کتاب آرزوهای بزرگ

کتاب آرزوهای بزرگ نوشتهٔ چارلز دیکنز و ترجمهٔ ابراهیم یونسی است و انتشارات دوستان آن را منتشر کرده است.

آرزوهای بزرگ ابتدا به صورت داستان دنباله‌دار از دسامبر ۱۸۶۰ تا اوت ۱۸۶۱ میلادی به چاپ رسید. وقایع این کتاب که به صورت خودزندگی‌نامه از قول شخصیت اصلی داستان، کودکی یتیم موسوم به «پیپ» نوشته شده‌ است، از سال ۱۸۱۲، هنگامی که او ۷ سال دارد، تا زمستان ۱۸۴۰ اتفاق می‌افتد. آرزوهای بزرگ را می‌توان به نوعی زندگی‌نامهٔ خودنوشت شخص دیکنز نیز دانست که همچون آثار دیگرش تجربیات تلخ و شیرین او از زندگی و مردم را نمایان می‌سازد.

درباره کتاب آرزوهای بزرگ

آرزوهای بزرگ، اثر چارلز دیکنز، نویسندهٔ شهیر انگلیسی، شرح کاملی از وضعیت سیاسی اجتماعی دوران خود است و نویسنده حقایق اجتماعی را با بیانی لطیف به تصویر کشیده است.

پیپ، شخصیت اصلی داستان، داستان‌هایی را برای ما تعریف می کند که باعث شکل‌گیری شخصیت فعلی او شده‌اند. او در طول این مسیر با دوستان و آدم‌های زیادی آشنا می‌شود که در تصمیمات و اهدافی که در زندگی پیش می‌گیرد، نقش مهمی ایفا می‌کنند. آرزوهای بزرگ داستانی است که هرکسی می‌تواند با آن ارتباط برقرار کند. چراکه هر کسی در طول زندگی خود ممکن است با مشکلات پیپ مواجه شود. این رمان نشان می‌دهد که مالکیت و ثروت نمی‌توانند درون شخصیت‌ها را تغییر دهند و همچنین پیداکردن خود واقعی، نیاز به طی‌کردن مسیری طولانی دارد.

خواندن کتاب آرزوهای بزرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به نوجوانان و جوانان دوستدار رمان کلاسیک پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ چارلز دیکنز

چارلز جان هوفام دیکنز ۷ فوریه ۱۸۱۲ متولد شد. از کودکی مجبور بود تا در کارخانه کار کند. پدرش که قادر نبود بدهی‌هایش را پرداخت کند زندانی شده بود. وقتی دوران حبس پدر تمام شد، دیکنز به تحصیلاتش ادامه داد. سپس کارمند دفتر یک وکیل و بعد گزارشگر روزنامه شد. کتاب‌های مشهور او نیکلاس نیکلبی، سرود کریسمس، دیوید کاپرفیلد، آرزوهای بزرگ، الیور تویست و داستان دو شهر است. از کتاب‌های او تا به حال اقتباس‌های سینمایی و تئاتری بسیاری صورت گرفته است.

جیمز جویس نویسنده مشهور معاصر، چارلز دیکنز را بعد از شکسپیر تاثیرگذارترین نویسنده‌ی انگلیسی‌زبان می‌داند. دیکنز در ۹ ژوئن۱۸۷۰ به طور ناگهانی و بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت. مزار او اکنون در کلیسای وست‌مینیستر در بخش ویژه نویسندگان معروف به کنج شاعران در لندن جای دارد. در سال ۱۹۲۵، خانه‌ای که دیکنز برای مدتی در آن زندگی می‌کرد، حالا تبدیل به موزه‌ای درباره زندگی او شده است. دیوید لین اولین فیلمسازی بود که به سراغ آثار چارلز دیکنز رفت و در برگردان دو اثر او، آرزوهای بزرگ و اولیور تویست، توانست دو فیلم فراموش نشدنی به تاریخ سینما هدیه کند. بعدها نیز کارگردان دیگر انگلیسی به نام کارول رید نسخه ای موزیکال از اولیور تویست ساخت.

درباره ابراهیم یونسی

ابراهیم یونسی، نویسنده و مترجم ایرانی، متولد ۱۲ خرداد ۱۳۰۵ در بانه کردستان است. او نخستین فرماندار کردستان بود. برای تحصیل به فرانسه رفت و بعد از اتمام تحصیلاتش به ایران برگشت و به ارتش پیوست. در ارتش یک پایش را از دست داد. بعد از انقلاب به اعدام محکوم شده بود و سال‌ها در زندان بود. اما درنهایت به‌دلیل اینکه پایش را از دست داده بود در حکمش تخفیف گرفت.

او در طول مدتی که در زندان بود کتاب هنر داستان‌نویسی را به رشتهٔ تحریر درآورد و بیش از هشتاد کتاب را از زبان انگلیسی و یک کتاب از زبان فرانسوی به فارسی ترجمه کرد. ابراهیم یونسی در پایان عمرش به آلزایمر مبتلا شد و در نهایت ۱۹ بهمن ۱۳۹۰ در تهران چشم از دنیا فروبست.

بخشی از کتاب آرزوهای بزرگ

«در آن زمان که در صحن کلیسا می‌ایستادم و سنگ‌نبشته مزار خانواده‌ام را می‌خواندم سوادم بیش از حد هجی کردن کلمات نبود. با آنکه معنای عبارات این سنگ‌نبشته‌ها بسیار ساده بود، همیشه مفاهیمشان را به نحوی نادرست درک می‌کردم: چنان که عبارت «زوجه شخص فوق» را به عنوان اشاره ستایش‌آمیزی به عروج پدرم به عالم «بالا» تلقی می‌کردم و هر آینه درباره یکی از بستگان درگذشته‌ام عبارت «شخص ذیل» به کار رفته بود تردیدی ندارم که مقام او را بسیار حقیر تصور می‌کردم. همچنین طرز تلقی‌ام از وظایف و فرایض دینی که شرعیات بر عهده‌ام می‌گذاشت صحیح نبود. خوب به یاد دارم که از اندرز «همه عمر از یک طریق برو» چنین استنباط می‌کردم که بایستی هنگام خروج از خانه در مسیر ثابت و مشخصی از دهکده بگذرم و هرگز به سراشیبی کنار خانه ارابه‌ساز و یا به سربالایی آسیاب منحرف نشوم.

قرار بود وقتی که به اندازه کافی بزرگ شدم نزد جو شاگردی کنم اما پیش از نیل به این مقام، همان‌طور که خواهرم می‌گفت، نمی‌بایست «در ناز و نعمت غلت بزنم.» ازین‌رو نه‌تنها پادویی کارگاه آهنگری با من بود بلکه اگر همسایه‌ای به کسی احتیاج پیدا می‌کرد که گنجشکی را بترساند و سنگی را جمع کند و یا کارهایی از این قبیل انجام دهد افتخار انجام این کارها نیز نصیب من می‌شد. منتها برای حفظ شئون خانوادگی قلکی روی بخاری آشپزخانه گذاشته و چنین انتشار داده بودند که کلیه درآمدم در آن ذخیره می‌شود. گمان من این است که موجودی این قلک برای تسویه حساب اوراق قرضه ملی مورد استفاده قرار می‌گرفت، و به هر حال من امیدی نداشتم که روزی بتوانم به این گنجینه دست یابم.

عمه بزرگ آقای وپسل مدرسه عصرانه‌ای را در ده اداره می‌کرد، یا بهتر بگویم این عجوزه مضحک که امکانات محدود و ضعف‌های نامحدود داشت، عادت داشت که عصرهااز ساعت ۶ تا ۷ در حضور کودکانی که هریک هفته‌ای دو پنی می‌پرداختد به خواب رود. کلبه کوچکی اجاره کرده بود که آقای وپسل نیز در طبقه بالای آن به سر می‌برد. گاهگاه صدای آقای وپسل را می‌شنیدیم که در اتاق خود به طرز مخصوصی کتاب می‌خواند و گاهی نیز ضربتی با پا به سقف اتاق ما که کف اتاق خودش بود وارد می‌آورد. افسانه‌ای مبنی بر اینکه آقای وپسل هر سه ماه یک بار شاگردان را «امتحان» می‌کند وجود داشت. آنچه وی در آن مواقع انجام می‌داد عبارت بود از اینکه آستینها را بالا زند، موی سر را سیخ کند و خطابه‌ای را که «مارک آنتونی» بر سر نعش قیصر ایراد کرده بود، و به دنبال آن چکامه «عواطف» کالینز را بخواند. مواقعی که به چکامه کالینز گوش فرا می‌دادم پیش خود همیشه آقای وپسل را مظهر «انتقام» مجسم می‌کردم که شمشیر خون‌آلودش را با صدای رعدآسایی به یک سو می‌افکند و با قیافه‌ای خشماگین شیپور اعلان جنگ را برمی‌گیرد. در این‌گونه مواقع نسبت به آقای وپسل احساس احترام می‌کردم، اما پس از آنکه با عواطف آشنا شدم و آن را با کالینز و وپسل مقایسه کردم ــ مقایسه‌ای که به زیان این دو بزرگوار تمام شد ــ دیگر چنین احساسی در من به وجود نمی‌آمد.»