کتاب بوچان

کتاب بوچان نوشتهٔ سوسه کی ناتسومه و ترجمهٔ هاشم رجب زاده است. نشر فرهنگ معاصر این رمان ژاپنی را منتشر کرده است.

درباره کتاب بوچان

کتاب بوچان حاوی یک رمان است که در سال ۱۹۰۴ میلادی آفریده شد. قهرمان کوچک این رمان که گاه خواننده را به اوج شور و شادی می‌بَرد و گاه به دلهره و اندوه، به‌زودی جوانان را فریفتهٔ خود ساخت. ویژگی‌های این شخصیت، نشانهٔ ترکیبی جادویی از پندارگرایی قدیم و استقلال نفس انسان امروز است. او «بوچّان» نام دارد و این کتاب حاوی قصهٔ شور زندگی است؛ حکایتی از شوق سینه‌سوز انسان آزاده‌ای که با زمانهٔ ناسازگار می‌ستیزد و یک‌تنه به پیکار پلیدی و نامردمی برمی‌خیزد. بوچان به‌معنی ارباب‌کوچولو است و این اسمی که دایهٔ پیرش به او داده است. او پسر کوچک‌ترِ یک خانوادهٔ متوسط توکیویی است. پدر و مادر، برادر بزرگ‌تر را محبوب‌تر می‌دارند و بوچان همچنان که بزرگ می‌شود در طلب محبت و توجه است و به هر تدبیر و شیطنت کودکانه در این کار می‌کوشد. «بوچّان» را از خواستنی‌ترین آفریده‌های نثر جدید ژاپن دانسته‌اند. این رمان با بیان باریک احساسات و رفتار قهرمانش، حال‌وهوای بی‌مانند و برگشت‌ناپذیر ژاپن قدیم را با مهارت طرح و ترسیم می‌کند؛ نما و نمودی که شاید برای سامورایی روزهای دور گذشته بسی گرامی بود، اما اینک و حتی در ایام خود قهرمان کتاب در حال رنگ‌باختن و از میان‌رفتن است. با اثری به قلم سوسه کی ناتسومه همراه شوید.

خواندن کتاب بوچان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ژاپن و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره سوسه کی ناتسومه

سوسه کی ناتسومه در ۹ فوریهٔ ۱۸۶۷ به دنیا آمد و در ۹ دسامبر ۱۹۱۶ از دنیا رفت. او شهرتش در سراسر جهان را به رمان‌های «کوکورو»، «بوچان»، «من گربه هستم»، «کوساماکورا» و اثر ناتمامش «نور و تاریکی» مدیون بوده است. این داستان‌نویس، محقق ادبیات بریتانیا و نویسندهٔ هایکو، کانشی و داستان‌های پریان بود. از سال ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۴، پرترهٔ او بر روی اسکناس ۱۰۰۰ ینی ژاپن چاپ می‌شد. پدرش که فردی قدرتمند و ثروتمند بود، مالک تمام زمین‌ها از اوشیگومه تا تاکادانوبابا در ادو بود و اکثر دعاوی مدنی را در پیشگاه او انجام می‌دادند. او از نوادگان ناتسومه یوشینوبو، سامورایی دورهٔ سنگوکو بود. ناتسومه در اولین سال‌های مدرسهٔ راهنمایی شرکت کرد و آنجا عمیقاً شیفتهٔ ادبیات چینی شد و تصور کرد که ممکن است روزی نویسنده‌ای مشهور شود. تمایل او برای نویسنده‌شدن در حدود ۱۵سالگی خودش را نشان داد؛ با‌این‌حال، خانوادهٔ او به‌شدت با این روند مخالفت می‌کردند. در سپتامبر ۱۸۸۴ به‌قصد معمارشدن وارد دانشگاه امپراتوری توکیو شد. اگرچه او کلاسیک چینی را ترجیح می‌داد، در آن زمان شروع به مطالعهٔ زبان انگلیسی کرد؛ زیرا احساس می‌کرد ممکن است در آیندهٔ شغلی، برای او مفید باشد. در سال ۱۸۸۷، «ماسائوکا شیکی» را ملاقات کرد؛ دوستی که او را در مسیر نویسنده‌شدن تشویق کرد. در نهایت شغل او شد نویسندگی. شیکی او را در هنر آهنگسازی هایکو آموزش داد. از این زمان به بعد، او شروع به امضای اشعار خود با عنوان Sōseki کرد که یک اصطلاح چینی به‌معنای «سرسخت» است. در سال ۱۸۹۰ وارد بخش ادبیات انگلیسی شد و به‌سرعت به زبان انگلیسی مسلط شد. در سال ۱۸۹۱ ترجمه‌ای جزئی از اثر کلاسیک Hōjōki را به‌درخواست پروفسور ادبیات انگلیسی خود، «جیمز مین دیکسون» ارائه کرد. در سال ۱۸۹۳ فارغ‌التحصیل شد و مدتی به‌عنوان دانشجوی کارشناسی‌ارشد و معلم پاره‌وقت ثبت‌نام کرد. در سال ۱۹۰۰، دولت ژاپن او را به‌عنوان «اولین محقق ادبی انگلیسی ژاپنی ژاپن» برای تحصیل در بریتانیا فرستاد. او از کمبریج دیدن کرد و یک شب آنجا اقامت کرد، اما از فکر تحصیل در دانشگاه صرف‌نظر کرد؛ زیرا نمی‌توانست با کمک‌هزینهٔ تحصیلی دولتی خود، هزینهٔ آن را تأمین کند. به‌جای آن در دانشگاه کالج لندن (UCL) تحصیل کرد. با وجود فقر، تنهایی و عذاب روحی، دانش خود را در ادبیات انگلیسی در این دوره گسترش داد و در ژانویهٔ ۱۹۰۳ به امپراتوری ژاپن بازگشت. در آپریل همان سال او شغل مهمی در اولین کالج ملی در توکیو گرفت. فعالیت ادبی سوسه کی ناتسومه رسماً در سال ۱۹۰۳ آغاز شد و تا پایان عمرش ادامه داشت.

بخشی از کتاب بوچان

«گفت‌وگو کردن آرام و سلیم ایرادی ندارد؛ اما اگر های‌وهو کنند و اسم و لقب‌های زشتی هم به دیگران بدهند، دیگر صورت نابکاری و مردم‌آزاری پیدا می‌کند. تا آن‌روز خیال می‌کردم که من از زخم‌زبان پسرها درامانم و اسمی رویم نگذاشته‌اند؛ چون آنها بعد از قضیهٔ آن شب خوابگاه آمده و با سرافکندگی معذرت خواسته بودند. اما اینطور نبود. با کشف واقع حال فهمیدم که تا آن‌روز خیال باطل می‌کردم، یا به قول پیرزن صاحبخانه‌ام «غلط اندر غلط» بودم. پس عذرخواهی پسرها از روی تنبّه و توبهٔ واقعی نبود؛ بلکه به اجبار مدیر و از روی تکلیف به‌ظاهر پیش من سر فرود آورده و ابراز ندامت کرده بودند. کاسب‌کارها بسیار متواضع و چرب‌زبان نشان می‌دهند؛ اما برای دخل و نفع هرچه بیشتر خودشان شرف و صداقت را هم زیر پا می‌گذارند. شاگردها هم دست کمی از آنها ندارند. هر چند بار که ناچار باشند گردن کج می‌کنند و عذر می‌خواهند؛ اما هیچ‌وقت از ناجنسی و بدکرداری دست نمی‌کشند. فکر کردن به این چیزها برایم حاصلی جز افسوس و دلتنگی نداشت. می‌بینید که دنیا پر است از آدم‌هایی از قماش این مارمولک‌ها. کسی به عذرخواهی پیشتان می‌آید و با اقرار به این‌که با شما بد کرده است ابراز ندامت و تأسف می‌کند. به صفای باطن از گناهش می‌گذرید به‌این باور که واقعاً متنبه شده، حال آن‌که گولتان زده است. با این تجربه، پس از آن همیشه خیال می‌کنید که دیگری فقط از روی ریا به عذرخواهی آمده است، و شما هم فقط وانمود می‌کنید که گناهش را بخشیده‌اید. وقتی می‌توانید عذرخواه را به ندامت واقعی وادارید که او را به زانو درآورید و پوزه‌اش را به خاک بمالید.»