کتاب من ات به دنبال

کتاب من ات به دنبال نوشتهٔ بهمن فرسی است و نشر بیدگل آن را منتشر کرده است. این کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌ها، خاطرات و ترجمه‌های بهمن فرسی است که به گفتۀ او بدون ترتیب تاریخی گرد هم آمده‌اند.

درباره کتاب من ات به دنبال

بهمن فرسی در کتاب من ات به دنبال از تئاتر و ادبیات و سینما می‌گوید. یادداشت‌ها و ترجمه‌هایی در مورد آرتور کوستلر، ساموئل بکت، مایک مارکوزه و... می‌آورد و از دوران همکاری‌اش با انتشارات فرانکلین می‌نویسد. فرسی در خاطراتش با طنزی توأمان تند و شیرین از عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، غلامحسین ساعدی، ابراهیم گلستان، جلال آل‌احمد، ایرج گرگین، ژاله اصفهانی و شخصیت‌های آشنای دیگری نیز یاد می‌کند. در این یادداشت‌ها و ترجمه‌ها و مقالات کوتاه می‌توان لحن بی‌همتا و زبان یکّۀ بهمن فرسی را جست و تجربه‌ها و نگاهش را در گذر سال‌ها (اغلب خارج از ایران) از نظر گذراند.

برخی از عناوین یادداشت‌های این کتاب از این قرار است:

چرا دست آخر انگلیسی شدم (ترجمه نوشته‌ای از مایک مارکوزه)

تیارت سیاسی

هدایت یا نه هدایت

تانتالوس: تآتری که پا دارد

اندر برگزار کردن یک برگذاری

سرگذش‌تِ‌م م م..‌. آاااچ

در حاشیه آبسورد بازی وطنی

بر پاشنه فستیوال تآتر پاریس

فیلم‌ساز شاعر

کمدی سرپایی

رقصنده نه رقاص

از آخور الموت تا توبرهٔ رمبو

شلتاقی به بهانهٔ فن ترجمه و ترجمهٔ بکت

گول مرگ را نخورید، زهری اینجاست

مصدق  تابستان،  پاییز،  زمستان

در سوگ یک گام

چند میخ به تابوت یک نمایشگاه

آب‌وهوای سانفرانسیسکو و قهوه از ریچرد براتیگن

پای صحبت مارکز

پنج دست شطرنج با آرتور کوستلر از جولین بارنز

مصاحبه با خودم از قول ارتباط، اندر زاد و زایمان دفتر خاک

چرا دست آخر انگلیسی شدم

بدرود حرفه‌ای با یک هنری‌مرد سینما

خواندن کتاب من ات به دنبال را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به آثار بهمن فرسی علاقه دارید این کتاب را از دست ندهید. در این کتاب با نثری فوق‌العاده مواجه می‌شوید.

درباره بهمن فرسی

بهمن فرسی در سال ۱۳۱۲ در تبریز به دنیا آمد. نمایشنامه‌های او گلدان (۱۳۴۰)، چوب زیر بغل (۱۳۴۱)، پله‌های یک نردبان (۱۳۴۸)، صدای شکستن (۱۳۴۸)، بهار و عروسک (۱۳۴۴)، سبز در سبز (۱۳۴۴)، موش (۱۳۴۲)، آرامسایشگاه (۱۳۵۶)، سقوط آزاد (۱۹۹۱) و دو ضرب‌در دو مساوی بی‌نهایت را شامل می‌شود. فرسی علاوه بر نمایشنامه، رمان شب یک، شب دو (۱۳۵۳) و چندین مجموعه داستان کوتاه، از جمله دوازدهمی، نبات سیاه، زیر دندان سگ و غوررآپ‌غوررآپ را در حد فاصل سال‌های ۱۳۴۳ تا ۱۳۸۶ منتشر کرده است. او از سال ۱۳۵۶ در لندن زندگی می‌کند و همچنان به فعالیت‌های خود در زمینهٔ ادبیات، نمایشنامه‌نویسی، و تئاتر ادامه می‌دهد. کار او، همچون بیشتر نویسندگان بزرگ معاصر فارسی، تلاشی‌ست در جهت به ثمر رساندن شیوه‌های اصیل و دیرین از راه تجربه‌های مدرن در ادبیات نمایشی.

بخشی از کتاب من ات به دنبال

«یک جا گفته یا نوشته‌ام که با پیش‌پیش از خود گفتن، بیوگرافی درج کردن، مصاحبه سرخودبودن، اطلاعات و عکس و تفصیلات مربوط به احوال خودت پراکندن و از این قبیل حرکات معقول! نان ویژه‌نامه‌پردازها را نباید آجر کرد. هرچه باشد آن‌ها هم صنفی از اصناف هستند و حق ارتکاب و ارتزاق دارند.

برای ویژه‌نامه‌پرداز البته فرقی نمی‌کند. خانم/ آقای فلان که گوهر تابناک مرزوبوم است، اگر دوصد مطلب هم شخصاً اندر کمالات و جمالات! خودش، مستقیم و غیرمستقیم به قالب زده باشد، دویست تغار هم که عمله‌جات رسانه‌ها و نرسانه‌ها پختِ بیوغرافیک! برای آن حضرت چاق کرده باشند، وقتی اسطرلاب ویژه‌نامه‌پرداز چنان می‌نشیند که ویژه‌نامهٔ خانم/ آقای فلان باید عین نمد مالیده شود، دیگر شمر ذی‌الجوشن! با گزلیک قوسی‌اش، حضرت هگل با سه‌پایهٔ دیالکتیکش نمی‌توانند داس انصراف یا کوتاه آمدن بر کشتگاه عزم و ارادهٔ او بدواند.

مقصود از این پیش‌درآمد آن است که هوای این بیژن اسدی‌پور را باید داشت. یکی از آن ویژه‌نامه‌پردازهاست که نگو! تا حالا هم کلی ویژه‌نامه در لباس مبدّل برای خودش پرداخته است. حالا هم که بو برده من بر سبیل گذر در دوقدمی! نیویورک، یعنی در واچنگتُن! هستم، با تلفن چنگ در گریبانم انداخته، که ویژه‌نامهٔ تقی مدرسی را در دست پخت دارد، و لطفاً بدهید بیاید مطلبی بر اساس هر مقدار آشنایی و ناآشنایی که با تقی و کار قلمش داشته‌اید و دارید. زیرا که شما! اگر ندهید مطلب، پس کی بدهد؟ کی بنویسد بهتر! از شما؟ و از این تعارف‌ها. گفتم قول نمی‌دهم، ولی ببینم چه می‌کنم. گفت پس من دو صفحه جا برای شما خالی نگه می‌دارم و منتظرم. یعنی معنای قول نمی‌دهم ولی ببینم چه می‌کنم همین است؟ یعنی بیژن اسدی‌پور این‌همه سال که در ینگه‌دنیا چمیده صنعت معناتراشیِ جورنالیستی‌اش تا این حد پیشرفت محیّرول عقول کرده؟ و جان کلام آدم را طوری درمی‌یابد که روح خود آدم از آن خبر ندارد؟ جل لل خالق! باید خیلی بیشتر از این‌ها مواظب حرف دهانمان باشیم.»