کتاب خوب مثل مرده ها

کتاب خوب مثل مرده ها نوشتهٔ هالی جکسون و ترجمهٔ محدثه احمدی است. نشر نون این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر دنبالهٔ رمان‌های «راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب» و «دختر خوب، خون بد» است.

درباره کتاب خوب مثل مرده ها

در کتاب خوب مثل مرده ها «پیپ» می‌خواهد به دانشگاه برود، ولی هنوز درگیر تحقیقات قبلی خود است. پس از محبوبیت پادکست جنایی‌اش، به دریافت پیام‌های تهدیدآمیز عادت کرده است اما حالا فردی ناشناس مدام از او می‌پرسد: «وقتی خودت ناپدید شوی، چه کسی می‌خواهد دنبالت بگردد؟» تهدیدها شدت می‌گیرند و پیپ می‌فهمد یک نفر واقعاً دنبالش است. کم‌کم متوجه ارتباط این فرد با قاتلی زنجیره‌ای می‌شود که ۶ سال پیش دستگیر شد. ممکن است آدم اشتباهی پشت میله‌های زندان افتاده باشد؟

خواندن کتاب خوب مثل مرده ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هالی جکسون

هالی جکسون در سال ۱۹۹۲ به دنیا آمد و در باکینگهامشِر بزرگ شد. او در دانشگاه ناتینگهام و در رشتهٔ زبان‌شناسی ادبی و نویسندگی خلاق تحصیل کرده و سپس مدرک کارشناسی‌ارشد خود را در رشتهٔ زبان انگلیسی گرفته است. ۲ کتاب «راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب» و «دختر خوب، خون بد» با استقبال چشمگیر مخاطبان مواجه شده و او را به نامی آشنا در «ژانر معمایی» بدل کرده است.

بخش‌هایی از کتاب خوب مثل مرده ها

«پیپ جایی را نمی‌دید. عرق گوشه‌های چشم‌هایش را می‌سوزاند. شاید این بار زیادی به خودش فشار آورده بود. خیلی تند پیش رفته بود. خبری از دویدن نبود، داشت فرار می‌کرد.

دست‌کم این بار مکس را ندیده بود. خیلی دنبالش گشت، ولی اصلاً ندیدش. کل مسیر مال خودش بود.

هدفون را دور گردنش انداخت و به سمت خانه رفت. از کنار خانه خالی همسایه رد شد و نفسش بالا آمد. جلوی در ایستاد. چشم‌هایش را مالید.

آن شکلک‌های گچی هنوز آنجا بود. پنج آدمک بی‌سر. اما نه... درست نبود. دیروز حسابی باران آمد و وقتی پیپ از خانه بیرون زد، هیچ شکلکی آنجا نبود. به‌خدا نبود. تازه مسئله دیگری هم بود.

خم شد تا با دقت بیشتری نگاهشان کند. تکان خورده بودند. صبح جمعه، روی خط کنار پیاده‌رو قرار داشتند. حالا چند سانتی‌متر حرکت کرده و به خانه نزدیک‌تر شده بودند.

پیپ مطمئن بود این شکلک‌ها جدید بود. حتماً وقتی بیرون بود، یک نفر آن‌ها را کشیده بود. چشم‌هایش را بست تا روی صداها تمرکز کند. به صدای آرامش‌بخش رقص درختان در دل باد، سوت بلند پرنده‌ها و ناله ماشین چمن‌زنی گوش کرد. ولی صدای جیغ بچه‌های همسایه را نشنید. هیچ خبری نبود.

چشم‌هایش را باز کرد. نه، فکروخیال نبود. پنج شکلک کوچک آنجا بود. باید از مامان راجع‌به آن‌ها سؤال می‌کرد. شاید آن شکلک‌ها آدمک‌های بی‌سر نبود. احتمالاً اهمیت خاصی نداشت و ذهن خسته پیپ از آن‌ها مسئله‌ای شیطانی ساخته بود.

ایستاد. ساق پاهایش درد می‌کرد. قوزک پای چپش می‌سوخت. پاهایش را کشید و به سمت خانه رفت.

ولی دو قدم بیشتر برنداشت.

قلبش تندتند تپید و خودش را به دنده‌هایش کوبید.

یک توده خاکستری نزدیک در بود. یک توده خاکستری و پَردار. از همان فاصله هم فهمید چه چیزی است. یک کبوتر مرده دیگر. پیپ آرام‌آرام به آن نزدیک شد. با احتیاط و در سکوت گام برمی‌داشت. انگار نمی‌خواست بیدارش کند و در کالبدش جان بدمد. آدرنالین در تنش پخش شد. به کبوتر نزدیک شد. انتظار داشت تصویر خودش را در نگاه مرده و بی‌روحش ببیند. ولی نه... خبری از آن نگاه مرده نبود.

چون سر نداشت.»