کتاب سوکوروتازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی

سوکوروتازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی رمانی جالب و متفاوت از نویسنده عجیب و غریب و محبوب معاصر، هاروکی موراکامی است.

سوکوروتازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی در مقایسه با رمان‌های دیگر هاروکی موراکامی، داستان ساده‌ای دارد.  چهار رفیق صمیمی تسوکورو تازاکی، سال‌ها پیش، یک‌دفعه و بی‌هیچ توضیحی، با او قطع رابطه کردند. شانزده سال بعد، تسوکورو تصمیم می‌گیرد یکی یکی رفقایش را پیدا کند و ازشان بپرسد چرا آن کار را کردند. نام فامیل شخصیت‌های اصلی رمان (دوست‌های تسوکورو) تصادفا نام رنگ‌ها است، آبی و قرمز و … و موراکامی با قراردادن شخصیتش در موقعیتی که دوستانش را از دست داده و به یاد مرگ افتاده، در جستجوی راهی است که آدمی بار دیگر می‌تواند از آن به رنگ‌های زندگی بازگردد.

 ترس از تنهایی و به حال خود رها شدن در دنیای مدرن، ترس از فهمیده نشدن، مخرج مشترک همه داستان‌های موراکامی است. این داستان ساختاری ساده و روان دارد و در واقع داستان تسوکورو داستان زندگی انسان در قرن ۲۱ است. انسانی که همه‌چیز دارد ولی باز هم احساس کمبود می‌کند. رنگ‌های زندگی‌اش شاد نیستند یا اصلا رنگی ندارند، احساس پوچی می‌کند، شبیه ظرفی خالی است. ازخود ناامید می‌شود و دلیل هر اتفاقی را درون خود جستجو می‌کند، در صورتی که هر اتفاق می‌تواند ده‌ها دلیل خارجی داشته باشد و این ناتوانی او نیست. موراکامی در این اثر هم مانند تمام داستان‌هایش ، مثل یک بندباز ماهر، توازنی عجیب برقرار کرده است. توزان بین سادگی و شگفتی، ناامیدی و امید و حزن و طنز. 

اگر طرفدار دو آتشه داستان‌های منحصربه‌فرد موراکامی هستید، نگران نباشید. در این رمان هم رگه‌هایی از همان موراکامی همیشگی را خواهید دید.

 خواندن کتاب سوکوروتازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 اول از همه به موراکامی‌دوستان و بعد از آن همه علاقه‌مندان به داستان‌های طنز، سمبلیک و انتقادی.

 درباره هاروکی موراکامی

هاروکی موراکامی در ۱۲ ژانویه ۱۹۴۹ در کیوتو به دنیا آمد. هاروکی تنها فرزند خانواده‌اش بود. پدرش پسر یک کشیش بودایی و مادرش دختر یک بازرگان از اوزاکا بود و هر دوی آن‌ها ادبیات ژاپنی درس می‌دادند. موراکامی از دوران کودکی، به شدت تحت تأثیر فرهنگ غرب و همچنین موسیقی و ادبیات روسیه بود. دوران کودکی‌اش با خواندن آثار نویسندگان اروپایی و آمریکایی مانند فرانتس کافکا، گوستاو فلوبر، چارلز دیکنز، کورت وونه‌گات، فیودور داستایوفسکی، ریچارد براتیگان و جک کرواک سپری شد و همین تأثیرات غربی باعث شد موراکامی از بیشتر نویسندگان ژاپنی متمایز باشد.

سال ۱۹۶۸ به دانشگاه هنرهای نمایشی واسدا رفت و در ۲۲ سالگی با همسرش یوکو ازدواج کرد. آن‌ها دانشجو بودند و پول زیادی برای گذراندن امور معیشتی خود نداشتند. به گفته خودش در اوایل ازدواج، زندگی سختی داشتند و هردو سخت کار می‌کردند. همسرش نیز در یک فروشگاه رکورد موسیقی کار می‌کرد. سه سال بعد از ازدواجشان، توانستند با پس‌انداز و قرض یک کلوپ جاز درکوکوبونجی توکیو باز کنند که با همسرش آنجا را اداره می‌کردند.

موراکامی ۲۹ ساله بود که شروع به نوشتن داستان کرد. خودش می‌گوید: «من قبل از آن چیزی ننوشته بودم و یک شخص معمولی بودم، یک باشگاه جاز داشتم و هیچ نوشته‌ای خلق نکرده بودم.» ایده و فکر نوشتن اولین رمانش به نام «به آواز باد گوش بسپار» در سال ۱۹۷۹، وقتی به او الهام شد که در حال تماشای یک بازی بیس‌بال بود، در همان سال این رمان منتشر و برنده جایزه نویسنده جدید گونزو شد. این موفقیت ابتدایی موراکامی او را تشویق کرد تا به نوشتن ادامه دهد.

در سال ۱۹۸۱ کلوپ جازش را فروخت و تصمیم گرفت نویسندگی را به صورت حرفه‌ای دنبال کند. در ۳۳ سالگی، رمان تعقیب گوسفند وحشی از او منتشر شد که در همان سال جایزه ادبی نوما را دریافت کرد. ۳ سال بعد نیز، کتاب سرزمین عجایب و پایان جهانش جایزه جونیچی را گرفت.