کتاب آهسته با گل سرخ

کتاب آهسته با گل سرخ نوشتهٔ اکبر رادی است. نشر قطره این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این نمایشنامه در سال ۱۳۶۵ نگاشته شده است.

درباره کتاب آهسته با گل سرخ

کتاب آهسته با گل سرخ روایتی از عشق و انقلاب است که در پاییز سال ۱۳۵۷ می‌گذرد. اکبر رادی در این اثر هم به‌سراغ موضوعی اجتماعی در جامعهٔ ایران می‌رود و زمانهٔ اعتراضات و اعتصابات سراسری در كشور را در قالب نمایشنامه توصیف می‌کند. این نمایشنامه داستان زندگی «عبدالحسين ديلمی»، تاجر عمده‌فروش چای است؛ مردی که در بحبوحهٔ انقلاب زندگی می‌کند و همراه ساير بازاری‌ها در اعتصاب به سر می‌برد. این نمایشنامه شش شخصیت دارد که عبارت‌اند از «عبدالحسین دیلمی: تاجر چای»، «شمس‌الملوک: همسر دیلمی»، «سینا: پسر بزرگشان»،«سیامک: پسر کوچکشان»، «ساناز: خواهرزادهٔ شمس‌الملوک» و «جلال: برادرزادهٔ دیلمی»

نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «علیرضا نادری»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب آهسته با گل سرخ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی و علاقه‌مندان به آثار اکبر رادی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اکبر رادی

اکبر رادی در ۱۰ مهر سال ۱۳۱۸ در رشت به دنیا آمد. در سال ۱۳۲۹ بعد از ورشکستگی پدرش، به تهران مهاجرت کردند. او در دانشگاه تهران در رشتهٔ علوم اجتماعی تحصیل کرد و پس از گذراندن دوره‌های تربیت معلم، در سال ۱۳۴۱ به شغل معلمی پرداخت و ادبیات نمایشی را در دانشگاه تهران تدریس کرد. اکبر رادی نخستین نمایشنامهٔ خود را به نام «روزنهٔ آبی» در سال ۱۳۳۸ نوشت. هرچند انتشار این نمایشنامه دو سال طول کشید، توجه احمد شاملو را به خود جلب کرد. چند سال بعد در سال ۱۳۴۷ یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌های دههٔ ۱۳۴۰ ایران با عنوان «ارثیهٔ ایرانی» به قلم او منتشر شد. او نثری قوی و محکم داشت که سرشار از مایه‌های فرهنگ عامه بوده است؛ یعنی کاملاً متناسب با شخصیت‌هایی که می‌آفرید. از میان معروف‌ترین کارهای این هنرمند می‌توان به «خانمچه و مهتابی»، «جاده»، «دستی از دور»، «نامه‌های همشهری»، «انسان ریخته یا نیمرخ شبرنگ در سپیدهٔ سوم»، «صیادان»، «مرگ در پاییز»، «لبخند باشکوه آقای گیل»، «پلکان»، «تانگوی تخم‌مرغ داغ»، «آمیزقلمدون» و... اشاره کرد. اکبر رادی، این نمایشنامه‌نویس ایرانی در ۵ دی ۱۳۸۶ از دنیا رفت.

بخشی از کتاب آهسته با گل سرخ

«ساناز: آقایون موقعی که بحث می‌کنن، هارت و پورت‌شون دنیا رو برمی‌داره. (پریز بخاری را به برق می‌زند.) اما وقتی یه گوشه ول‌شون کنی، به قدری دست و پا چُلُفتی می‌شن که از عهدهٔ خودشونم برنمی‌آن. (جلد بیسکوییت را از روی فرش برمی‌دارد و به درون سطل می‌اندازد و دمپایی‌های دیلمی را از توی سطل بیرون می‌آورد.) بفرمایین، اینم عینک سیامک خان ما! به جای جلد خودش رفته تو دمپایی آقای دیلمی، و هر دو با هم پریده‌ن توی سطل آشغال! (عینک را روی میز می‌گذارد.)

جلال: لابد خداوند حضرت حوّا رو برای همین آفریده.

ساناز: (دمپایی‌ها را زیر مبل جفت می‌کند.) برای خدمت به حضرت آدم؟

جلال: برای اینکه جناب آدم ابوالبشرو... خب، یه جوری ضبط و ربطش کنه.

ساناز: اینکه چنگی به دل نمی‌زنه.

جلال: معنیش به زبان سلیس اینه که... آقایون هر قدر هم مدعی باشن، باز در مقابل خانم‌ها دست و پا چلفتی‌ان.

ساناز: شما این تعارف‌ها رو کجا یاد گرفتین؟ (دستمالی به جلال می‌دهد.) روی دماغ‌تونو پاک کنین، دوده‌ای شده. (به سیامک، که با دهان جنبان وارد شده است:) حالا برو سه تا زیردستی بیار که مجلس ما رسمی بشه.

سیامک: به، جانمی جان! خیلی مرسی!

به راهرو می‌رود. ساناز بارانی‌اش را بیرون می‌آورد و روی دستهٔ صندلی تا می‌کند. زیر بارانی پیراهن پیچازی بلندی پوشیده، که او را بسیار ساده و دلفریب کرده است... ضمن اینکه دارد جعبهٔ کیک را باز می‌کند.»