کتاب جنایت و مکافات

چاپ دوازدهم کتاب جنایت و مکافات نوشتهٔ فئودور داستایفسکی و ترجمهٔ مهری آهی است. انتشارات خوارزمی این رمان مشهور روسی را در سال ۱۳۹۷ منتشر کرده است.

درباره کتاب جنایت و مکافات

چاپ دوازدهم کتاب جنایت و مکافات حاوی رمان مشهوری نوشتهٔ فیودور داستایفسکی، نویسندهٔ شهیر روسیه و جهان است که در زمرهٔ مهم‌ترین آثار تاریخ ادبیات به حساب می‌آید. این رمان که جزو فهرست برترین کتاب‌های تاریخ ادبیات به‌انتخاب انجمن کتاب نروژ بوده، نخستین‌بار در سال ۱۸۶۶ میلادی به انتشار رسید. این اثر شما را با زندگی جوانی به نام «راسکولینکوف» همراه می‌کند. او مردی مستأصل و بی‌چیز است که تنها در زاغه‌های سن‌پترزبورگ می‌چرخد و در ذهنش خود را ورای قوانین جامعه تصور می‌کند، اما زمانی که به‌خاطر اصولْ مرتکب قتل می‌شود، فقط رنج و عذاب برایش باقی می‌ماند. او وارد بازی تعقیب‌وگریز خطرناکی با یک بازپرس پلیس شکاک می‌شود و مجازات گناهش را بیش از هر وقت دیگری به خود نزدیک احساس می کند. با پیشروی داستان، زنی به نام «سونیا» وارد زندگی راسکولینکوف می‌شود که به‌نوعی تنها راه نجات شخصیت اصلی این رمان از رنج و عذاب است. داستایفسکی در رمان «جنایت و مکافات»، قصهٔ سادهٔ قتل یک پیرزن را به عمیق‌ترین و جذاب‌ترین رمان فلسفی قرن نوزدهم تبدیل کرده است. مضمون و درون‌مایهٔ کتاب پیرامون کشمکش درونی انسان دررابطه‌با گناه است. داستایفسکی مسئلهٔ رابطهٔ میان خویشتن و جهان پیرامون و فرد و جامعه را در این مضمون گنجانده است. رفتار راسکولنیکف در این رمان را می‌توان در دیگر آثار نویسنده (همچون «یادداشت‌های زیرزمینی» و «برادران کارامازوف») نیز مشاهده کرد. در این رمان ما با دو نوع جنایت سروکار داریم؛ با دو انسان که هر یک در نهایت به‌تنهاییِ کامل و جدایی از جامعه می‌رسد و سرنوشت خاص خود را می‌یابد. راسکولنیکف تنهایی را تاب می‌آورد و یا با اعتراف به گناهش، دوباره به جامعه‌ٔ انسانی بازمی‌گردد؟

گفته شده است که فئودور داستایفسکی زمانی به نگارشِ این رمان دست زد که رویدادها و مضامینِ آن را طی بیست سال، با گوشت و خون خود آزموده بود. «جنایت آرمان‌خواهانه» از مفاهیم مهم اندیشه‌ٔ انقلابی در روزگار این نویسنده بود و او شخصاً درگیر این پدیده شده بود، اما این اندیشه تنها مضمون موردنظر او نبود. مضمون فلسفی دیگری هم بود که هم‌زمان با طرح این اثر در اندیشه‌ٔ فلسفی غرب شکل گرفته بود: «اَبَرانسان». پیش از داستایوسکی، هگل در آثار خود به طرح مختصات کلی این «انسان برتر» پرداخته بود. هگل اَبرانسانی طرح کرده بود حامل مقاصد شریف و متعالی؛ انسانی که می‌گفت اگر هدفْ شریف و متعالی باشد، وسیله‌ٔ رسیدن به آن، هر چه باشد، توجیه‌پذیر و منطقی است. چندی بعد از نگارش رمان جنایت و مکافات به قلم داستایوسکی بود که فیلسوف دیگری در غرب، با نام فریدریش نیچه، به طرح مشخصات یک «ابرانسان» دیگر همت گماشت؛ انسانی که «خواست» و «هدف» او «قدرت» بود. فیلم‌هایی بر اساس این رمان در سال‌های مختلف ساخته شده است.

خواندن کتاب جنایت و مکافات را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی قرن ۱۹ روسیه و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فئودور داستایفسکی

فیودور میخایلوویچ داستایوسکی در ۱۱ نوامبر ۱۸۲۱ به دنیا آمد. او نویسندهٔ مشهور و تأثیرگذار اهل روسیه بود. ویژگی منحصربه‌فرد آثار او، روان‌کاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان است. بسیاری او را بزرگ‌ترین نویسندۀ روان‌شناختی جهان به شمار می‌آورند. داستایوفسکی ابتدا برای امرار معاش به ترجمه پرداخت و آثاری چون «اوژنی گرانده» اثر بالزاک و «دون کارلوس» اثر فریدریش شیلر را ترجمه کرد؛ سپس به نگارش داستان و رمان پرداخت. بیشتر داستان‌های داستایفسکی، سرگذشت مردمی عصیان‌زده و بیمار و روان‌پریش است. در بیشترِ داستان‌های او، مثلث عشقی دیده می‌شود؛ به این معنی که زنی در میان عشق دو مرد یا مردی در میان عشق دو زن قرار می‌گیرد. در این گره‌افکنی‌ها است که بسیاری از مسائل روان‌شناسانه (که امروز تحت‌عنوان روانکاوی معرفی می‌شود) بیان شده است. منتقدان، این شخصیت‌های زنده و طبیعی و برخوردهای کاملاً انسانی آن‌ها را ستایش کرده‌اند.

رمان‌ها و رمان‌های کوتاه این نویسنده عبارتند از: (۱۸۴۶) بیچارگان (یا «مردمان فرودست»)، (۱۸۴۶) همزاد، (۱۸۴۷) خانم صاحبخانه/ بانوی میزبان، (۱۸۴۹) نیه توچکا (ناتمام)، (۱۸۵۹) رؤیای عمو، (۱۸۵۹) روستای استپان چیکو، (۱۸۶۱) آزردگان/ تحقیر/ توهین‌شدگان، (۱۸۶۲) خاطرات خانهٔ اموات، (۱۸۶۴) یادداشت‌های زیرزمینی، (۱۸۶۶) جنایت و مکافات، (۱۸۶۷) قمارباز، (۱۸۶۹) ابله، (۱۸۷۰) همیشه شوهر، (۱۸۷۲) جن‌زدگان، (۱۸۷۵) جوان خام، (۱۸۸۰) برادران کارامازوف.

داستان‌های کوتاه و بلند او نیز عبارتند از: در پانسیون اعیان، (۱۸۴۶) آقای پروخارچین، (۱۸۴۷) رمان در نُه نامه، (۱۸۴۸) شوهر حسود، (۱۸۴۸) همسر مردی دیگر، (۱۸۴۸) همسر مردی دیگر و شوهر زیر تخت (تلفیقی از ۲ داستان قبلی)، (۱۸۴۸) پولزونکوف، (۱۸۴۸) دزد شرافتمند، (۱۸۴۸) درخت کریسمس و ازدواج، (۱۸۴۸) شب‌های روشن، (۱۸۴۹) قهرمان کوچولو، (۱۸۶۲) یک داستان کثیف/ یک اتفاق مسخره، (۱۸۶۵) کروکدیل، (۱۸۷۳) بوبوک، (۱۸۷۶) درخت کریسمس بچه‌های فقیر، (۱۸۷۶) نازنین، (۱۸۷۶) ماریِ دهقان، (۱۸۷۷) رؤیای آدم مضحک، دلاور خردسال، قلب ضعیف (۱۸۴۸)، بوبوک (۱۸۷۳).

مقاله‌های او عبارتند از: Winter Notes on Summer Impressions (۱۸۶۳) و یادداشت‌های روزانهٔ یک نویسنده (۱۸۷۳–۱۸۸۱)،

ترجمه‌های او عبارتند از: (۱۸۴۳) اوژنی گرانده (انوره دو بالزاک)، (۱۸۴۳) La dernière Aldini (ژرژ ساند)، (۱۸۴۳) Mary Stuart (فریدریش شیلر) و (۱۸۴۳) Boris Godunov (الکساندر پوشکین)،

فئودور داستایفسکی نامه‌های شخصی و نوشته‌هایی را که پس از مرگش منتشر شده، در کارنامۀ نوشتاری خویش دارد. او در ۹ فوریهٔ ۱۸۸۱ درگذشت.