کتاب چگونه عاشق جهان شویم

کتاب چگونه عاشق جهان شویم (تمجید دانشمند در وصف زیبایی پنهان جهان) نوشتهٔ استفان کلاین و ترجمهٔ آنوشکا عسکری است. نشر نیماژ این کتاب را منتشر کرده است. این ناداستان از مجموعهٔ «استخوان‌های روح» این نشر است.

درباره کتاب چگونه عاشق جهان شویم

استفان کلاین در کتاب چگونه عاشق جهان شویم دیدگاهی نو از تولد انسان را برای خواننده شرح می‌دهد. او به خواننده نشان داده است که چگونه کائنات و رویدادهای روزمره می‌توانند برخی از عمیق‌ترین اسرار علم را آشکار کنند. نویسنده از این اصل استفاده کرده که هرچه بیشتر با علم فیزیک و ریزجزئیات پیدایش هستی آشنا شویم، شناخت بهتری نسبت به اطرافمان پیدا خواهیم کرد و می‌توانیم به جهان با عشق بنگریم. کلاین با بیانی شاعرانه، عمیق‌ترین اسرار هستی را برای مخاطب روشن می‌سازد و دریچه‌ای نو برای دیدن و فهم جهان می‌گشاید. این اثر در ۱۰ بخش نگاشته شده و عنوان آن‌ها عبارت است از «شاعرانگی حقیقت»، «تیله‌ای در کیهان»، «سوار بر پرتوی نور»، «روح دنیا شکست می‌خورد»، «یک داستان جنایی»، «آیا دنیا واقعی است؟»، «چه‌کسی آن را سفارش داد؟»، «زمان چگونه می‌گذرد»، «فراسوی افق» و «چرا وجود داریم». این ناداستان را بخوانید.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

خواندن کتاب چگونه عاشق جهان شویم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ مدرن و علاقه‌مندان به حوزهٔ هستی‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چگونه عاشق جهان شویم

«به نظر می‌رسد امروز وجود اتم‌ها برای ما به اندازهٔ گردش زمین اهمیت دارد، اما تعریف بولتزمان از زمان همچنان چالش‌برانگیز است و بر ماهیت بی‌واسطهٔ ادراک ما سایهٔ تردید می‌افکند. به نظر ما هرآنچه می‌بینیم، حس می‌کنیم، می‌شنویم و می‌چشیم برایمان بدیهی و در نتیجه ساده است ـ درست مانند ریش یا قرص نان. ما چیزهای لمس‌ناپذیری چون اتم‌ها را پیچیده فرض می‌کنیم. اما همان‌طور که بولتزمان توضیح داد، درست عکس این قضیه صادق است: اتم‌ها ساده‌اند. اگر تنها چند پارامتر را بشناسید، همه‌چیز را در مورد آن‌ها می‌دانید. (نوسان آونگ، چرخش سیارات و امواج آنتن تلفن همراه نیز در دستهٔ پدیده‌های ساده قرار دارند.) درعوض، اوضاع دربارهٔ ریش و نان پیچیده می‌شود. برای آنکه مو رشد کند و نان طعم خوبی داشته باشد، بسیاری از اتم‌ها باید به گونه‌ای با هم کار کنند که درک آن ساده نیست. ما هرگز نمی‌توانیم از جزئیات آنچه در جریان است مطلع شویم. این موضوع نه‌تنها از ظرفیت درک ما فراتر است؛ بلکه دانستن همه‌چیز دربارهٔ اتم‌های نان و ریش، فراتر از گنجایش هر هوش تصورپذیری در سراسر جهان است. دربارهٔ این مسئله در فصل ۴ و در بحث از پیش‌بینی آب‌وهوا سخن گفتیم.

هنگامی‌که زمان حال را تجربه می‌کنیم، کمبود دانش ما مشکلی ایجاد نمی‌کند. ما می‌توانیم بی آنکه زحمت فکرکردن به اتم‌ها را به خود بدهیم، ریش را ببینیم و نان را مزه کنیم. هر جسمی حالتی ادراک‌پذیر یا حتی قابل اندازه‌گیری دارد. ما به‌طور غیرارادی، ظاهر، شکل، طعم، فشار و دمای هر جسمی را تشخیص می‌دهیم. «اکنون» یک تجربهٔ بی‌واسطه است؛ زیرا می‌توانیم این خصوصیات را ادراک کنیم؛ لازم نیست برای شناخت آن‌ها نگاه دقیق‌تری بیندازیم. به‌همین‌دلیل، «زمان حال» یک لحظهٔ خاص است. اما حالاتی که می‌بینیم، احساس می‌کنیم و می‌چشیم تنها در سطح دنیا است ـ ما این برچسب‌ها را به اتم‌ها می‌چسبانیم تا بتوانیم آن‌ها را با عناوین نان تازه، ریش سیاه و هوای سرد و مرطوب توصیف کنیم.

زمانی‌که می‌خواهیم بدانیم حالات اجسام چگونه تغییر می‌کند، مجبور می‌شویم به زیر لایه‌های سطحی نگاه کنیم. وقتی آب درون نان تبخیر شود، نان بیات می‌شود؛ وقتی رنگ‌دانه‌های پیاز مو کارایی خود را از دست بدهند، ریش‌ها سفید می‌شود. همهٔ این‌ها به فعالیت اتم‌ها بستگی دارد و ما قادر به فهم دقیق آن‌ها نیستیم؛ بنابراین، تنها کاری که از دستمان برمی‌آید توسل‌جستن به احتمالات است.

ما هم‌اکنون نیز با ناپایداری در چیزها مواجه هستیم. راه‌های محدودی برای حفظ حالت یک جسم وجود دارد؛ اما راه‌های برهم‌زدن آن بی‌شمار است. اکنون می‌توانیم از طعم برش نان تازه لذت ببریم؛ ما تازگیِ نان را به سطح خاصی از رطوبت در لایهٔ بیرونی و درونی آن مدیون هستیم که درواقع ترکیب خاص اتم‌های نان به وجود می‌آورد. اما آیا می‌توانیم بدانیم این اتم‌ها طی هفتهٔ آینده کجا خواهند بود؟ نه نمی‌توانیم. اتم‌ها حرکت می‌کنند ـ اما از آن سر در نمی‌آوریم! با وجود این، بعید است که طعم نان پس از یک هفته همچنان خوب باشد. وانگهی، مولکول‌های آب در نان فرصت بیشتری برای بخارشدن در هوا دارند و شانس آن‌ها برای باقی ماندن سرجای خود بسیار ناچیز است. به احتمال زیاد نان خشک می‌شود. اتم‌ها مانند موش‌کورهای داخل باغ هستند: زیرا با حرکات کنترل‌ناپذیر خود حتی زیباترین سطوح را خراب می‌کنند.»