بریده‌هایی از کتاب نامه هایی در تربیت زیبایی شناختی

می‌توان گفت هر انسانِ منفردی، بر حسبِ استعداد و تعین، انسانِ ایدئالِ محضی را در بطنِ خویش دارد که مطابقت داشتن با وحدتِ تغییرناپذیرِ آن در همهٔ فرازونشیب‌های [زندگی] اش وظیفهٔ بزرگِ زندگیِ اوست.

زیبایی می‌تواند وسیله‌ای شود برای هدایتِ انسان از ماده به صورت، از احساس‌ها به قوانین، از وجودی محدود به وجودی مطلق.

از فرزندِ طبیعت، اگر افراط بورزد، آدمی دیوانه پدید می‌آید؛ اما از دست‌پروردهٔ هنر، آدمی که شایستهٔ هیچ‌چیز نیست.

این هنرباید واقعیت را ترک کند و خودش را با جسارتی شایسته به ورای نیاز برکشد؛ زیرا هنریکی از دخترانِ آزادی است و می‌خواهد از ضرورتِ ارواح دستور بگیرد و نه از اضطرارِ ماده.

جرئتِ فرزانه شدن داشته باش. قوتِ شهامت لازمهٔ نبرد با موانعی است که هم خمودگیِ طبیعت و هم جبونیِ دل در مقابلِ آموزش عَلَم می‌کنند. اینکه در آن افسانهٔ کهن خدابانوی فرزانگی با سازوبرگِ کامل از سرِ ‌  ژوپیتر   بیرون می‌آید، خالی از معنا نیست؛ زیرا همان نخستین وظیفه‌اش هم صبغهٔ جنگی دارد. در همان هنگامِ تولدش باید نبردی سخت با حواس انجام دهد که نمی‌خواهند آرامشِ شیرینشان آشفته شود.

تعبیرِ شیلر عبارت است از «برساختنِ آزادیِ سیاسیِ حقیقی» (نامهٔ دوم). با وجودِ این، شیلرراه‌حلِ این مسئلهٔ سیاسی را نه در خودِ سیاست بلکه در «زیبایی‌شناسی» جست‌وجو می‌کند، زیرا «از طریقِ زیبایی است که به‌سوی آزادی روانه می‌شویم» (نامهٔ دوم).

هنرمند اگرچه فرزندِ زمانهٔ خویش است، بدا به حالش اگر هم‌زمان شاگردِ آن یا حتی محبوبِ آن باشد.