کتاب خیانت اینشتین

کتاب خیانت اینشتین نوشتۀ اریک امانوئل اشمیت و ترجمۀ شهلا حائری است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب خیانت اینشتین

خیانت اینشتین نوشتۀ اریک امانوئل اشمیت سال ۲۰۱۴ منتشر شد. این اثر نمایشنامه‌ای خواندنی است که تا امروز چندین بار بر روی صحنۀ تئاتر به اجرا درآمده است. این نمایشنامه گفت‌وگو جالب و تأمل‌برانگیز میان یک دوره‌گرد فقیر و «آلبرت اینشتین»، برندۀ جایزۀ نوبل در سواحل دریاچه‌ای در نیوجرسی، در آمریکا است. «اینشتین» در این اثر نگرانی‌اش از ساخت بمب اتم توسط نازی‌ها را با این دوره‌گرد در میان می‌گذارد. او با زبانی طنز و کمدی کشمکش درونی و عذاب وجدان ناشی از نقشی که ممکن است در گسترش جنگ داشته باشد را بیان می‌کند.

نمایشنامه خیانت اینشتین تلاشی است برای واکاوی موضوعات اساسی فلسفه زندگی. در این نمایشنامه، اینشتین که مقیم آمریکا شده است نگران جنگ است و نگران اینکه آلمان‌ها موفق به ساخت بمب اتم شوند.

خواندن کتاب خیانت اینشتین را به چه کسانی پیشنهاد می‌‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به تئاتر و نمایش کتابی جذاب و خواندنی است.

درباره اریک امانوئل اشمیت

اریک امانوئل اشمیت نویسنده، فیلسوف و نمایشنامه‌نویس فرانسوی - بلژیکی در ۲۸ مارس ۱۹۶۰ در لیون فرانسه به دنیا آمد. او در خانواده‌ای ورزشکار بزرگ شد و پس از دیدن تئاتری در نوجوانی‌اش به نوشتن علاقه‌مند شد. او تحصیلاتش را در رشتۀ فلسفه دانشگاه سوربن را تا مقطع دکترا ادامه داد و مدتی را به تدریس در مدرسه مشغول بود. او از دهۀ نود میلادی نوشتن را آغاز کرد و کتاب‌های فاخر و خواندنی منتشر کرد. او سال ۲۰۰۱ نمایشنامۀ «ابراهیم آقا و گل‌های قرآن» را منتشر کرد که بیش از دویست هزار نسخه از آن در فرانسه فروخته شد.

بخشی از کتاب خیانت اینشتین

«غروب در نیوجرسی، در کنار دریاچه.

درحالی‌که خورشید آسمان را به رنگ مسی درآورده، مردی، نشسته بر زمین، بساط غذای مختصرش را پهن می‌کند: نان، ژامبون، خیارشور.

او یک ولگرد است. با دمپایی، لباس چروک مندرس، کوله‌پشتی‌اش را روی سبزه گذاشته و به آنچه در دوردست اتفاق می‌افتد، نگاه می‌کند.

انگار آنچه می‌بیند برایش جالب است، اما از دید ما پنهان است.

هنگامی‌که سرش را به‌طرف راست می‌گرداند، اینشتین وارد می‌شود.

در این سال ۱۹۳۴ آلبرت اینشتین پنجاه و پنج سال دارد.

موهای ژولیده، پیراهن مردانهٔ گشاد، شلوار کتان، کفش بی جوراب، از نظر بدلباسی دست‌کمی از ولگرد ندارد.

از قایق بادبانی‌اش، سراپا خیس پایین آمده و خودش را کنار دریاچه می‌تکاند. لبخندی به ولگرد می‌زند و حوله‌ای را از ساک ورزشی‌اش درمی‌آورد.

اینشتین: خب؟ از نمایش حظ کردین؟

ولگرد: محشر بود. قایق بادبانی، نور خیره‌کنندهٔ روی دریاچه، خط سرعتتون روی آب... دست‌کم پنج باری فکر کردم که الانه که چپ کنین.

اینشتین: عجب! متشکرم... دست‌کم بیخود خودم رو به‌زحمت ننداختم.

ولگرد: چون از پس این کار بر می‌آین.

اینشتین: چه‌کار؟ خوابوندن بادبانم روی امواج یا برگردوندن بدنه‌ش؟

ولگرد: اینکه به ورزشی علاقه‌مند باشین که درش همون‌قدر استعداد دارین که فیل برای رقص. من اگه آن‌قدر دست‌وپاچلفتی بودم ول می‌کردم.

اینشتین: سال‌هاست دارم کشتیرانی می‌کنم.

ولگرد: عجب...

اینشتین: از اینکه چیزی در برابرم مقاومت کنه لذت می‌برم.

ولگرد: در این صورت انتخابتون درست بوده. با بادبان حوصله‌تون سر نمی‌ره.

اینشتین: شکستن امواج آسوده‌ام می‌کنه. مثل نواختن ویولن.»