کتاب نگاه علمی به ذهن آگاهی

کتاب نگاه علمی به ذهن آگاهی نوشتهٔ دنیل گلمن و ریچارد جی. دیویدسون با ترجمهٔ کوروش اکبری در انتشارات بذر خرد چاپ شده است. در این کتاب علم از تاثیر ذهن آگاهی بر مغز و جسم می‌گوید. بررسی ذهن آگاهی ـ یا هر تنوع دیگری از مراقبه ـ از زاویه‌ی دید علمی با این پرسش آغاز می‌شود که این روش چه زمانی کارآمد است و چه زمانی نیست؟ آیا این روش به کسی کمک می‌کند؟ آیا مزایای آن تفاوتی‌ با مثلا ورزش دارد؟ این پرسش‌ها از جمله پرسش‌هایی هستند که این کتاب به آن‌ها پاسخ خواهد داد.

درباره کتاب نگاه علمی به ذهن آگاهی 

هدف اصلی نویسندگان برای نوشتن این کتاب از ایدهای بلندپروازانه می‌آمد که سال‌ها در ذهن خود آن را پرورش داده بودند؛ اینکه مزیت اصلی مراقبه، فراتر از حالت روحی لذت‌بخشی که می‌تواند ایجاد کند، ویژگی‌ها و صفات ماندگاری هستند که به دست می‌آیند و از آن با عنوان ویژگی دگرگون شده یاد می‌کنند. ویژگی دگرگون شدِه ویژگی جدیدی است که از تمرین مراقبه به دست می‌آید و فارغ از خود مراقبه باقی می‌ماند. آن‌ها رفتار روزانه‌ی ما را کاملا شکل می‌دهند و این ماجرا منحصر به زمان انجام مراقبه یا کمی بعد از آن نیست.

کتاب نگاه علمی به ذهن آگاهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به کسانی که به مباحث مراقبه و ذهن‌آگاهی علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب نگاه علمی به ذهن آگاهی

«دَن پشت سر هم در پنج دورهی متوالی از دورههای ده روزهی گوینکا شرکت کرد و خودش را در این روش غنی مراقبه غرق ساخت. حدود یکصد مسافر به او ملحق شدند. این گردهمایی که در زمستان ۱۹۷۱ - ۱۹۷۰برگزار شد، لحظهای تأثیرگذار در انتقال تمرکز و ذهنآگاهی بهعنوان عبادتی اختصاصی از تعدادی کشور آسیایی به سایر نقاط جهان بود. تعدادی از شاگردان آن دوره به رهبری جوزف گلداشتاین بعدها در انتقال ذهنآگاهی به غرب نقشآفرینی کردند.

دَن از همان سالهای اولیهی تحصیل خود در دانشگاه، خود را عادت داده بود تا روزی ۲ بار و هر بار ۲۰ دقیقه را به مراقبه بگذراند. اما این ده روز غرق شدن در تمرینهای مداوم او را به سطحی جدید رساند. روش گوینکا با تمرکز بر روی احساس دم و بازدم شروع میشد، اما نه به مدت بیست دقیقه بلکه برای ساعتهای متمادی. سپس این تقویت تمرکز به تمام احساسات درون بدن که در حال روی دادن بودند تغییر شکل مییافت و هر یک از بخشهای بدن که قبلاً جداگانه حس میشدند، با هم به دریایی از حسهای در حال تغییر تبدیل میشدند که به تغییری اساسی در آگاهی منجر میشد.

چنین لحظات تحول و تبدیل، مرزهای ذهنآگاهی را مشخص میکنند، حالتی که حرکت ذهن و بازگشت آن را مشاهده میکنیم و با تلاشی بیشتر میتوانیم بینشی به درون ذهن خود پیدا کنیم. با ذهنآگاهی فقط جریان حواس را متوجه میشوید.

با یافتن بصیرت، درک بیشتری پیدا میکنیم از اینکه واقعاً چه میزان از این حواس را میتوانیم به خود مرتبط بدانیم. مثلاً بصیرت یافتن نسبت به درد، روشن میسازد هنگام صحبت از درد نقش واژهی «من» در «درد من» چه میزان اهمیت دارد و یا اینکه داریم دربارهی آمیزهای از احساسات صحبت میکنیم که دائماً و لحظه به لحظه تغییر میکند.

این سفر درونی با جزئیات بسیار دقیق در کتابچههای تکثیرشدهی تمرینهای توصیهشده توضیح داده شده بود.»