کتاب عشق به زندگی

مشکلات بايد همانند تازيانه‌ای محکم باشد که بر سيه‌روزی فرود آيد

«مشکلات بايد همانند تازيانه‌ای محکم باشد که بر سيه‌روزی فرود آيد.»

من با شما مبارزه می‌کنم، زيرا منطق شما نيز چون قلب شما جنايتکار است.

ناپلئون به فونتان می‌گفت: «می‌دانيد در دنيا چه چيز را بيش از همه تحسين می‌کنم؟ ناتوانی زور در بنيان نهادن چيزی.

در الجزيره کسی نمی‌گويند «بروم شنا کنيم» بلکه می‌گويد بيا «تا از جام در يا بنوشيم».

آن روز هنوز نرسيده، اما شايد خوشبختی در روزی ديگر باشد.

عشق به زندگی بدون نااميدی از زندگی وجود ندارد.

بدين ترتيب، نروال، در يک شب تيره، دوبار خود را حلق‌آويز کرد. نخست به خاطر خودش که در سيه‌روزی به سر می‌برد و دوم به خاطر شهرت کاذب و افسانه‌ای‌اش، همان شهرت کاذبی که به چند نفری برای زنده ماندن کمک می‌کند.

در اين لحظه کوتاه شفق، چيزی گذرا و غمگين فرمانروا بود که تنها محسوس يک انسان نبود، بلکه همگان می‌توانستند آن را دريابند. آن لحظه که هوای گريستن به دل هر کس می‌افتد، اما من دلم هوای دوست داشتن در خود داشت. به نظرم می‌رسيد که از آن پس هر لحظه از خوابِ زندگی‌ام ربوده خواهد شد... درست مانند آن لحظه‌های لرزنده کاباره‌ی پالما و صومعه سان‌فران‌چيسکو، چقدر بی‌حرکت و سرسخت بودم و در برابر اين خيزش بی‌پايانی که می‌خواست دنيا را در ميان دستانم قرار دهد، احساسِ پريشانی کردم. خوب می‌دانم که اشتباه کردم، می‌دانم که بايد مرزهايی برای خويشتن قائل شد. به اين شرط که به آفرينش می‌پردازيم. اما برای دوست داشتن مرزی نيست و اگر بتوانم همه چيز را در آغوش بگيرم، در آغوش گرفتن ناشيانه آن چه اهميتی خواهد داشت.

«همه چيز می‌گذرد، به جز خاطره».

برای نخستين بار در دو هزار سال پيش، تن آدمی در ساحل دريا عريانی را به خود ديد. از بيست قرن پيش، به اين سو انسان‌ها به اين دل بستند که بی‌شرمی‌ها و ساده‌لوحی‌های مردم يونان را به امری با نزاکت بدل سازندو هر روز زيبايی تن را کاهش دهند و بر لباس بيفزايند.

ميخانه‌های ايتاليا، صومعه‌های اروپا يا نقش تپه‌های پروانسی در جنوب فرانسه، همه مکان‌هايی هستند که در آنها آدمی می‌تواند از انسانيت خود فرار کند و با ملايمت، خويشتن خويش را تسليم و رها سازد.

عشق به شهرها اغلب، عشق‌هايی پنهانی هستند

به استقبال عشق و عيش می‌رويم. نه به دنبال درس هستيم و نه خواهان فلسفه پوچی به آن اندازه‌ای که ديگران به دنبال آنند.

جهان علت و حقانيتی جز بشر ندارد. اگر می‌خواهيم انديشه‌ای را که از زندگی می‌سازيم نجات دهيم بايد به نجات بشر برخيزيم.

مطمئن نيستم که زندگی می‌کنم، اما چاره‌ای نيست، مگر زندگی غير از اين است؟

به ظاهر مردم نبايد نگاه کرد. به همه نمی‌توان اعتماد کرد. بيشتر آدم‌ها انگل اجتماعی هستند که با تملق و چاپلوسی برای خود جايی پيدا می‌کنند، نه همه آنها خوب نيستند.

او الان در اوج موفقيته، هيچ کس هم در اوج نمی‌مونه، کارش تمومه.

تاريخ به ما نشان داده که اگر کسی به مطالعه کتاب عادت کند خريدن کتاب برای او کار آسانی است،

اين همه طلاق و جدايی که بين زن و شوهرها پيش می‌آيد برای اين است که: همفکری دو نفر با هم از دشوارترين کارهای دنيا است.