کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی

کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی نوشته فریدریش شیلر است و با ترجمه سیدمسعود حسینی در نشر بیدگل منتشر شده است.

درباره کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی

فریدریش شیلر ‌(۱۸۰۵-۱۷۵۹) دراصل شاعر و نمایشنامه‌نویس بود، گرچه در ابتدا پزشکی خواند و بعدها آثاری برجسته در تاریخ نیز به نگارش درآورد. اما با نگارشِ نامه‌هایی در تربیتِ زیبایی‌شناختی انسان و آثارِ دیگری در زیبایی‌شناسی، خود را در قد و قامتِ فیلسوفی برجسته مطرح ساخت. شیلر نامه‌ها را در سالِ ۱۷۹۵ منتشر ساخت، در دهه‌ای که نقدهای سه‌گانهٔ کانت را پشتِ سر داشت و آثارِ برجستهٔ فیشته و شلینگ و هگل را پیشِ رو. از این رو، نامه‌ها را باید در بسترِ  فلسفهٔ نقدی و در چشم‌اندازِ ایدئالیسمِ آلمانی قرائت کرد. نامه‌ها اثرِ فلسفیِ عمیق و نسبتاً دشواری است و از این رو، گاهی پیگیریِ استدلال‌های مندرج در آن بی‌اندازه سخت است. این دشواری برای خوانندهٔ فارسی‌زبان دوچندان است، از این جهت که خواندنی‌های زیادی به زبانِ فارسی در موردِ اندیشه‌های زیبایی‌شناختیِ شیلر در دست نیست. از نظرِ شیلر، زیبایی‌شناسی یا هنرِ زیبا آن وسیله‌ای است که می‌تواند همه دوپارگی‌ها، تضادها و بیگانگی‌ها را از میان بردارد و انسان را با خویش، با دیگران و با طبیعت در هماهنگیِ کامل قرار دهد. این کتاب به شما کمک می‌کند آرا شیلر را به بهترین شکل مطالعه کنید. 

خواندن کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به فلسفه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی

ولی آیا نباید بتوانم از آزادی‌ای که جناب‌عالی به من می‌دهید استفاده‌ای بهتر  از معطوف ساختنِ توجهتان به عرصهٔ هنرِ  زیبا   بکنم؟ آیا درحالی‌که امورِ جهانِ اخلاقی علقه‌ای بسیار شدیدتر  فراهم می‌کنند و اوضاعِ زمانه به وجهی چنین صریح از روحِ پژوهشِ فلسفی طلب می‌کنند که خود را به کامل‌ترینِ همهٔ آثارِ هنری، به برساختنِ آزادیِ سیاسیِ حقیقی، مشغول بدارد، جُستنِ قانون‌نامه‌ای برای جهانِ زیبایی‌شناختی دستِ‌کم ناشی از وقت‌ناشناسی نیست؟

من مایل نیستم در قرنی دیگر زندگی کنم، و برای قرنی دیگر کار کرده باشم. آدمی همان‌قدر که شهروندِ دولت است، فرزندِ زمانه نیز هست؛ و اگر کنار کشیدن از اخلاقیات و عاداتِ حلقه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم ناشایست، بلکه حتی غیرمجاز، تلقی می‌شود، چرا تکلیف نباید این باشد که به نیاز و ذوقِ قرن در انتخابِ فعالیتش حقِ رأی بدهیم؟

اما چنین می‌نماید که این حقِ رأی به‌هیچ‌وجه برای هنر سودمند از کار درنمی‌آید، دستِ‌کم برای آن هنری که پژوهش‌های من صرفاً مصروفِ آن خواهند بود. جریانِ رویدادها به روحِ زمانه جهتی داده است که احتمال دارد آن را هرچه بیشتر و بیشتر از هنرِ‌امرِ‌ایدئال دور کند. این هنرباید واقعیت را ترک کند و خودش را با جسارتی شایسته به ورای نیاز برکشد؛ زیرا هنریکی از دخترانِ آزادی است و می‌خواهد از ضرورتِ ارواح دستور بگیرد و نه از اضطرارِ ماده. ولی آنچه اکنون حکم‌فرماست نیاز است و بشریتِ مغروق زیرِ   یوغِ استبدادیِ نیاز سر خم می‌کند. منفعت بُتِ بزرگِ زمانه است که همهٔ نیروها می‌باید بدان خدمت کنند و همهٔ استعدادها می‌باید در مقابلِ آن سرِ  تعظیم فرود آورند. خدمتِ روحانیِ هنر  بر  این ترازوی نامیزان هیچ وزنی ندارد و هنر، محروم از هرگونه دلگرمی، از بازارِ پرهیاهوی قرن ناپدید می‌شود. حتی روحِ پژوهشِ فلسفی نیز قلمروها را یکی پس از دیگری از دستِ قوهٔ تخیل می‌رباید و هرچه علم محدوده‌های خود را گسترده‌تر می‌سازد، مرزهای هنر تنگ‌تر می‌شوند.

نگاهِ فیلسوف همچون نگاهِ انسانِ دنیادیده مشتاقانه به عرصهٔ سیاسی دوخته شده، به جایی که اکنون، به باورِ مردم، تقدیرِ عظیمِ بشریت محلِ گفت‌وگوست. آیا شرکت نجستن در این گفت‌وگوی همگانی برملاکنندهٔ نوعی بی‌تفاوتیِ نکوهیدنی در قبالِ رفاهِ جامعه نیست؟ این کنشِ حقوقیِ عظیم، به‌موجبِ محتوا و پیامدهایش، به هر آن که خود را انسان می‌نامد به‌قدری مربوط است که هر اندیشمندِ مستقلی باید با نظر به نحوهٔ رسیدگی به آن به‌طورِ خاص بدان علاقه‌مند باشد. پرسشی که در گذشته فقط از طریقِ حقِ کورِ اقویا پاسخ داده می‌شد، اکنون ظاهراً به پیشگاهِ محکمهٔ عقلِ محض آورده شده است و هر آن کس که فقط قادر باشد خودش را در کانونِ کل جای دهد و فردِ خویش را به [مرتبهٔ] نوع برکشد چه‌بسا خود را ارزیابِ آن محکمهٔ عقل بداند، همان‌طور که در مقامِ انسان و شهروندِ جهان هم‌زمان ذی‌نفع است و خودش را بیش یا کم در عاقبتِ کار سهیم می‌بیند. بنابراین، صرفاً مسئلهٔ خودِ او نیست که در این کنشِ حقوقیِ عظیم راجع به آن تصمیم‌گیری می‌شود، بلکه حکم هم باید بر حسبِ قوانینی صادر شود که خودِ او در مقامِ روحی متعقل توانایی و حقِ مقرر داشتنِ آنها را دارد.