کتاب عشق به زندگی

مشکلات بايد همانند تازيانه‌ای محکم باشد که بر سيه‌روزی فرود آيد

«مشکلات بايد همانند تازيانه‌ای محکم باشد که بر سيه‌روزی فرود آيد.»

ناپلئون به فونتان می‌گفت: «می‌دانيد در دنيا چه چيز را بيش از همه تحسين می‌کنم؟ ناتوانی زور در بنيان نهادن چيزی.

من با شما مبارزه می‌کنم، زيرا منطق شما نيز چون قلب شما جنايتکار است.

در اين لحظه کوتاه شفق، چيزی گذرا و غمگين فرمانروا بود که تنها محسوس يک انسان نبود، بلکه همگان می‌توانستند آن را دريابند. آن لحظه که هوای گريستن به دل هر کس می‌افتد، اما من دلم هوای دوست داشتن در خود داشت. به نظرم می‌رسيد که از آن پس هر لحظه از خوابِ زندگی‌ام ربوده خواهد شد... درست مانند آن لحظه‌های لرزنده کاباره‌ی پالما و صومعه سان‌فران‌چيسکو، چقدر بی‌حرکت و سرسخت بودم و در برابر اين خيزش بی‌پايانی که می‌خواست دنيا را در ميان دستانم قرار دهد، احساسِ پريشانی کردم. خوب می‌دانم که اشتباه کردم، می‌دانم که بايد مرزهايی برای خويشتن قائل شد. به اين شرط که به آفرينش می‌پردازيم. اما برای دوست داشتن مرزی نيست و اگر بتوانم همه چيز را در آغوش بگيرم، در آغوش گرفتن ناشيانه آن چه اهميتی خواهد داشت.

بدين ترتيب، نروال، در يک شب تيره، دوبار خود را حلق‌آويز کرد. نخست به خاطر خودش که در سيه‌روزی به سر می‌برد و دوم به خاطر شهرت کاذب و افسانه‌ای‌اش، همان شهرت کاذبی که به چند نفری برای زنده ماندن کمک می‌کند.

عشق به زندگی بدون نااميدی از زندگی وجود ندارد.

آن روز هنوز نرسيده، اما شايد خوشبختی در روزی ديگر باشد.

در الجزيره کسی نمی‌گويند «بروم شنا کنيم» بلکه می‌گويد بيا «تا از جام در يا بنوشيم».

درست است که ما در عصری مصيبت‌بار زندگی می‌کنيم. اما بسياری از مردم مصبيت را با نااميدی اشتباه می‌گيرند. لارنس اظهار می‌داشت: «مشکلات بايد همانند تازيانه‌ای محکم باشد که بر سيه‌روزی فرود آيد.» اين تفکری سالم است که بايد بی‌درنگ عملی گردد. امروز چيزهای زيادی وجود دارد که سزاوار اين تازيانه است. زمانی که در الجزيره زندگی می‌کردم، هر روز زمستان را با صبوری می‌گذراندم، زيرا می‌دانستم در يک شب، تنها در يک شب سرد و ناب اسفندماه، درختان بادام درّه کنسول از شکوفه‌های سپيد پوشيده خواهند شد. آنگاه، با ديدن اين برف شکننده که در برابر ريزش باران‌ها و باد دريا مقاومت