کتاب روحی در جزیره گنج

کتاب روحی در جزیره گنج نوشته سید فلاشمن است و با ترجمه حسین ابراهیمی (الوند) در نشر افق منتشر شده است.

درباره کتاب روحی در جزیره گنج

ناخدا اسکرچ الیور را می‌دزدد تا با همراهی او به سراغ گنجی برود که مدت‌ها قبل شریکش دزدیده و به قتل رسیده است. اسکرچ نقشه گنج را از دست داده است و چطور می‌تواند آن را پیدا کند؟ او مطمئن است هرجا روح شریکش را ببیند گنج همان‌جا است اما الیور به این ماجرا چه ربطی دارد. الیور پسر شریک کشته شده اسکرچ است و این دزد دریایی پیر امید دارد با او بتواند روح شریکش را احضار کند. 

خواندن کتاب روحی در جزیره گنج را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام نوجوانان پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره سید فلاشمن

آلبرت سیدنی فلاش من متولد ۱۶ مارس 1۱۹۲۰ است و در ۱۷ مارس ۲۰۱۰ از دنیا رفته است.  سید فلاشمن نویسنده اوکراینی‌تبار است که در آمریکا زندگی می‌کرد. او سال‌ها در در حوزه کتاب‌های کودک، فیلمنامه، رمان‌های بزرگسال و کتاب‌های غیرداستانی درباره جادوی صحنه فعالیت کرده است. آثار او برای کودکان به‌خاطر طنز، تصاویر، نقشه‌کشی و پژوهش شناخت تاریخ آمریکا مطرح شده است. او برای فعالیت حرفه‌ای به عنوان نویسنده کودک، نامزد جایزه بین‌المللی هانس‌کریستین‌اندرسن در سال ۱۹۹۴ شد. در سال ۲۰۰۳، انجمن نویسندگان کتاب و تصویرگران کتاب کودکان به افتخار او جایزه Sid Fleischman Humor را افتتاح کردند و او را به مقام اول تبدیل کرد. گیرنده این جایزه سالانه نویسنده داستان‌های طنز را برای کودکان یا بزرگسالان است.

درباره حسین ابراهیمی (الوند)

حسین ابراهیمی (الوند) در سال ۱۳۳۰ در گلپایگان به دنیا آمد و در ۳ مهر ۱۳۸۶ در تهران درگذشت. او یک مترجم ایرانی بود که شهرت خود را به‌خاطر کتاب‌هایی که برای کودکان و نوجوانان ترجمه کرده، به دست آورده است. حسین ابراهیمی، بیش از ۱۰۰ کتاب برای کودکان و نوجوانان از زبان انگلیسی به فارسی ترجمه کرده است. الوند را باید یکی از پرکارترین و تأثیرگذارترین مترجم‌های کتاب کودکان و نوجوانان به شمار آورد.

حسین ابراهیمی (الوند) دانش‌آموختۀ رشتۀ زبان و ادبیات انگلیسی و نیز ادبیات فارسی در دانشگاه تهران بود. از این رو، وی به ادبیاتِ هر دو زبان آشنا و مسلط بود. ویژگی ترجمه‌های الوند شیوایی، خوش‌خوانی و امانت‌داری به متن اصلی است. او از جمله‌مترجم‌هایی بود که می‌کوشید قانون حق تألیف (کپی رایت) را اعمال کند.

ابراهیمی ترجمه برای ادبیات کودک و نوجوان را در سال ۵۵ آغاز کرد اما به دلیل مشاغل کاری به عنوان دبیر در آموزش و پرورش و مسئول گروه زبان در یکی از دانشکده‌های دانشگاه آزاد اسلامی، تا سال ۶۹ فرصت انتشار اثری در این حوزه را پیدا نکرد. نخستین ترجمۀ او با عنوان «طوطی اصفهان» در سال ۶۹ به‌وسیلۀ انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتشر شد.

حسین ابراهیمی به‌خاطر ترجمۀ رمان «آخرین گودال» در سال ۱۳۸۰، برندۀ جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی شد. او همچنین در سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۲ میلادی، دیپلم افتخار موسسه بین المللی کتاب برای نسل جوان (IBBY) را به خاطر ترجمۀ کتاب‌های «زمستان جنگ» و «آخرین گودال» از آنِ خویش کرد.

از دیگر جوایزی که این مترجم نامدار کسب کرده است می‌توان به پلاک طلای شورای کتاب کودک (برای همۀ آثارش)، لوح زرین کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، تندیس مداد پرنده کانون، تندیس ماه زرین انجمن نویسندگان کودک و نوجوان و... اشاره کرد.

از میان کتاب‌های ترجمه‌شده به‌قلم الوند می‌توان به «آنجا که کبوترها می‌میرند»، «روبوت فراری»، «آن سوی سرزمین‌های شعله‌ور»، «باران مرگ»، «زیر نور ماه ترانه سر کن»، «افسانه‌های مردم دنیا»، «۲۰۸ حکایت از ازوپ»، «سفال شکسته»، «صلیب سربی»، «موش کوچولو»، «لاک‌پشت پیر»، «رؤیای بابک»، «شاهزاده شیر و راز گل سرخ»، «گمشدۀ شهرزاد»، «سه‌گانۀ چرخ گردون»، «ایلیاد و ادیسۀ هومر» و «آتش‌دزد» اشاره کرد.

الوند همچنین در ترجمۀ مقالات و کتاب‌هایی دربارۀ ادبیات کودکان (مانند «شناخت ادبیات کودکان: گونه‌ها و کاربردها از روزن چشم کودک» همکاری داشته است.

وی بنیان‌گذار خانۀ ترجمه برای کودک و نوجوان بود. هدف از تأسیس این خانه، خریداری آثار داستانی برگزیدۀ کودک و نوجوان دنیا و انجام کارهای پژوهشی، نظری و کاربردی در حوزۀ ادبیات کودک و نیز در دسترس قرار دادن مترجمان بود. این خانه، سبب ترجمۀ کتاب‌های بسیاری در این حوزه نیز شده است. تأسیس خانۀ ترجمه را می‌توان نقطۀ عطفی در ترجمه برای کودکان و نوجوانان ایران به شمار آورد.

حسین ابراهیمی (الوند) از پایه‌گذاران انجمن نویسندگان کودک نیز بود؛ انجمنی که اهداف صنفی-فرهنگی را دنبال می‌کند.

بخشی از کتاب روحی در جزیره گنج

دوربین کوچکم آن‌قدر گشت تا بالاخره روی کشتی غریبه‌ای متوقف شد. تا آن روز، این کشتی غریبه را در بندر نن تکت ندیده بودم. ظاهر خوبی نداشت، به نظر، کشتی تجاری یا صیادی هم نمی‌آمد. مثل یک خروس جنگی پیر، زهوارش در رفته بود و بدنه‌اش هم زیاد بزرگ به نظر نمی‌رسید. یکی از دکل‌هایش شکسته بود و نردبان‌های طنابی‌اش مثل تار عنکبوت پاره، شل و ول و آویزان بودند. کشتی، رو ی آب پیش می‌آمد. از دور هم می‌شد دید که جانوران و علف‌های دریایی، تمام بدنه‌اش را پوشانده‌اند. همین که دور زنجیر لنگرش چرخید، اسمش را رو ی قسمت عقب بدنه دیدم؛ سوییت مالی، چه اسم بی‌معنایی! همان‌طور سرگرم تماشا بودم که دیدم قایقی را از آن پایین فرستادند و ناخدای کشتی، به سمت ساحل حرکت کرد. ناخدا، پالتو پوشیده بود و کلاهی از پوست سگ آبی به سر داشت. باد طوری با شدت ریش‌های سرخ‌رنگش را به صورتش می‌کوبید که انگار چهره‌اش آتش گرفته بود. برای اینکه هوای سرد توی اتاقم نیاید، پنجره را بستم. به خودم گفتم: معلوم است که روزی تازه شروع شده و هنوز خیلی وقت داریم تا کاپری کورن پیدایش شود.