کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان

کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان نوشتهٔ آسترید گسرت و ترجمهٔ سپیده معتمدی است. نشر نیماژ این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از مجموعهٔ «استخوان‌های روح» این نشر است.

درباره کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان

کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان برگزیده‌ای از درس‌گفتارهاری مقدماتی دربارهٔ برخی مفاهیم اصلی روان‌کاوی از دیدگاه لاکانی است. دامنهٔ مباحث از مفاهیم اساسی فراروان‌شناختی فرویدی تا روان‌رنجوری و ساختار بالینی و فنون روان‌کاوی را در بر می‌گیرد. هر درس‌گفتار، در باب یک موضوع روان‌کاوی و از مقالات دیگر مستقل است. هدف آسترید گسرت نشان‌دادن این نکته است که لاکان چگونه در برداشت فروید از برخی مفاهیم کلیدی روان‌کاوی بازاندیشی کرده و آن‌ها را توسعه داده است. این کتاب در پی آن نیست که کتاب دیگری با عنوان «مقدمه‌ای بر لاکان» باشد یا با متون مقدماتی ارزشمند و موجود در این زمینه رقابت کند. این اثر برای گروه پرشمار خوانندگان علاقه‌مندی است که صرف‌نظر از اشتیاق یا تردیدشان، دربارهٔ ویژگی‌های روان‌کاوی و التزام لاکان به آن کنجکاوند. شاید خوانندگان آشنا با متون روان‌کاوی و آموزه‌های لاکان نکات تازه‌ای در آن نیابند، اما چه‌بسا بعضی دیدگاه‌های جالب و نکات درس‌گفتارها، آنان را به مسیرهایی رهنمون شود که کمتر در آن‌ها تحقیق شده و آن‌ها را به دنبال‌کردن روش‌های درونی و توجه بیشتر به روان‌کاوی و فعالیت‌های ژاک لاکان ترغیب کند.

خواندن کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌کاوی و علاقه‌مندان به نظریه‌های لاکان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درس گفتارهای مقدماتی درباره‌ی لاکان

«بیمار وسواسی خود را سوژه‌ای کامل و بدون محدودیت می‌داند که بر سرنوشت خود مسلط است، نه کسی که در معرض فقدان و تابع دیگری است. این موقعیت او را به نامزدی نامحتمل برای درخواست تحلیل بدل می‌کند؛ چون روان‌کاوی به‌معنای درخواست کمک از دیگری است. آنچه ممکن است فرد وسواسی را به روان‌کاوی بکشاند، غالباً مواجههٔ نامنتظره با دیگری و میل و ژوئیسانس اوست؛ همان‌طور که موش‌مرد دربارهٔ فرماندهٔ ستمگر تجربه کرد. چه‌بسا چنین تجربه‌ای تلاش او برای خنثی‌کردن دیگری و روش‌های معمولش برای مدیریت فقدانش را درهم بریزد. این وضعیت به اضطراب می‌انجامد و چه‌بسا راهی برای کمک‌خواستن از دیگری بگشاید. بااین‌حال، چنین بیمارانی با ورود به اتاق مشاوره غالباً خواهان کمک‌اند نه آگاهی و خیلی زود به راهکارهای آشنا و کوشش برای نابودکردن دیگری برمی‌گردند. ازآنجاکه دیگری هم ناخودآگاه است، کوشش فرد وسواسی برای نادیده‌گرفتن دیگری در درمان به‌صورت امتناع از اعتراف به کارکرد ناخودآگاه ظاهر می‌شود. دیده‌ایم که در وسواس، امر سرکوب‌شده به ذهن بازمی‌گردد که به این معناست که شخص می‌تواند دربارهٔ سرکوب سخن بگوید؛ اما نمی‌داند چه می‌گوید و نمی‌خواهد گفتمان دیگر را که ما با آن سخن می‌گوییم بشنود و این موجب می‌شود چیزی بگوییم و کاری بکنیم که قصدش را نداشتیم. در جلسات تحلیل، این بدان معناست که وسواسی در عرضهٔ تداعی‌ها مشکل دارد، پاسخ‌های کوتاه می‌دهد و شاید ادعا کند خاطرات اندکی دارد. در عوض، وقایع، نظریه‌ها و مباحثی کاملاً منطقی پیش می‌کشد یا چه‌بسا پیوسته صحبت کند و جایی برای رخنه در گفتمان ازپیش‌تعیین‌شده‌اش باقی نگذارد. شاید توجه اندکی به صحبت‌های درمانگر نشان دهد، او را مجاب کند و تعبیر خود را ابراز کند، هر نظری را که با نظام فکری‌اش مطابق نیست رد کند و به‌این‌ترتیب، سلطه و استقلالش را به نمایش بگذارد. او روان‌کاو را «سوژه‌ای که فرض می‌شود بداند» و فردی مطلع از «آنچه ناخودآگاه دربارهٔ سوژه می‌داند» خطاب نمی‌کند.»