کتاب پیشخدمت

«خودم خیلی خوب می‌دانم که چه اسم مسخره‌ای دارم. چهار سال پیش قبل از اینکه این کار را شروع کنم، مسخره به نظر نمی‌رسید. حالا پیشخدمت هتل بزرگ رجنسی‌ام و اسمم مولی است. مولی مستخدم. خیلی مضحک است. قبل از این شغل، مولی فقط اسمی بود که مادری غریبه پیش از آنکه ترکم کند روی من گذاشته بود. هیچ خاطره‌ای از او ندارم و فقط چند تا عکس و ماجرا که مامان‌جون برایم تعریف می‌کرد از او دارم. مامان‌جون می‌گفت که مادرم معتقد بوده مولی اسم بامزه‌ای برای دختری است که گونه‌هایی گل‌انداخته و موی دم‌اسبی دارد و بعداً معلوم شد که من هیچ کدام از آن‌ها را ندارم. موهایی ساده و تیره دارم که همیشه به‌صورت طره‌ای موی صاف و شیک نگه داشته‌ام. موی سرم را از وسط، دقیقاً از وسط، به دو نیم تقسیم می‌کنم. صاف و ساده شانه‌اش می‌کنم. کلاً چیزهای ساده و تمیز را بیشتر می‌پسندم.

گونه‌هایی استخوانی و پوستی رنگ‌پریده دارم که آدم‌ها گاهی با شگفتی به آن خیره می‌شوند و دلیلش را هنوز نفهمیده‌ام. به سفیدی ملافه‌هایی‌ام که هر روز جمع و پهن می‌کنم... جمع و پهن می‌کنم، آن هم در تمام طول روز و در تمامی بیست‌وخرده‌ای اتاق هتل که برای مهمان‌های محترم آماده‌شان می‌کنم، هتلی پنج‌ستاره که این‌گونه به خودش می‌بالد: «ظرافتی فریبنده و نزاکتی زیبنده برای عصر مدرن.»

اصلاً تصور نمی‌کردم که روزی چنین شغل ارجمند و غرورآمیزی در چنین هتل باعظمتی نصیبم شود. می‌دانم آدم‌ها فکر می‌کنند که پیشخدمت بودن شغلی حقیر و دون‌مایه است. می‌دانم که همهٔ ما باید رؤیای دکتر شدن، وکیل شدن یا تبدیل شدن به سرمایه‌داری گردن‌کلفت در ساخت‌وساز را داشته باشیم، ولی من نه. بابت شغلم آن‌قدر شاکرم که هر روز خودم را نیشگون می‌گیرم. واقعاً می‌گویم. به‌خصوص، حالا بدون وجود مامان‌جون. بدون او، خانه آن خانهٔ قبلی نیست، انگار تمامی رنگ‌های داخل آپارتمان خشک شده‌اند، اما لحظه‌ای که وارد هتل رجنسی می‌شوم، دنیا دوباره رنگ می‌گیرد. همان‌طور که دستم را به نرده‌های برنجی می‌گیرم و از پله‌های سرخ‌رنگ بالا می‌روم که به ایوان باشکوه هتل ختم می‌شوند، حس دوروتی را هنگام ورود به شهر اُز دارم. از میان درِ گردان و درخشان رد می‌شوم و خود حقیقی‌ام را در شیشهٔ آن می‌بینم. موی تیره و سفیدی پوستم همیشه حاضرند، ولی سرخی گلگونی به گونه‌هایم برمی‌گردد و علت بقای من یک بار دیگر احیا می‌شود.»