کتاب آوای وحش

کتاب آوای وحش نوشتهٔ جک لندن و ترجمهٔ پرویز داریوش است. انتشارات علمی و فرهنگی این رمان معاصر ایرانی را منتشر کرده است. این اثر یکی از برجسته‌ترین رمان‌های جک لندن است که ماجرای یک سگ به نام «باک» را روایت می‌کند.

درباره کتاب آوای وحش

کتاب آوای وحش برابر با یک رمان معاصر و ایرانی است. این اثر یکی از تأثیرگذارترین آثار جک لندن است که در سال ۱۹۰۳ میلادی منتشر شده است. این رمان ماجراجویانه، سرگذشت سگی به نام «باک» را روایت می‌کند که از زندگی آرام و مرفه خود به محیطی خشن و بی‌رحم در زمان هجوم جویندگان طلا به ایالت یوکان، پرتاب می‌شود. تغییر شرایط زندگی، باک را مجبور به کنارگذاشتن معصومیت زندگی خانگی و پذیرش غریزه‌های اولیهٔ خود می‌کند تا در نهایت به یک گرگ آزاد و قدرتمند در طبیعت تبدیل شود. «آوای وحش» دربارهٔ مبارزه برای بقا، غریزه و رابطهٔ انسان و طبیعت است. این رمان نشان داده است که چگونه شرایط سخت و مواجهه با خشونت، حیوانات و حتی انسان‌ها را به حالت‌های اولیه و طبیعی خود بازمی‌گرداند.

خواندن کتاب آوای وحش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جک لندن

«جک گریفیث لندن» معروف به جک لندن (۱۹۱۶ - ۱۸۷۶)، نویسنده، روزنامه‌نگار و فعال اجتماعی آمریکایی و از پیشگامان موفق ژانر علمی - تخیلی است. جک لندن در سان‌‌فرانسیسکو و در خانواده‌ای از طبقهٔ تهی‌دست و کارگر به دنیا آمد و سال‌های نوجوانی را به کار در مشاغل گوناگون و سخت مانند شکار شیر دریایی در دریای ژاپن و... سپری کرد و دیرتر از هم‌سالانش دورهٔ دبیرستان را به پایان رساند. پس از سال‌های آغازین نوجوانی به دانشگاه برکلی رفت، اما نتوانست هزینهٔ تحصیل را بپردازد. در ۲۱سالگی به‌همراه شوهرخواهرش در دوران جست‌وجوی فراگیر طلا در آمریکا، راهی سفر پرماجرای دیگری شد. این سفر موجب بیماری و آسیب بدنی او شد، اما زمینه‌ساز نخستین آثار داستانی‌اش شد که در همهٔ آن‌ها تجربهٔ دوران جست‌وجوی طلا در طبیعت وحشی و سخت ایالت‌های شمالی آمریکا را می‌توان دید. پس از بازگشت از سفر جست‌وجوی طلا، به سوسیالیسم روی آورد. در بازگشت به کالیفرنیا، تصمیم گرفت به‌جای کار فیزیکی به نویسندگی روی آورد و به‌قول خودش «مغزش را بفروشد.»، اما داستان‌های نخست او موفقیتی نداشت و ممکن بود پایانی بر زندگی ادبی او باشد. هنگامی که داستان «هزاران مرگ» را به قیمت ۴۰ دلار فروخت، نخستین درآمد جدی‌اش از داستان‌نویسی را به دست آورد. آغاز دوران نویسندگی حرفه‌ای جک لندن، همراه بود با بهبود فناوری‌های چاپ و کاهش هزینه‌های چاپ و تکثیر؛ در نتیجه شمارگان مجله‌های عامه‌پسند و تقاضا برای داستان‌های کوتاه افزایش پیدا کرد. لندن از این فرصت استفاده کرد و توانست از فروش داستان‌های کوتاه و حق نشر کتاب‌هایش، درآمد خوبی به دست آورد. او در طول جنگ میان روسیه و ژاپن، به‌عنوان خبرنگار به محل جنگ اعزام و چند بار توسط نیروهای ژاپنی دستگیر شد؛ همچنین فعالیت‌های اجتماعی و زیست‌محیطی گوناگونی داشت؛ از جمله مبارزه با تربیت بی‌رحمانهٔ حیوانات برای استفاده در سیرک‌ها. جک لندن در سال‌های عمر با بیماری‌های گوناگونی دست‌به‌گریبان بود و سرانجام در سال ۱۹۱۶ درگذشت. برخی فکر می‌کنند او خودکشی کرده است. بر مزار او سنگی خزه‌گرفته جای دارد که یادآور دوران هم‌نشینی با طبیعت وحشی و آثار برجستهٔ او مانند «سپیددندان» و «آوای وحش» است.

بخشی از کتاب آوای وحش

«وقتی در دی‌ماه سال پیش پای جان تورنتن یخ زد، رفقایش جای آسوده‌ای برای او درست کردند و او را گذاشتند تا پایش خوب شود و خود به قسمت بالای رودخانه رفتند تا با قطعات الوار گیلی بسازند و وقت بهار از روی رود به داوسن بروند. وقتی تورنتن باک را نجات داد، هنوز می‌لنگید؛ اما با دوام گرمی هوا، آن لنگی هم او را بدرود گفت. در آن‌جا، در ضمن که در روزهای بلند بهاری، باک کنار رودخانه لمیده بود و آب روان را می‌پایید و گوش به نغمۀ پرندگان و زمزمۀ طبیعت داشت، اندک‌اندک نیروی خود را باز جست. برای کسی که پنج هزار کیلومتر را پیاده سفر کرده باشد، استراحت بسیار مفید واقع می‌شود. باید اعتراف کرد که در مدتی که جراحات باک التیام می‌پذیرفت و عضلاتش فربه می‌شد و گوشت روی استخوان‌هایش را می‌گرفت، خود به تنبلی خو می‌گرفت. اگر راستش گفته شود، تنها باک نبود که تنبل شده بود و ول می‌گشت، جان تورنتن، اسکیت و نیگ هم که در انتظار آمدن گیل و رفتن به داوسن بودند، دست‌کمی از باک نداشتند. اسکیت، ماده‌سگ شکاری کوچک ایرلندی‌ای بود که از همان ابتدا با باک رفیق شد و باک وضعی داشت که نمی‌توانست تقرب‌های اول او را دفع کند. اسکیت خاصیت طبیب را داشت که بعضی سگ‌ها دارند و همان‌طور که گربۀ ماده بچه‌هایش را می‌شوید، اسکیت نیز زخم‌های باک را می‌شست و پاکیزه می‌کرد. هر روز صبح، پس از آن‌که باک صبحانه‌اش را می‌خورد، اسکیت کاری را که برای خود تعیین کرده بود انجام می‌داد، تا آن‌جا که باک برای معالجۀ او نیز به قدر معالجۀ جان تورنتن ارزش قائل گردید. نیگ نیز به حد اسکیت روش دوستانه داشت، هرچند آن‌قدر تظاهر نمی‌کرد. نیگ سگ دورگه‌ای بود که نیمی از او تازی و نیمی دیگر تولۀ شکاری بود. چشمانش همواره می‌خندید و بسیار خوش‌جنس بود. هیچ‌یک از این دو سگ نسبت به باک حسد نورزیدند و این نکته موجب تعجب باک گردیده بود. ظاهراً آن دو نیز سهمی از بذل و بزرگواری تورنتن در خود داشتند. در ضمن که باک نیرومندتر می‌شد، آن دو او را به انواع بازی‌ها کشیدند و حتی خود تورنتن نیز از شرکت در آن بازی‌ها غافل نمی‌ماند. بدین ترتیب، باک دوران نقاهت را گذراند و حیات جدیدی را در پیش گرفت. نخستین بار بود که مهر و عطوفت اصیل واقعی و شدید را درک می‌کرد. این احساس هرگز در منزل قاضی میلر در درۀ سانتاکلارا به او راه نیافته بود. شکار رفتن و گردش با پسران قاضی نوعی شرکت متقابل در کار بود: بازی با نوادگان قاضی در حکم سرپرستی موقرانه و همراهی با قاضی، نوع‌دوستی محترمانه. اما علاقه‌ای که ملتهب و سوزان باشد، علاقه‌ای که تا حد پرستش برسد، علاقه‌ای که همانند جنون باشد، محتاج برخورد با جان تورنتن بود که تا درگیر شود.»