کتاب نفرین سانی بروک

کتاب نفرین سانی بروک نوشتهٔ کارا توماس و ترجمهٔ عماد عسگری است. کتاب کوله پشتی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب نفرین سانی بروک

کتاب نفرین سانی بروک رمانی است که در ۲۲ بخش نوشته شده است. این رمان از جایی آغاز می‌شود که راوی می‌گوید این خانه برای یک آدم بی‌روح ساخته شده بود؛ پس منطقی بود که به این اندازه چشم مادر راوی را گرفته بود. راوی می‌گوید که می‌تواند تصور کند وقتی بین ۵ اتاق و ۳ تا و نصفی حمام قدم می‌زد، چشم‌های مادرش برق می‌زدند. او شرط می‌بندد که مادرش فکر می‌کرد این خانه کلید حل مشکل آن‌ها است.

خواندن کتاب نفرین سانی بروک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر امریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره کارا توماس

کارا توماس در سال ۱۹۹۰ به دنیا آمد. او نویسندهٔ آمریکایی رمان برای بزرگسالان جوان و نویسنده‌ای تلویزیونی است. کارا در دانشگاه استونی بروک تحصیل کرد و با مدرک زبان انگلیسی فارغ‌التحصیل شد. کارا توماس نویسندهٔ کتاب‌های «تاریک‌ترین گوشه‌ها»، «هیولاهای کوچک» و «چیرلیدرها» (نفرین سانی‌بروک) است. گفته شده است که او معتاد به داستان‌های جنایی است.

بخشی از کتاب نفرین سانی بروک

«از آن موقع که یادداشت ایتان را از خانهٔ روبه‌رویی پیدا کردم دیگر بهش پیام نداده‌ام. نمی‌خواهم بداند که من او را می‌شناسم. احتمالاً انتظار نداشته که بفهمم دارم با کی حرف می‌زنم. ایتان چیزی از جن را نگه داشته بود، ولی او از کجا می‌توانست بفهمد که خواهرم نیز دست‌نوشته‌ای از او را نگه داشته بود و من ارتباطش با او را پیدا کرده‌ام؟!

نمی‌خواهم او را بترسانم که حرکتی ازش سر بزند. خصوصاً وقتی که می‌داند ما کجا زندگی می‌کنیم. اگر به والدینم می‌گفتم که ایتان توی خانهٔ روبه‌رویی بوده، اگر از حرف‌هایی که زده بود بهشان می‌گفتم، تام خودش را برای هر خطری آماده می‌کرد و ایتان دیگر نمی‌توانست با ما ارتباط برقرار کند.

اگر می‌خواهم هم‌زمان امنیت خانواده‌ام را حفظ کنم و جواب سؤال‌هایم را هم پیدا کنم، باید دهانم را بسته نگه دارم.

وقتی که روز جمعه آخرین امتحان شیمی ماه آوریل را گرفتم، یک ۵۲ بزرگ با دایرهٔ قرمز دورش روی ورقه‌ام بود. توی تمرینات هم خوب پیش نمی‌روم؛ مربی سر سالِ‌دهمی‌ها فریاد می‌زند چراکه وسط گرم کردن پوزخند می‌زنند، و وسط سومین دوری که برای تمرین مسابقات دور زمین می‌زنیم، مربی آهنگ را قطع می‌کند.

ریچل در کنارم به‌نظر می‌آید که قرار است شلوارش را کثیف کند. ولی مربی به من زل می‌زند. «فوته‌هات خیلی نامرتب‌ان، خانم ریبورن!»

این آخر هفته کمی حس‌وحال بهتری دارد. وقتی که صبح شنبه به طبقهٔ پایین می‌آیم، تام از درِ جلویی خانه می‌آید تو و یک بسته از غذافروشی در دستش است. مانگو دور پاهای تام بالا و پایین می‌پرد، بوی ساندویچ مرغ و بیکن که تام هر آخر هفته می‌خرد به مشامش رسیده است.

«اوه خوبه، بیدار شدی. شیرینی دارچینی موردِعلاقه‌ت رو گرفتم.»

«ممنون.» قلبم دارد می‌آید توی دهانم. تام بهم نگاه می‌کند، ابروهایش در هم می‌روند. تو می‌دونی که من موبایلشو برداشتم؟»