانی به کمی دورتر از ایران. با خواندن این اثر سوال مهمی در ذهن خواننده جان می‌گیرد. آیا می‌توان به عقب بازگشت؟ رمان «هشت و چهل‌وچهار» با این روند، خواننده را به یک پرسه‌زنی پر از ماجرا و غافلگیری در دل تاریخ می‌برد.

ما این جا داریم می میریم

مریم حسینیان

من منچستر یونایتد را دوست دارم

مهدی یزدانی خرم

کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

یوسف‌آباد، خیابان سی و سوم

سینا دادخواه

خدا مادر زیبایت را بیامرزد

حافظ خیاوی

پاگرد

محمدحسن شهسواری

اسم تمام مردهای تهران علیرضاست

علیرضا محمودی ایرانمهری

آمیخته به بوی ادویه‌ها

نظرات کاربران

مشاهده همه (۱۸)

باران

۱۳۹۸/۰۱/۰۸

دلم خواست این کتاب رو برای بار دوم در تعطیلات نوروز امسال بخونم و از این تعطیلات بیشتر لذت ببرم 😊

Yamin

۱۴۰۰/۰۵/۱۵

کتاب درباره زندگی آرام یک ساعت ساز هست....بیشتر داستان در روز ها و شب های قبل سال نو اتفاق می افتد و خب با برش های زمانی زیادی رو به رو میشیم که ممکنه کمی خط داستان رو گم کنیم

- بیشتر

sadafi

۱۳۹۹/۰۳/۱۹

چقدر دوستش داشتم، مدتها بود رمانی از نویسندگان نسل جدید نخوانده بودم که اینقدر جذبم کنه. روایت ساده، خوب و روانی داشت.

Faeze

۱۳۹۹/۱۲/۰۸

توصیفات فوق العاده ناب و دلنشینی داشت...مخصوصا وقتی از زیبایی های تهران، شرح خیابان ها در گذر زمان، شلوغی های دم عید میگفت، عالی بود و واقعا من رو به همون زمان و مکان میبرد. ایرادی که داشت برای من

- بیشتر

امیلی در نیومون

۱۴۰۱/۱۱/۰۸

هشت‌ و چهل‌وچهار قصه 24 ساعت از زندگی یه ساعت‌ساز جوان رو روایت می‌کنه. ازاونجایی که این 24 ساعت درست قبل از سال تحویل شروع می‌شه کتاب پر از حس خوب اواخر اسفنده، سطربه‌سطرش روایتگر جنب‌وجوش‌های شیرین اسفنده. در خلال

- بیشتر

هانی

۱۴۰۰/۱۲/۱۳

زیبا بود، بسیار زیبا اون حرکت بین زمان‌ها هم خیلی خوب و قابل فهم بود فقط با اینکه داستان چندان تلخ نبود، ولی از اول تا آخر داستان یه بغضی ته گلوی آدم میچسبه آقای نویسنده خسته نباشید

دردونه

۱۴۰۰/۰۴/۱۰

دوستش داشتم. قشنگ بود با عاشقانه‌ای زیبا و روایتی قشنگتر از خیابون‌های تهران.

sara

۱۳۹۹/۰۹/۰۹

خیلی پر کشش و جذاب بود برای من به شخصه

maryam haghgoo

۱۴۰۱/۰۴/۲۶

کتاب رو دوست‌داشتم. توصیفات، صحنه‌پردازی، قصه جذاب بود. کتاب خوش‌خوانی بود.

لیلا یزدی

۱۴۰۰/۰۸/۲۳

پایانش عجیب غافلگیرم کرد یهو. هرچند که درطول داستان هم از یجا پرت میشدم یجای دیگه🙃 ازدستش ندید خلاصه یجور قشنگی خیابونا رو توصیف کرده که انگار خودتم اونجایی😊

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۷۸)

بیشترِ مردم این‌طوری است که همدیگر را دوست دارند، ازدواج می‌کنند، باز هم کمی همدیگر را دوست دارند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، و آن‌قدر کار می‌کنند که دوست داشتن را فراموش می‌کنند.

• Khavari •

بوها پُر از خاطره‌اند. خیلی چیزها هستند که می‌توانند خاطره‌ها را با خود حمل کنند: عکس‌ها، یادگاری‌ها، چشم‌اندازها، جاها... اما بوها چیز دیگری هستند؛ انگار نظم مکان و زمان را به‌هم می‌ریزند و آدم را پرتاب می‌کنند به مکانی دیگر، به زمانی دیگر.

باران

تهران مثل زن کارگری بود که هیچ‌وقتِ سال نمی‌رسید دستی به سروگوش خودش بکشد، ابرویی بردارد، فرمژه‌ای بزند، یا مویی رنگ کند، اما برای تعطیلات عید حسابی به خودش می‌رسید و دل‌ربایی می‌کرد. زیبا می‌شد. بوی عطرش مشام را پُر می‌کرد و آدم خیال می‌کرد زن اثیری اگر واقعاً وجود داشته باشد، شاید همین زیباروی دل‌ربا باشد.

باران

«دلم نمی‌خواد فقط آشتی کنیم، می‌خوام مسئله رو حلش کنیم»

باران

«زندگی بعضی وقتا از قصه‌هام قصه‌تره.»

باران

بعضی صداها را آدم با گوشش می‌شنود؛ این‌ها اگرچه دیده یا لمس نمی‌شوند و طعم و بویی ندارند، اما همین که فرو می‌روند توی گوش و پرده را می‌لرزانند، یعنی وجود دارند. بعضی صداهای دیگر کاری به پردهٔ گوش ندارند، توی سر آدم زنگ می‌زنند و تارهای ذهن را می‌لرزانند؛ این دومی‌ها را جز خود آدم کسی نمی‌تواند بشنود. همین دومی‌ها هستند که پدر آدم را درمی‌آورند. همین دومی‌ها هستند که آدم را می‌اندازند توی گودال تردید. همین دومی‌ها هستند که هیچ‌جوری نمی‌شود به دیگران فهماندشان.

باران

خیالت که آشفته و فکرت که مشوش باشد، و مهم‌تر از این‌ها تمام تنت از زور درد مچاله شده باشد، بهتر است چشم‌هایت را ببندی و خودت را بسپری به دست تاریکیِ بی‌انتهای آن‌سوی پلک‌ها.

باران

برای خودش می‌رود و «گل اومد بهار اومد» می‌خواند.

باران

در زندگی وقت‌هایی هست که زمان از معنا تهی می‌شود، یا دست‌کم معنایی دیگرگون پیدا می‌کند.

آذیــن؛

اگر چیزی وجود داشته باشد که همهٔ آدم‌ها همیشه آرزویش را دارند و تنها بعضی‌ها گاهی می‌توانند آن را به دست بیاورند، آن چیز عشق است.

عاطفه

دردونه

روی تابلوِ سرِ خیابان نوشته بودند کارگر شمالی، اما هنوز هم خیلی از مردم همان نام قدیمی‌اش را می‌گفتند؛ امیرآباد شمالی. توی همهٔ این صد و اندی سالی که از پوست انداختن تهران و ورودش به زندگی مدرن می‌گذشت، نام‌ها مدام تغییر کرده بودند؛ انگارنه‌انگار که مردم با کوچه‌ها و خیابان‌ها و میدان‌های شهر زندگی می‌کنند، خاطره می‌سازند، دل می‌دهند، دل می‌گیرند. آدم چه‌طور می‌تواند غزل‌های عاشقانه‌اش را برای نام دیگری بخواند؟ چه‌طور می‌تواند خاطره‌هایش را با نام دیگری مرور کند؟

باران

هفتهٔ پیش آمده بود مغازه و ساعت رومیزی‌ای را آورده بود برای تعمیر. ساعت مکعب‌شکلی بود به رنگ قهوه‌ای سوخته. صفحهٔ سفید گردی داشت که بالایش با حروف فلزی طلایی به انگلیسی نوشته شده بود هریتیج. عقربه‌هایش با آن نوک‌های تیز به سرنیزه‌هایی کوچک شبیه بودند که سال‌ها از جلوِ عددها رد شده بودند و براندازشان کرده بودند و نتوانسته بودند آن را که باید برای اعدام انتخاب کنند.

Faeze

برای بیشترِ مردم این‌طوری است که همدیگر را دوست دارند، ازدواج می‌کنند، باز هم کمی همدیگر را دوست دارند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، کار می‌کنند، و آن‌قدر کار می‌کنند که دوست داشتن را فراموش می‌کنند. برای اردشیر و گلنار این‌طوری نبود. آن‌ها دوست داشتن را یک جایی از زندگی‌شان گذاشته بودند که هیچ دستی بهش نمی‌رسید و نمی‌توانست مخدوشش کند.

باران

یکی از خوبی‌های بردنِ گورستان به حومهٔ شهر این است که برج‌ها نمی‌توانند احاطه‌اش کنند. اطرافش باز می‌ماند و برای همین همیشه نسیمی در آن جریان دارد؛ نسیمی که دست نرمش را می‌کشد روی صورت آدم، و وای که آدم توی گورستان چه‌قدر نیاز به نوازش دارد.

باران

در چنین شبی آدم باید با خودش تسویه‌حساب کند. باید بنشیند کلاهش را قاضی کند ببیند در سالی که دیگر دارد به آخر می‌رسد، چه کارهای به‌دردبخوری کرده، چه کارهای بی‌خودی کرده، خلاصه چندمَرده حلاج بوده. لازم است، گاهی اوقات در زندگی لازم است آدم پایش را از روی گاز بردارد، راهنما بزند، آرام‌آرام بگیرد توی شانهٔ خاکی، دستی را بکشد، پیاده شود و ــ هر چند کوتاه ــ نگاهی به پشت‌سرش بیندازد؛ به مسیرِ رفته و ردی که از خودش باقی گذاشته.

باران

عشق مگر می‌شود از بین برود؟ قانون پایستگی انرژی را تازه یاد گرفته بود؛ همین سال پیش، توی مدرسه. این قانون باید دربارهٔ عشق هم صدق می‌کرد: عشق هرگز نمی‌میرد، تنها از شکلی به شکل دیگر تبدیل می‌شود.

روناک

گاهی اوقات برای فهمیدن نیازی به دیدن نیست

لیلا یزدی

حساب سنِ مُردگی آدم‌ها را کسی نگه نمی‌دارد

دردونه

صدایش رنگ و زنگ ویژه‌ای داشت؛ به آواز گنجشک‌ها می‌مانست روز اول عید، یا شُرهٔ آب رود لای سنگ‌های کوهستانْ روزهای آخر زمستان.

Faeze

حجم

۱۶۵٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۴

تعداد صفحه‌ها

۱۵۷ صفحه

حجم

۱۶۵٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۴

تعداد صفحه‌ها

۱۵۷ صفحه

قیمت:

۳۵,۰۰۰

تومان