کتاب دوست‌داشتم کسی جایی منتظرم باشد

عشق در کارهای آنا گاوالدا همچون زندگی، موضوع اساسی است. عشق می‌تواند خوشبختی‌آفرین و اسرارآمیز و در عین حال دردآور و صدمه‌زننده باشد. «دوست‌داشتم کسی جایی منتظرم باشد» دوازده داستان کوتاه دارد که می‌شود گفت مشخصه اصلی آنها عشق و اثر آن بر روان آدم‌ها است و همینطور رویارویی آنها با این پدیده و خصوصاً نیاز به دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن: سال‌ها به این باور بودم این زن بیرون از زندگی من بوده‌است، شاید نه خیلی دور اما بیرون از زندگی من. باور داشتم او دیگر وجود ندارد، که جایی بسیار دور از من زندگی می‌کند. دیگر هرگز به زیبایی آن روزها نیست، که متعلق به دنیای گذشته است. دنیای روزگار جوانی‌ام، زمانی‌که که سرشار از احساسات پرسوز و گداز بودم، زمانی که باور داشتم عشق همیشگی است و هیچ‌چیز بالاتر از عشقی که به او دارم نیست. از این دست حماقت‌ها. بیست و شش ساله بودم، روی سکو ایستگاه ایستادم. نمی‌فهمیدم چرا این‌قدر گریه می‌کرد. او را در آغوش گرفته و می‌بوییدم. فکر می‌کردم از رفتن من آنقدر ناراحت است و می‌خواهد ناراحتی‌اش را به من نشان دهد. چند هفته بعد، زمانی که غرورم را مثل یک چیز وقیح لگدمال کردم، تلفن زدم، یا در نامه‌های بسیار بلند شکوه‌آمیزی که نوشتم، بالاخره متوجه شدم. متوجه شدم آن روز مثل ابر بهار اشک می‌ریخت چون می‌دانست آخرین بار است که مرا می‌بیند، داشت بر مرده‌ی من گریه می‌کرد.