کتاب درباره نقد

کتاب الکترونیکی «دربارهٔ نقد» نوشتهٔ «نوئل کارول» و ترجمهٔ «صالح طباطبایی» اثری در حوزهٔ فلسفهٔ هنر و نقد هنری است که نشر نی آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی چیستی نقد، جایگاه آن در فلسفهٔ هنر و نسبت آن با ارزیابی آثار هنری می‌پردازد و تلاش می‌کند مرز میان نقد و دیگر گونه‌های سخن دربارهٔ هنر را روشن کند. «دربارهٔ نقد» برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ هنر، منتقدان و دانشجویان رشته‌های مرتبط اثری قابل توجه به‌شمار می‌آید. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب درباره نقد

«دربارهٔ نقد» اثری ناداستانی و تحلیلی است که به فلسفهٔ نقد هنری می‌پردازد. نوئل کارول، نویسندهٔ کتاب، از چهره‌های شناخته‌شده در حوزهٔ فلسفهٔ هنر است و در این کتاب، با رویکردی تحلیلی و انتقادی، به بررسی ماهیت نقد، کارکردهای آن و نسبتش با ارزیابی آثار هنری می‌پردازد. ساختار کتاب مبتنی بر طرح پرسش‌های بنیادین دربارهٔ نقد است: نقد چیست؟ چه تفاوتی با دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر دارد؟ نقش ارزیابی در نقد چیست و چگونه می‌توان نقد را از تفسیر یا تاریخ‌نگاری هنر متمایز کرد؟ کتاب در قالبی پژوهشی و نظری نوشته شده و به جای تمرکز بر مکاتب خاص نقد، به دنبال تبیین شالوده‌های هر کاربست نقادانه است. نویسنده تلاش می‌کند با بررسی تاریخچهٔ نقد، جایگاه آن را در فلسفهٔ هنر معاصر بازتعریف کند و نشان دهد که نقد، به‌ویژه نقد ارزیابانه، چه نقشی در فرهنگ و هنر امروز دارد. «دربارهٔ نقد» با طرح مباحثی مانند تفاوت نقد با تفسیر، اهمیت ارزیابی مستدل و نقش منتقد در جامعهٔ هنری، اثری است که هم به دغدغه‌های نظری و هم به مسائل عملی نقد می‌پردازد.

خلاصه کتاب درباره نقد

کتاب «دربارهٔ نقد» به بررسی بنیادین نقد هنری و جایگاه آن در فلسفهٔ هنر می‌پردازد. نویسنده، نوئل کارول، استدلال می‌کند که نقد هنری در اصل مبتنی بر ارزیابی است و این ارزیابی باید بر دلایل منطقی و مستدل استوار باشد. او نقد را از دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر، مانند تاریخ‌نگاری یا تفسیر صرف، متمایز می‌داند و معتقد است که وجه ممیز نقد، ارزیابی مستدل آثار هنری است. کارول در این کتاب به تاریخچهٔ فلسفهٔ نقد اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که در دهه‌های میانی قرن بیستم، نقد هنری به‌عنوان موضوعی محوری در زیبایی‌شناسی مطرح بوده است. او با بررسی دیدگاه‌های مختلف دربارهٔ نقد، از جمله نظریه‌های تفسیرمحور و رویکردهای سیاسی یا روان‌کاوانه، تلاش می‌کند نشان دهد که نقد صرفاً تفسیر یا تحلیل نیست، بلکه باید به کشف ارزش‌های آثار هنری و توضیح چرایی آن‌ها بپردازد. در بخش‌های مختلف کتاب، نویسنده به ایرادها و انتقادهایی که به نقد ارزیابانه وارد شده پاسخ می‌دهد؛ از جمله این‌که آیا ارزیابی هنری ممکن است، آیا معیارهای کلی برای ارزش‌گذاری آثار وجود دارد، و آیا نقد می‌تواند برون‌نگر و واقع‌نگر باشد یا صرفاً امری ذهنی و شخصی است. کارول با استدلال‌های فلسفی و مثال‌های متنوع، نشان می‌دهد که نقد هنری می‌تواند و باید مبتنی بر ارزیابی مستدل باشد و نقش منتقد، کمک به کشف ارزش‌های آثار برای مخاطبان است. در نهایت، کتاب بر این نکته تأکید دارد که نقد هنری نه‌تنها برای فیلسوفان و منتقدان، بلکه برای همهٔ مصرف‌کنندگان فرهیختهٔ هنر اهمیت دارد و می‌تواند راهنمایی برای مواجههٔ بهتر با آثار هنری و انتخاب آگاهانه‌تر در دنیای متکثر هنر امروز باشد.

چرا باید کتاب درباره نقد را بخوانیم؟

این کتاب با تمرکز بر ماهیت نقد هنری و نقش ارزیابی مستدل در آن، فرصتی برای بازاندیشی دربارهٔ چیستی نقد و جایگاه آن در فرهنگ معاصر فراهم می‌کند. «دربارهٔ نقد» به‌جای ارائهٔ دستورالعمل‌های ساده یا خلاصه‌ای از مکاتب نقد، به بررسی ریشه‌ای و فلسفی نقد می‌پردازد و تلاش می‌کند مرز میان نقد، تفسیر، تاریخ‌نگاری و دیگر اشکال گفتار دربارهٔ هنر را روشن کند. خواندن این کتاب به مخاطب کمک می‌کند تا با مباحث بنیادین فلسفهٔ هنر و نقد آشنا شود، تفاوت نقد ارزیابانه با دیگر رویکردها را درک کند و نسبت به نقش منتقد و اهمیت ارزیابی منطقی در مواجهه با آثار هنری دیدی تازه پیدا کند. همچنین، کتاب با پاسخ به ایرادها و انتقادهای رایج دربارهٔ نقد، زمینهٔ گفت‌وگویی انتقادی و عمیق دربارهٔ ارزش و کارکرد نقد هنری را فراهم می‌آورد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران فلسفهٔ هنر، منتقدان هنری، علاقه‌مندان به نقد ادبی و هنری و کسانی که دغدغهٔ فهم عمیق‌تر نسبت به چیستی نقد و ارزیابی آثار هنری دارند، مفید است. همچنین، برای کسانی که به دنبال درک تفاوت نقد با تفسیر یا تاریخ‌نگاری هنر هستند، این کتاب پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب درباره نقد

«موضوع این کتاب نقد هنر است، و مرادم از آن نقد هر اثری است که به دستۀ معینی از صورت‌های هنری، شامل ادبیات، نمایش، رقص، موسیقی، هنرهای گرافیکی (مشتمل بر عکاسی)، پیکره‌سازی، معماری، و هنرهای تصاویر متحرک (فیلم، ویدئو و جلوه‌های دیداری تولیدشده با رایانه)، متعلق باشد. ظاهراً این مجموعه از صورت‌های هنری از حوالی سدۀ هجدهم همچون مجموعۀ تثبیت‌شده‌ای رفته‌رفته شروع به ظهور کرده، و به نام‌های مختلفی چون نظام نوین هنرها یا هنرهای زیبا (یا، به‌صورت ساده‌تر، «هنرها») خوانده شده است. در سده‌های میانه، هنر [(در این‌جا، به‌معنای «صناعت» یا «فن»)] صرفاً شیوۀ درست ساخت یا اجرای هر آن‌چه ممکن بود کسی به ساخت یا اجرایش بپردازد، بود. ای بسا، در آن روزگار، هنرهایی چون پینه‌دوزی، یا ناوبری، یا طب، و نیز هنرهای رزمی وجود داشتند. این‌ها فقط پیشه‌ها یا کاربست‌های مهارتی یا دانش‌بنیادی بودند که دست‌اندرکاران‌شان دقیقاً همان کسانی بودند که برای نیل به مقصودِ اصلی کاربست مورد نظر در آن فنون تبحر یافته بودند. تبحر در آن فن یا تکنیک (از واژۀ یونانی تِخِنه که در ترجمۀ لاتینی به هنر برگردانده شد) مقوّمِ مقام هنر در این معنای ماقبل تجدد بود. بااین‌همه، حوالی سدۀ هجدهم، زیرمجموعه‌ای از این هنرها (به‌همان معنای لاتینی) از آن مجموعه جدا شد تا آن‌چه را هنرهای زیبا به‌حساب می‌آوریم، شکل دهد ــ یعنی ادبیات، نمایش، نقاشی، پیکره‌سازی، رقص، موسیقی و گاهی نیز معماری و از آن نادرتر باغبانی. بعداً عکاسی، فیلم، ویدئو، و تصویرسازی رایانه‌ای به قلمرو هنر منضم گشتند و بی‌شک، فناوری‌های بیش‌تری نیز به این قلمرو فراخوانده خواهند شد.»