کتاب طرف تاریکی: گزیده داستان‌های کوتاه

محبوبه موسوی( -۱۳۵۱)، مترجم است. در یکی از داستان‌های این مجموعه می‌خوانیم: «پایین، فقط سپیدی مواج ابر بود. بالا، خورشید به سپیدی ابرها. درواقع خورشید هیچ‌وقت زرد نیست، مگر وقتی که از میان هوای متراکم گرم به او نگاه کنیم. هنوز در حال پرواز با «اسپیت ‌فایر» بود. دست راستش روی فرمان و پای چپ نوار سکان هواپیما را کنترل می‌کرد. کار ساده‌ای بود. اسپیت فایر، ماشین پرنده‌ی خوبی بود و کار با آن را می‌دانست. با خود اندیشید همه‌چیز روبه‌راهه. به کارم مسلطم و به‌دقت انجامش می‌دم. راه خونه رو بلدم و بی‌شک نیم ساعت دیگه می‌رسم. وقتی فرود اومدم، یه‌کم هواپیما رو روی زمین راه می‌برم و بعد موتور رو خاموش می‌کنم و برای بیرون اومدن کمک می‌خوام. باید لحنم عادی باشه و فریاد نزنم وگرنه هیچ‌کس به حرفم توجه نمی‌کنه. می‌گم یه نفر به من کمک کنه تا از هواپیما بیام بیرون، خودم نمی‌تونم، چون یه پامو از دست داده‌م. اونا می‌خندن و خیال می‌کنن شوخی می‌کنم و من حالی‌شون می‌کنم که حرفم جدیه: خودتون بیاین و ببینین، شما حروم‌زاده‌ها باور نمی‌کنین. بعد یورکی از روی بال میاد بالا و نگاهی می‌اندازه. احتمالاً متوجه می‌شه که حالم بده چون خون رو می‌بینه. با ‌خنده می‌گم: به‌خاطر خدا کمک کن بیام بیرون. اون دوباره با پای راستش پایین می‌پره. زیاد طول نمی‌کشه تا برگرده. گلوله‌ی توپ خودکار هواپیما به رانش، درست بالای زانو اصابت کرده و حالا چیزی دیده نمی‌شد، جز تکه‌های ترکش و خون و خون. اما درد نداشت. حالا داشت به پایین نگاه می‌کرد، درست جایی که متعلق به آن نبود. این ماجرایی بود که در کابین خلبان می‌گذشت، اتفاقی غیرعادی و شگفت‌آور. به پیداکردن گربه‌ی مرده‌ای روی کاناپه می‌ماند. واقعاً عالی افتاد و تا به زمین برسد، دست‌وپا هم زد، اما نترسید».