کتاب آخرین یکشنبه ژنو

کتاب آخرین یکشنبه ژنو (نامه‌هایی عاشقانه از سوییس به ایران در جنگ جهانی دوم) اثری از استر فورا و احمد ابوترابیان است که با ترجمه نصیبه حیدری و به همت انتشارات روزنه در سال ۱۴۰۲ منتشر شده است. این کتاب مجموعه‌ای از نامه‌های عاشقانه میان یک دانشجوی ایرانی و دختری سوئیسی در سال‌های پرآشوب جنگ جهانی دوم است که روایتگر دلدادگی، امید، بیم و جدایی در بستر تاریخ معاصر است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آخرین یکشنبه ژنو اثر استر فورا و احمد ابوترابیان

کتاب آخرین یکشنبه ژنو با ساختاری مبتنی بر نامه‌نگاری، روایتی مستند از عشق و جدایی را در بستر تاریخ معاصر ایران و اروپا به تصویر کشیده است. این کتاب مجموعه‌ای از ۵۳ نامه به زبان فرانسوی است که میان احمد ابوترابیان، دانشجوی اعزامی دولت ایران به اروپا، و استر فورا، دختری سوئیسی، در فاصله‌ی سال‌های ۱۳۱۶ تا ۱۳۱۸ ردوبدل شده‌اند. نامه‌ها در فضایی شکل گرفته‌اند که سایه‌ی جنگ جهانی دوم بر زندگی شخصیت‌ها سنگینی می‌کند و اضطراب، دلتنگی و امید به وصال مضمون اصلی آن‌ها را می‌سازد. روایت کتاب از کشف تصادفی این نامه‌ها در میان وسایل به‌جا‌مانده از احمد ابوترابیان آغاز می‌شود و با تلاش خانواده و مترجم برای رمزگشایی و ترجمه‌ی آن‌ها ادامه می‌یابد.

متن کتاب آخرین یکشنبه ژنو، علاوه‌بر نامه‌ها، شامل مقدمه‌ای مفصل درباره‌ی زندگی احمد ابوترابیان، روند تحصیل و اعزام او به اروپا و فضای اجتماعی و خانوادگی آن دوران است. کتاب به سه فصل بهشت، برزخ و دوزخ تقسیم شده که هرکدام بازتابی از مراحل مختلف این رابطه‌ی عاشقانه‌اند. تصاویر و کارت‌پستال‌هایی از آرشیوهای مختلف نیز به کتاب افزوده شده تا فضای تاریخی و عاطفی نامه‌ها را ملموس‌تر کند.

خلاصه کتاب آخرین یکشنبه ژنو

کتاب آخرین یکشنبه ژنو داستانی واقعی را روایت می‌کند که از میان نامه‌های عاشقانه‌ی استر فورا و احمد ابوترابیان سر برآورده است. احمد، جوانی ایرانی و فارغ‌التحصیل دانشسرای عالی، در اواسط دهه‌ی ۱۳۱۰ برای ادامه‌ی تحصیل به ژنو اعزام می‌شود. در دانشگاه ژنو با استر، دختری سوئیسی، آشنا می‌شود و میان آن‌ها عشقی عمیق شکل می‌گیرد. رابطه‌ی آن‌ها در ابتدا با دیدارهای کوتاه و نامه‌نگاری‌های پرشور ادامه می‌یابد؛ نامه‌هایی که سرشار از احساسات، دلتنگی، امید به آینده و دغدغه‌های روزمره هستند.

با آغاز جنگ جهانی دوم و بازگشت اجباری دانشجویان ایرانی به کشور، به‌ناچار فاصله‌ای میان این دو عاشق می‌افتد. نامه‌ها از این پس رنگ‌وبوی اندوه، اضطراب و بیم از جدایی به خود می‌گیرند. استر در نامه‌هایش از دلتنگی، نگرانی برای احمد و امید به وصال دوباره می‌نویسد و احمد نیز با محدودیت‌های زمانه و دوری دست‌وپنجه نرم می‌کند. مضمون اصلی کتاب تلاش برای حفظ عشق در دل بحران‌های تاریخی و جغرافیایی است؛ عشقی که با وجود فاصله، تفاوت فرهنگی و فشارهای اجتماعی، همچنان زنده می‌ماند و در سطربه‌سطر نامه‌ها جاری است.

چرا باید کتاب آخرین یکشنبه ژنو را بخوانیم؟

این کتاب فرصتی کم‌نظیر برای ورود به جهان دو انسان در میانه‌ی یکی از پرتلاطم‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر است. کتاب آخرین یکشنبه ژنو نه‌تنها تصویری زنده از تجربه‌ی عشق در دل جنگ و مهاجرت ارائه می‌دهد، بلکه از پس نامه‌ها، لایه‌هایی از احساسات انسانی، دغدغه‌های روزمره و امیدها و ترس‌های نسل‌های گذشته را آشکار می‌کند. خواندن این اثر مخاطب را با ابعاد کمتردیده‌شده‌ای از تاریخ اجتماعی ایران و اروپا و همچنین با تجربه‌ی زیسته‌ی مهاجران و دانشجویان ایرانی در غربت آشنا می‌سازد. این کتاب همچنین نمونه‌ای ارزشمند از ادبیات نامه‌نگاری و مستندسازی عواطف انسانی در بستر تاریخ است.

خواندن کتاب آخرین یکشنبه ژنو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه‌ی این کتاب برای علاقه‌مندان به تاریخ معاصر، ادبیات مستند، روایت‌های عاشقانه و پژوهشگران حوزه‌ی مهاجرت و روابط فرهنگی ایران و اروپا جذاب خواهد بود. همچنین کسانی که به‌دنبال درک تجربه‌ی زیسته‌ی نسل‌های پیشین و شناخت ابعاد انسانی جنگ و مهاجرت هستند، از خواندن این اثر بهره خواهند برد.

بخشی از کتاب آخرین یکشنبه ژنو

«گفتم که درباره پدربزرگ تقریبا چیزی نمی‌دانستم. بعد از ترجمه این نامه‌ها شروع به کنکاش در زندگی او کردم و به هر که رسیدم هرچه می‌دانست با شوق شنیدم. نامه‌ها خود در بعضی موارد بهترین مرجع بود؛ مثلا از روی آخرین نامه‌ها پی بردم که احمد ابوترابیان متولد روز ۲۵ خرداد است. برگه‌ای لابه‌لای پرونده‌های خاک‌گرفته بازمانده از پدربزرگم پیدا کردم تحت عنوان «تعرفه خدمتگزاران کشوری» که به خط خود سوابقش را برای وزارت فرهنگ فهرست کرده بود. از آنجا معلوم شد سال ۱۲۹۱ به دنیا آمده است. پدرم یک بار وقتی نوجوان بودم مرا به کوچه پشت مسجد جمعه منشعب از بازار آهنگرهای تهران برد و ویرانه‌ای را نشانم داد و گفت به گمانم وقتی بچه بودم در این خانه زندگی می‌کردیم. این خانه که خانواده تا حدود ۱۳۳۰ هم در آن سکونت داشت، زادگاه احمد بود؛ نخستین فرزند حاج محمدحسین که در جوانی خانه و شغل عطاری پدر را در اردکان رها کرد و به تهران کوچید و در بازار پله نوروزخان برای خود جای و گاهی یافت.»