کتاب چراغ زمین

کتاب چراغ زمین نوشتهٔ احمد زیدآبادی توسط نشر نی منتشر شده است. این کتاب در باب پنج ماه آخر زندگی حسین بن علی (ع) است. عنوان کتاب، چراغ زمین، از جمله‌ای از «عبدالله بن جعفر» همسر زینب (س) وام گرفته شده است که هنگام عزیمت حسین (ع) از مکه به عراق به او گفت: «اگر تو کشته شوی، چراغ زمین خاموش می‌شود». نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه  خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب چراغ زمین

احمد زیدآبادی در مقدمهٔ کتاب چراغ زمین هدف خود را پاسخ به درخواست فرزندانش برای نگارش کتابی خلاصه، ساده و روان دربارهٔ واقعهٔ کربلا و زندگی حسین بن علی (ع) بر اساس منابع اصیل تاریخی بیان می‌کند. نویسنده با اشاره به تحریف‌ها و تفاسیر نادرست از این واقعه در طول تاریخ، سعی دارد تا روایتی مستند و قابل اعتماد ارائه دهد. او برای نگارش کتاب به سراغ منابع تاریخی رفته و به این نتیجه رسیده است که تاریخ نیز به حسین (ع) و واقعه کربلا جفا کرده است. زیرا مستندترین کتاب و نزدیک‌ترین اثر به زمان وقوع حادثه که توسط «ابو مخنف لوط بن یحیی ازدی» تدوین و گردآوری شده، اصلش از بین رفته و بعدها آثاری جعلی تحت نام آن اثر به اسم مقتل الحسین منتشر شده است. به گفتهٔ نویسنده در قرن‌های اخیر نیز جعل و خرافه نسبت به تاریخ کربلا چنان زیاد شده که افشا و ابطال آن‌ها به یکی از فعالیت‌های اصلی برخی محققان حوزوی درآمده است. با این حال، «محمد بن جریر طبری» مورخ نامدار قرن سوم هجری در تاریخ معروف خود بخش‌هایی از اثر اصلی ابو مخنف را نقل کرده است و این بخش‌ها توسط دیگر تاریخ‌نویسان تا قرن پنجم هجری تکرار شده‌اند. بنابراین، کتاب چراغ زمین بر اساس تاریخ طبری و به طور غیر مستقیم بر باقی‌مانده مقتل الحسین اصیل ابو مخنف است. نویسنده عمداً از ارجاع مکرر نقل‌قول‌ها به منابع پرهیز کرده تا متن روان‌تر خوانده شود و همچنین در استفاده از القاب و بروز عواطف و احساسات خودداری کرده تا مطالعه کتاب برای همگان آسان باشد. 

چرا باید کتاب چراغ زمین را بخوانیم؟

این کتاب به‌صورت خلاصه، ساده و روان دربارهٔ واقعهٔ کربلا و زندگی حسین بن علی (ع) بر اساس منابع اصیل تاریخی بیان می‌کند. نویسنده با اشاره به تحریف‌ها و تفاسیر نادرست از این واقعه در طول تاریخ، سعی دارد تا روایتی مستند و قابل اعتماد ارائه دهد و تلاش کرده است تا حد امکان از جهت‌گیری‌های احساسی و عاطفی پرهیز کند. 

خواندن کتاب چراغ زمین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

درباره احمد زیدآبادی

احمد زیدآبادی در سال ۱۳۴۴ در زیدآباد متولد شد. او روزنامه‌نگار و فعال سیاسی اصلاح‌طلب با گرایش به جریان ملی مذهبی است. وی در پی حوادث انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ بازداشت و به شش سال حبس تعزیری محکوم شد. زیدآبادی پس از گذراندن دوران حبس، در مرداد ۱۳۹۴ با عفو عید فطر آزاد گردید. او دبیرکل سازمان دانش‌آموختگان ایران اسلامی ادوار تحکیم و عضو هیئت‌مدیرهٔ انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران نیز بوده‌ است. از جمله آثار او می‌توان به «دین و دولت در اسرائیل»، «از سرد و گرم روزگار»، «بهار زندگی در زمستان تهران»، «الزامات سیاست در عصر ملت - دولت»، «گرگ و میش هوای خردادماه» و «بندی‌خانهٔ رنج و رهایی» اشاره کرد.

بخشی از کتاب چراغ زمین

«در این میان، زهیر بن قین به حسین (ع) گفت: «ای پسر رسول خدا! جنگ با این سپاه برای ما آسان‌تر از جنگ با سپاهی است که در راه است. به جانم سوگند سپاهی عظیم به جنگ ما می‌آید که هرگز کسی پیش از این ندیده است.» حسین (ع) در پاسخ زهیر گفت: «من شروع‌کنندهٔ جنگ با این قوم نخواهم بود.» پس زهیر با نشان دادن روستایی در آن نزدیکی گفت: «بیا به آن روستا برویم و در آنجا منزل گیریم، زیرا همچون دژی در کنار فرات است.» حسین (ع) پرسید: «نام آن روستا چیست؟» زهیر گفت: «روستای العَقر!» حسین (ع) گفت: «خدایا پناه می‌برم به تو از العقر!» العقر در زبان عرب به معنای کشتن و پی کردن حیوان است!

به ناچار در همان نقطهٔ بی آب و علف در چند کیلومتری غربِ رود فرات فرود آمدند. آن روز ۱۳ مهرماه سال ۵۹ خورشیدی مصادف با دوم محرم سال ۶۱ قمری بود. صبح روز بعد عمربن سعد بن ابی وقاص با چهارهزار سپاه از راه رسید.

سپاه تحت فرماندهی عمربن سعد در واقع برای فرو نشاندن شورش اهالی دیلم راهی دَستَبی در محلی بین همدان و قزوین و ری بود. ابن سعد دستور ابن زیاد برای حکومت بر ری را به همراه داشت تا پس از سرکوب شورش دیلمی‌ها بر آن شهر وارد شود. چون سپاه ابن زیاد به سمت حمام أعیَن حرکت کرد، خبر عزیمت حسین (ع) به سوی عراق به کوفه رسید. پس ابن زیاد، پسر سعد را مأمور کرد که ابتدا به مصاف حسین (ع) و یارانش برود و چون از این مأموریت فارغ شد به سمت ری به حرکت در آید. عمربن سعد به عبیدالله نوشت: «خدایت رحمت کند اگر می‌توانی مرا از این مأموریت معاف کن.» عبیدالله به او پاسخ داد: «می‌توانم، اما به شرط آنکه فرمان حکومت ری را به من پس دهی.» ابن سعد از پسر زیاد خواست که برای فکر کردن یک روز به او مهلت دهد. پس به کوفه بازگشت تا با افراد نیک‌خواهش مشورت کند. با هر که مشورت کرد او را از تقابل با حسین (ع) منع کردند.»