کتاب ابر آلودگی

ابر آلودگی رمانی از ایتالو کالوینو نویسنده سرشناس ایتالیایی است. نویسنده‌ای که آثارش در هیچ مکتب یا جریان فلسفی نمی‌گنجد و خاص خود او است. نویسنده‌ای جهانی که آثارش در فرهنگ‌های مختلفی خوانده و پسندیده می‌شوند.

 کالوینو عقیده داشت چیزهایی که ادبیات می‌تواندبه ما بیاموزد، کم هستند اما جایگزینی برایشان وجود ندارد: شیوه نگاه به خود و به همنوع روش‌های برقرار کردن ارتباط میان مسائل شخصی و عمومی، ارزش دادن به چیزهای کوچک و بزرگ و در نظر گرفتن حد و حدود و نقاط ضعف خود و دیگران، پیدا کردن نسبت‌های زندگی، جایگاه عشق و قدرت در آن و  خود ریتم زندگی و همچنین یافتن جایگاه مرگ و شیوه فکر کردن یا نکردن به آن. ادبیات قادر است سختی، دلرحمی، غم، طعنه، کنایه، شوخ‌طبعی و بسیاری از چیزهای لازم و دشوار را به آموزش دهد. مابقی را باید جای دیگر فرا گرفت. از علم، از تاریخ، از زندگی..

 دباره کتاب ابر آلودگی

روزنامه‌نگاری تحصیلکرده به شهری غریب وارد می‌شود تا در نشریه‌ای به اسم پالایش که موضوعش مبارزه با آلودگی هوا و حفظ محیط زیست است، کار کند. او شروع می‌کند به نوشتن مقالاتی با موضوع آلودگی هوا و تاثیرات مخربش بر ذهن، جسم و زندگی بشر.... اما از تاثیر آن بر ذهن و زندگی خود غافل است.

 او بعد از نگارش تعداد قابل توجهی مقاله درباره تشعشعات هسته‌ای، ابرهای مرگ‌آور و موش‌های آزمایشگاهی که بر اثر این موضوع با نقص جسمی متولد می‌شوند، احساس می‌کند که مردم هر روز نسبت به این آلودگی بی‌تفاوت‌تر می‌شوند و حتی اگر درباره انقراض نسل انسان بر اثر آلودگی هم بنویسد، تاثیری در آنها نخواهد داشت.... این موضوع او را به نوعی از حیرانی و سردرگمی می‌کشاند.

نثر کالوینو طبیعی، روان، زیبا و عاری از تصنع و عناصری است که مطالعه‌شده به نظر می‌آیند. امّا در پس این طبیعی‌بودن، یک نظم استوار و اصول زیبایی‌شناختی روشن و واضحی وجود دارد.

خواندن کتاب ابر آلودگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به ادبیات داستانی به ویژه دوست‌داران آثار ایتالو کالوینو را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

 درباره ایتالو کالوینو

ایتالو کالوینو در ۱۵ اکتبر ۱۹۲۳ در کوبا متولد شد و در سال ۱۹۸۵ درگذشت. او نویسنده داستان‌ کوتاه و رمان بود و در نویسندگی سبکی خاص خودش داشت. سبکی شبیه به پست‌مدرن یا سوررئال اما منحصر به فرد. 

 کالوینو  ۵ سال در کوبا زندگی کرد و بعد همراه خانواده‌اش به ایتالیا رفت. او در سال ۱۹۴۳ به جنبش مقاومت ایتالیا پیوست و پس از آن عضو حزب کمونیست این کشور شد. در سال ۱۹۴۷ از رشته ادبیات دانشگاه تورین فارق‌التحصیل شد و در روزنامه‌ای محلی که به حزبش وابسته بود مشغول کار شد. او همزمان با مجلات کمونیستی دیگر نیز همکاری می‌‌کرد.

کالوینو در ژانرهای متفاوتی از داستان کوتاه تا رمان و مقاله نوشت. او خلاق و توانا و نوآور بود و با آثارش مخاطب را شگفت‌زده می‌کرد. 

سه گانه «نیاکان ما» (شامل شوالیه ناموجود، ویکنت دونیم شده و بارون درخت نشین)، شهرهای نامرئی و شش یادداشت برای هزاره بعدی از مهم‌ترین آثار کالوینو هستند. 

 بخشی از کتاب ابر آلودگی

در سرمای شبانه راه می‌رفتیم؛ من با یقه‌های بالازده توی پالتویم فرو رفته بودم؛ عُمَر بازالوتزی به‌آرامی راه می‌رفت و با ابر کوچکی که از بخار دهانش و از لابه لای لب‌های ظریفش بیرون می‌زد، صحبت می‌کرد. هرازگاهی دستی از جیبش بیرون می‌آورد تا بر قسمتی از گفتگویش تأکید کند؛ و در آن لحظه می‌ایستاد، مثل اینکه نمی‌توانست تا آن نکته را کاملا روشن نکرده است، جلوتر برود.

من سررشته سخنانش را از دست داده بودم؛ فکر می‌کردم کسی مثل عُمَر بازالوتزی سعی در گریز از خاکستری دودزایی که اطرافش را احاطه کرده بود نمی‌کند، ولی می‌کوشد آن را به یک ارزش اخلاقی یا بهتر گفته باشیم به یک قاعده درونی تبدیل کند.

گفتم: «آلودگی...»

آلودگی؟ بله، می‌دانم که کوردا می‌خواهد کارخانه‌داری امروزی باشد... پالایش جوّ... بروید و آن را برای کارگرانش نقل کنید! مطمئنآ او نخواهد بود که جوّ را پالایش می‌دهد... موضوع مربوط به ساختار اجتماعی می‌شود... اگر بتوانیم آن را تغییر دهیم، مشکل آلودگی را نیز حل خواهیم کرد. ما حل خواهیم کرد، نه آنها.

از من دعوت کرد تا همراهش به جلسه نمایندگان سندیکایی شرکت‌های مختلف شهر بروم. من در ته یک سالن پُر دودودم نشستم. عُمَر بازالوتزی سر میز ریاست همراه با مردان دیگری که همه از او مسن‌تر بودند نشست. هوای سالن گرم نبود و همه، پالتو و کلاه پوشیده بودند.

کسانی که باید صحبت می‌کردند یک به یک کنار میز می‌ایستادند، همه به یک شیوه، به نحوی خنثی و تهی، با فرمول‌هایی برای باز کردن گفتگو و با استفاده از مطالبی که برایشان مناسب بود، رو به جمعیت می‌کردند. از بعضی از زمزمه‌هایی که از جانب شنوندگان شنیده می‌شد، متوجه شدم که متلک جنجال‌برانگیزی گفته شد امّا همه، مشاجره‌هایی در لفافه بود و همیشه با تأیید اولین مخالفت شروع می‌شد. به نظرم می‌آمد خیلی از آنهایی که صحبت می‌کردند با عُمَر بازالوتزی لج بودند؛ با این جوان که کمی کج سر میز ریاست نشسته بود و از جیبش یک کیسه چرمی کارشده تنباکو با یک پیپِ چاق و کوتاه انگلیسی بیرون آورد و آن را با حرکت کندِ دست‌های کوچکش پُر کرد و درحالی که یک آرنجش را روی میز گذاشته بود و گونه‌اش را به آن تکیه داده بود، با پلک‌های نیم‌بسته مشغول پک‌زدن به آن شد.