کتاب نظم و زوال سیاسی

کتاب نظم و زوال سیاسی نوشته فرانسیس فوکویاما است که رحمن قنبرپور آن را به فارسی ترجمه کرده است. فوکویاما در کتاب حاضر فرض محوری و اصل استاد خود، ساموئل هانتینگتون، را می‌پذیرد که تولید قدرت مقدم بر محدودکردن آن است.

درباره کتاب نظم و زوال سیاسی

نویسنده کتاب توجه ویژه‌ای به الگوی بوروکراسی یا خدمات کشوری پروس/آلمان دارد و آن را نمونه اعلایی از یک بوروکراسی مستقل و کارآمد می‌داند که تاکنون در برابر تلاش سیاستمداران برای تحمیل افراد حزبی وابسته خود مقاومت کرده است. فوکویاما در این راستا داستان جذاب و طولانی اصلاح نظام اداری و به تعبیر دقیق‌تر نظام خدمات کشوری را در کشورهایی چون بریتانیا و آمریکا بازگو می‌کند و نشان می‌دهد چگونه شکل‌گیری یک ائتلاف قدرتمند حامی اصلاح نظام اداری باعث شد قوانین و مقررات خدمات کشوری تغییر کرده و شایسته‌سالار شود و این شایسته‌سالاری در خدمت تقویت قدرت بوروکراتیک دولت و به تعبیری ظهور دولت مدرن قرار گیرد. به باور فوکویاما دولت ویژه‌پرور یا پدرسالار، که در آن حاکم امتیازات و امکانات را بین خانواده و نزدیکان خود تقسیم می‌کند، ادامه گرایش زیست‌شناختی افراد به نوع‌دوستی ژنتیک است. او با اخطار اینکه جهان دوباره به سمت پدرسالاری می‌رود این کتاب را نوشته است. 

خواندن کتاب نظم و زوال سیاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به علوم سیاسی و مسائل جامعه‌شناسیپیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب نظم و زوال سیاسی

توسعه سیاسی و سه جزء اصلی آن یعنی دولت، حاکمیت قانون و پاسخگو بودن؛ چرا همه جوامع در معرض زوال‌اند؛ طرح کتاب؛ چرا داشتن یک نظام سیاسی دارای توازن خوب است.

توسعۀسیاسی یعنی تغییر دراز مدتِ نهادهای سیاسی، که متفاوت از تغییر مقامات و سیاست‌هاست. نخست‌وزیران، رؤسای جمهور و قانون‌گذاران می‌آیند و می‌روند، قانون جرح و تعدیل می‌شود، اما قواعد بنیادینی هستند که جوامع را سازماندهی و نظم سیاسی را تعریف می‌کنند.

در جلد نخست این کتاب ادعا کردم هر نظم سیاسی بر سه نهاد استوار است: دولت، حاکمیتِ قانون و سازوکارهای پاسخگو بودن. دولت، نهادی متمرکز و مبتنی بر سلسله مراتب است که در یک محدودهٔ سرزمینی مشخص از انحصار به کارگیری زور مشروع برخوردار است. دولت‌ها افزون بر خصایصی چون پیچیدگی و انطباق‌پذیری، می‌توانند به درجات متفاوت غیرشخصی باشند: دولت‌های اولیه تفاوت چندانی با خانوادهٔ حاکم نداشتند و به دلیل اداره شدن توسط خانواده و دوستان حاکم، ویژه‌پرور یا پدرسالار نامیده می‌شدند. در مقابل دولت‌های مدرن و بسیار توسعه‌یافته میان منافع شخصی حاکم و مصالح عمومی کل جامعه تمایز قائل می‌شوند. آنها درصدد برخورد غیرشخصی‌تر با شهروندان بوده، قوانین را اعمال کرده، کارمند استخدام می‌کنند و بدون طرفداری از یک گروه خاص سیاست‌هایی را در پیش می‌گیرند.