کتاب ناتمامی

ناتمامی دومین رمان زهرا عبدی پس از روز حلزون است. ماجرای این رمان در یک فضای دانشگاهی می‌گذرد و درباره گم‌شدن یک دختر دانشجوی شهرستانی است. این کتاب برنده تندیس بهترین رمان سال ۱۳۹۵ از جایزه ادبی هفت اقلیم شده و استقبال خوبی هم از طرف خوانندگان داشته است.

 خلاصه کتاب ناتمامی

لیان جفره‌ای، دانشجوی بوشهری ادبیات فارسی چند روزی است که غیبش زده است و دوست هم اتاقی‌اش، سولماز برای پیدار کردن او دست به هر کاری می‌زند.

این کتاب ۲۳ فصل و دو راوی دارد که تقریبا هر فصل را یک راوی روایت می‌کند.

زهرا عبدی در رمان ناتمامی فضایی پر از شک و تردید و ابهام و سوء ظن ساخته و آن را با انگاره‌ها و پندارهای تاریخی و سیاسی هم پیوند می‌زند. گذشته قهرمان داستان را هم در آن جا شرح می‌دهد و در طول داستان مدام خواننده را با اتفاقات جدید درباره دختر گمشده پر شروشور داستان رودررو می‌کند. در طول داستان سوال‌های زیادی به ذهن مخاطب می‌رسد. آیا لیان را دزدیده‌اند؟ آیا خودش، خودش را گم و‌گور کرده؟ آیا با کسی فرار کرده است؟ و ده‌ها سوال و موقعیت دیگر که در رمان جذاب ناتمامی با قلم زهرا عبدی روایی می‌شوند. عبدی در هر فصل کتاب، پرده‌ای از راز گم‌شدن لیان برمی‌دارد و با فضاسازی‌ها و آوردن آدم‌ها و نام‌های تازه به ماجرای دختر گمشده شهرستانی، هیجان داستانش را چندبرابر می‌کند.

خواندن کتاب ناتمامی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

ناتمامی یک رمان پیچیده، پرهیجان و رازآلود است و خواندن آن برای علاقه‌مندان به رمان‌هایی از این دست جذاب است.

درباره زهرا عبدی

زهرا عبدی نویسنده جوان معاصر، دانش‌آموخته ادبیات فارسی و ادیان و عرفان در دو دانشگاه تهران و علامه است. او در سال ۱۳۷۸ مجموعه شعری با نام تو با خرس، سنگین‌تر از کوه رقصیده‌ای را چاپ کرد، پنج سال بعد رمان روز حلزون را منتشر کرد و رمان ناتمامی را در سال ۱۳۹۵ نوشت که بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. تاریکی معلق روز و مجموعه شعر شهرزاد از اثار دیگر زهرا عبدی است. 

جملاتی از کتاب ناتمامی

لیان از چهارشنبهٔ هفتهٔ پیش به خوابگاه برنگشت. آخرین جایی که شاهد حضورش بودند، کلاس جامعه‌شناسی زبانِ دکتر حق‌شناس بود. کلاس درسی‌اش نبود و آزاد شرکت می‌کرد. ساعت دو و نیم بعدازظهر کلاس تمام شده بود و بعد از آن دیگر کسی ندیدش. من و چند نفر دیگری که او را در این کلاس می‌شناختیم، به حراست و پلیس گفتیم تا قبل از شروه‌خوانی‌اش حالش خوب و عادی بود. با استاد حق‌شناس سر گویش‌های رایج محلی ایران بحث کرد. دوبیتی فایز دشتستانی هم در قالب شروه‌خوانی برای نمونهٔ گویش جنوبی سر کلاس خواند. آن هم با چه سوزی! اولش موقع خواندن به در نگاه می‌کرد. دکتر حق‌شناس درِ کلاس را خودش چفت کرد. لیان وقتی رسید به بیت «کجا رفتی، کجا رفتی، کجایی؟/ به وقت مرگ هم پیشُم نیایی؟» چشم‌هایش خیس شد و گریه کرد. قبل از این‌که بلند گریه کند بعضی‌ها چشم‌های‌شان خیس شده بود. همان موقع با خودم گفتم مخاطب این بیت چه کسی می‌تواند باشد؟ پدرش؟ برادرش؟ یا شمسایی؟ آخری را بیشتر احتمال می‌دادم.