کتاب جوجه تیغی های پسرعمو

کتاب جوجه تیغی های پسرعمو نوشته مجید راستی با تصویرگری عطیه بزرگ سهرابی در سال ۱۳۹۴ توسط نشر افق منتشر شده است. این کتاب شامل داستانی تصویری برای گروه سنی کودک است که با زبانی ساده و تصاویر رنگی، ماجرای دو جوجه‌تیغی پسرعمو را روایت می‌کند. داستان حول محور دوستی، قهر و آشتی و احساسات کودکانه شکل گرفته و تلاش کرده است با فضایی فانتزی و شخصیت‌هایی دوست‌داشتنی، مفاهیمی مانند همدلی و بخشش را به تصویر بکشد. این کتاب در سال ۱۳۹۸ تجدید چاپ شد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب جوجه تیغی های پسرعمو اثر مجید راستی

کتاب جوجه‌تیغی‌های پسرعمو نوشته‌ی مجید راستی، داستانی کوتاه و تصویری است که برای کودکان نوشته و طراحی شده است. این کتاب با محوریت دو جوجه‌تیغی پسرعمو به موضوعاتی مانند دوستی، اختلاف و آشتی می‌پردازد. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که هر صفحه با تصویر و متن کوتاه، پیشبرد داستان را بر عهده دارد. روایت ساده و قابل‌درک این اثر به کودکان کمک می‌کند تا با احساسات شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنند و درک بهتری از روابط دوستانه و خانوادگی به دست آورند. کتاب جوجه‌تیغی‌های پسرعمو با تمرکز بر موقعیت‌های روزمره و احساسات کودکانه تلاش کرده است تا مفاهیمی مانند قهر، دلتنگی و آشتی را به‌شکلی ملموس ارائه دهد.

خلاصه داستان جوجه تیغی های پسرعمو

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان با دو جوجه‌تیغی پسرعمو آغاز می‌شود که در مسیر سفر به شهر جوجه‌تیغی‌ها هستند. آن‌ها شب‌هنگام تصمیم می‌گیرند کنار تپه‌ای خاکی بخوابند، اما هر یک به‌دلیل وول‌خوردن دیگری نمی‌تواند بخوابد. این موضوع باعث ناراحتی و قهر می‌شود. هرکدام به طرفی از تپه می‌روند و شروع به پرتاب تیغ به‌سمت دیگری می‌کنند. پس از مدتی هر دو خسته و متوجه می‌شوند که دیگر تیغی برای پرتاب ندارند. هرکدام تیغ‌های پسرعمویش را جمع می‌کند تا به او برگرداند و خوشحالش کند. آن‌ها دور تپه می‌چرخند، اما به هم نمی‌رسند و نگران گم‌شدن یکدیگر می‌شوند. در نهایت با رسیدن گروهی از جوجه‌تیغی‌ها از شهر، پسرعموها همدیگر را پیدا می‌کنند و با خوشحالی همدیگر را در آغوش می‌گیرند. داستان با بازگشت آن‌ها به جمع دوستان و خانواده پایان می‌یابد.

چرا باید کتاب جوجه تیغی های پسرعمو را بخوانیم؟

کتاب جوجه‌تیغی‌های پسرعمو به کودکان کمک می‌کند تا احساسات خود را بهتر بشناسند و با موقعیت‌های قهر و آشتی آشنا شوند. این داستان به اهمیت همدلی، بخشش و حفظ دوستی اشاره کرده است. تصویرگری و متن کوتاه این کتاب، آن را برای کودکان جذاب و مفهوم می‌کند. مطالعه‌ی این کتاب می‌تواند به رشد عاطفی و اجتماعی کودکان کمک و آن‌ها را با راه‌های حل اختلاف و بازگشت به دوستی آشنا کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کودکان گروه سنی ب، والدین و مربیانی که به‌دنبال داستان‌هایی درباره‌ی دوستی، قهر و آشتی هستند، پیشنهاد می‌شود. همچنین این کتاب برای کودکانی که تجربه‌ی اختلاف یا ناراحتی با دوستان یا اعضای خانواده را دارند، مناسب است.

درباره مجید راستی

مجید راستی نویسنده و فعال حوزه‌ی ادبیات کودک و نوجوان و زاده‌ی سال ۱۳۳۳ در تهران است. نخستین کتاب خود با عنوان پسرک و خورشید را در سال ۱۳۵۵ منتشر کرد. این نویسنده که دارای مدرک کارشناسی ادبیات انگلیسی است، بیش از ۷۰ عنوان کتاب برای خردسالان و کودکان نوشته و بیش از ۱۶ سال عضو ثابت انجمن نویسندگان کودک و نوجوان بوده است. این نویسنده تجربه‌ای گسترده در حوزه‌ی نشر داشته و بیش از ده سال به‌عنوان مدیرمسئول انتشارات و نیز مدیرمسئول نخستین نشریه‌ی ویژه خردسالان با نام گلک فعالیت کرده است. او نویسندگی و چاپ داستان در نشریات معتبری چون کیهان‌بچه‌ها، سروش کودکان و گلگ را در کارنامه دارد و بیش از ۲۵ سال همکاری مستمر با گروه کودک و نوجوان تلویزیون در زمینه‌هایی مانند طراحی برنامه‌های داستانی، عروسکی، مستند، مسابقه و جنگ ادبی داشته و دو دوره مدیریت گروه کودک و نوجوان شبکه‌ی دو را بر عهده داشته است. همچنین مجید راستی سردبیری رشد کودک را بر عهده داشته و آثاری همچون «پادشاهی که کشورش را گم کرد»، «من و فیل من» و «جوجه‌تیغی‌های پسرعمو» را به رشته‌ی تحریر درآورده و منتشر کرده است.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

از کتاب جوجه‌تیغی‌های پسرعمو در نهمین دوره‌ی جشنواره‌ی کتاب برتر کودک و نوجوان تقدیر شده است.

بخشی از کتاب جوجه تیغی های پسرعمو

«شب شد و تصمیم گرفتند. کنار یک تپه خاکی بخوابند. این جوجه تیغی به آن جوجه تیغی گفت: «خیلی وول می‌خوری، خوابم نمی‌برد.» آن جوجه تیغی به این جوجه تیغی گفت: «خیلی وول می‌خوری، خوابم نمی‌برد.» جوجه تیغی‌های پسرعمو خوابشان پرید، هر دو عصبانی شدند و به هم گفتند: «بیا بجنگیم.» آن وقت یکی رفت آن طرف تپه خاکی. یکی هم ماند این طرف تپه خاکی...»