کتاب شناخت نامه احمد شاملو

کتاب شناخت نامه احمد شاملو نوشتهٔ جواد مجابی است. نشر فرهنگ معاصر این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. «شناخت‌نامه» به زندگی و فعالیت‌های افراد تأثیرگذار می‌پردازد. علاوه‌بر‌این در شناخت‌نامه به جریان‌های تاریخی و ارتباط هنرمندان و نویسندگان و... با یکدیگر پرداخته می‌شود. زندگی افراد جریان‌سازی که هرکدام در پیشبرد قسمتی از این تاریخ نقش داشته‌اند در این آثار بررسی می‌شود. شاملو یکی از تاریخ‌سازترین این اشخاص است.

درباره کتاب شناخت نامه احمد شاملو

 شاعری که هرچند شعر او جلوتر از زمانه‌اش بود،  بر ادبیات کهن سرزمین خود نیز تسلط داشت. شاملو در طول زندگی پربار خود در عرصه‌های گوناگون کوشیده است: از شعر و قصه و طنز و نقد و تحقیق و روزنامه‌نگاری و داستان کودکان و نمایشنامه و فیلمنامه تا بازنویسی متون، گردآوری فرهنگ مردم، بازخوانی ادبِ قدیم و امروز و کوشش‌های دیگر.

درباره احمد شاملو

احمد شاملو ۲۱ آذر ۱۳۰۴ به دنیا آمد. وی که متخلص به «الف. بامداد» و «الف. صبح» بود، شاعر، فیلم‌ساز، روزنامه‌نگار، پژوهشگر، مترجم، فعال سیاسی، فرهنگ‌نویس و از دبیران کانون نویسندگان ایران بود. زندانی شدن او در سال ۱۳۲۲ به‌سبب فعالیت‌های سیاسی، پایانِ تحصیلات نامرتب او در زندگی بود. شاملو، به‌خاطر نوآوری در شعر معاصر فارسی و سرودن گونه‌ای شعر که با نام «شعر سپید» یا «شعر شاملویی» خوانده می‌شود، شهرت دارد. این گونهٔ شعری، هم‌اکنون، یکی از مهم‌ترین قالب‌های شعری مورد استفادهٔ ایران به‌شمار می‌رود.

شاملو، هر شاعر آرمان‌گرایی را درنهایت، یک آنارشیست تام و تمام می‌انگاشت. او در سال ۱۳۲۵ با نیما یوشیج ملاقات کرد و تحت‌تأثیر وی به «شعر نیمایی» روی آورد اما نخستین‌بار در شعر «تا شکوفهٔ سرخ یک پیراهن» که در سال ۱۳۲۹ با نام «شعر سفید غفران» منتشر شد، وزن را رها کرد و به‌صورت پیشرو، سبک نویی را در شعر معاصر فارسی شکل داد.

شاملو، افزون‌بر شعر، فعالیت‌هایی مطبوعاتی، پژوهشی و ترجمه‌هایی شناخته‌شده نیز دارد. مجموعهٔ «کتاب کوچه»، اثر او، بزرگ‌ترین اثر پژوهشی دربارهٔ فرهنگ عامه مردم ایران است.

شاملو در سینما نیز فعال بود و گاه برای فیلم‌سازان نامداری چون ساموئل خاچیکیان، ناصر ملک مطیعی و ایرج قادری فیلمنامه می‌نوشت.

شاملو در برنامه‌های تلویزیونی هم فعالیت داشت:

برنامه‌ای برای کودکان به نام «قصه‌های مادربزرگ» (۱۳۴۵)، کارگردانی چند فیلم فولکلوریک برای تلویزیون «پاوه، شهری از سنگ و آناقلیچ داماد می‌شود» (۱۳۴۹)، نمایشنامهٔ آنتیگون (ناتمام) (۱۳۵۰) و اجرای برنامه‌های رادیویی برای کودکان و جوانان (۱۳۵۱)

برخی آثار این شاعر بزرگ معاصر ایران، به زبان‌های سوئدی، انگلیسی، ژاپنی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، روسی، ارمنی، هلندی، رومانیایی، فنلاندی، کردی و ترکی ترجمه شده است.

از سال ۱۳۹۴ به مناسبت بزرگداشت این شاعر، جایزهٔ شعر احمد شاملو راه‌اندازی شد.

برخی آثار احمد شاملو عبارت‌اند از:

قطعنامه، آهنگ‌های فراموش‌شده، کتاب کوچه، باغ آینه، هوای تازه، آیدا در آینه، لحظه‌ها و همیشه، ابراهیم در آتش، «آیدا، درخت و خنجر و خاطره»، شکفتن در مه، ترانه‌های کوچک غربت و...

احمد شاملو ۲ مرداد ۱۳۷۹ درگذشت. پیکر وی در امامزاده طاهر در کرج به خاک سپرده شد. سنگ گور او، بارها، به‌وسیلهٔ افرادی ناشناس شکسته شده‌ است.

خواندن کتاب شناخت نامه احمد شاملو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران اشعار و آثار شاملو پیشنهاد می‌کنیم. همچنین شناخت‌نامهٔ شاملو برای افرادی که مایل هستند با تاریخ و سیر شعر معاصر ایران بیشتر آشنا شوند، مناسب است.

درباره جواد مجابی

جواد مجابی ۲۲ مهر ۱۳۱۸ در قزوین به دنیا آمد. او شاعر، نویسنده، منتقد ادبی و هنرهای تجسمی، نقاش، طنزپرداز و روزنامه‌نگار ایرانی است. از او آثار گوناگونی منتشر رسیده است. او برای مدت کوتاهی سردبیر مجلهٔ «دنیای سخن» نیز بود. جواد مجابی یکی از شناخته‌شده‌ترین روشنفکران و هنرمندان معاصر ایران است که نامش همیشه در میان بزرگان دیگر آمده است. از او بارها از سوی مجامع اروپایی و آمریکایی برای سخنرانی دربارهٔ هنر و ادبیات ایران دعوت شده است. او یکی از نمایندگان شاخص ادبیات معاصر ایران به‌شمار می‌رود.

آثار بسیار جواد مجابی در زمینه‌های زیر دسته‌بندی می‌شوند:

شناخت‌نامه و مجموعه مقالات، سفرنامه، فیلمنامه، نمایشنامه، شعر، داستان کوتاه، رمان، گفت‌وگو و مصاحبه، پژوهش، داستان کودکان و طنز.

بخشی از کتاب شناخت نامه احمد شاملو

«او نیک دریافته است که ذهنیت نو، هنر و ادبیات جدید اگرچه اکنون غریب و بی‌اعتنا افتاده است حقانیتی دارد که در آینده آفاق آن روشن خواهد شد. وظیفهٔ ماست که این حقیقت پنهان را با هرکس در هرجا آشکاره کنیم. راه برونشد از ظلمات عتیق باورهای منجمد را بشناسیم و صبورانه به‌سوی روشنایی گام برداریم. یک نشریهٔ فرهنگی می‌تواند آفرینشگران هنری و ادبی یک نسل را کنار هم گرد آورد و آثار آنان را از طریق یک رسانهٔ قوی به مخاطبان علاقه‌مند، منتقل کند. مجلهٔ آشنا با این هدف شکل می‌گیرد.

اگر در شعرش او هیچ مصلحتی و حدّی را رعایت نمی‌کند و جز اقتضای کمال هنری و بیان بی‌واسطهٔ ذهن عصیانی‌اش به چیز دیگری توجه ندارد اما به‌هنگام نوشتن مقالات و ترجمهٔ آثار، او شیوهٔ معتدل هوشمندانه‌ای دارد، به مخاطبان بسیار می‌اندیشد، استدلال می‌کند، شیرین و ساده سخن می‌گوید، زبان هم‌سخنی و صحبت با دیگری را دانسته و چیره‌دستانه به‌کار می‌برد. فقط شعار نمی‌دهد، قلنبه‌بافی نمی‌کند، فقط در پی نفی و انکار نیست، در پی جذب و انس و آشتی و تفاهم است. در عین این که می‌کوشد از اصول خود تخطّی نکند بر آن است تا از عادات و آداب ذهنی غفلت‌زدگان غبارزدایی کند.

او فروتنانه می‌اندیشد که نواندیشی و نوآوری مایهٔ تفاخر و امتیاز کسی نیست، این مائده‌ایست که باید بین همگان دست‌به‌دست بگردد. با ارائهٔ نمونه‌های مترقی ادبیات و هنر ایران و جهان، ارتباط مداوم با مخاطب، خاصه جوانان و دانش‌آموختگان را حفظ می‌کند و مصرّانه می‌کوشد تا پیوندهای بخش متجدّد جامعه را با بخش‌های دیگر به شیوه‌ای زنده و کارامد برقرار سازد.

دیرگاهی است که چشمان او، این شعلهٔ بلند بالقوه را ـ که روزی جان اصلی فرهنگ ایران خواهد شد و فعلاً با انکار عمدی مدعیان، آن‌سوی خاکستر آداب سنتی و ترس‌ها و خرافه‌های ذهنی پنهان شده ـ‌دیده است و می‌داند که باید این آتش را پرومته‌های بسیاری دست به‌دست در سراسر این سال‌های خاکستری در هرجای وطن بگردانند.»