کتاب دزیره (جلد اول)

کتاب دزیره (جلد اول) نوشتهٔ آن‌ماری سلینکو و ترجمهٔ کیوان عبیدی آشتیانی است و نشر افق آن را منتشر کرده است. دزیره یکی از معروف‌ترین کتاب‌های عاشقانهٔ دنیاست.

درباره کتاب دزیره (جلد اول)

کتاب دزیره (جلد اول) ماجرای زندگی دزیره کلاری همسر کارل چهاردهم و مادر اسکار اول را از زبان خودش شرح می‌دهد. این رمان اتفاقات نیمهٔ دوم سده هجدهم را روایت می‌کند که در آن دزیره کلاری ملقب به دزیدریا، ملکهٔ سوئد و دختر فرانسیس کلاری تاجر ابریشم و اهل مارسی بود که در ۸ نوامبر ۱۷۷۷ میلادی در فرانسه زاده شد.

کتاب دزیره به صورت خاطرات نوشته شده است؛ اینگونه که دزیره آن‌ها را در دفتر اهدایی از سوی پدرش یادداشت می‌کند و ماجرا از زبان اول شخص نقل می‌شود. این رمان بهترین منبع برای شناخت انقلاب فرانسه است.

داستان از این قرار است که پس از آشنایی دزیره با ژوزف بناپارت برادر ناپلئون بناپارت و ازدواج ژوزف با ژولی، خواهر دزیره، دزیره عاشق ناپلئون می‌شود. اما ناپلئون بر خلاف قولش برای ازدواج با او در پاریس با زن دیگری ازدواج می‌کند. چند سال بعد دزیره با مردی به نام ژان باپتیست برنادوت پیوند زناشویی می‌بندد که حاصل آن پسری می‌شود به نام اسکار. از آنجا که همسرش به عنوان فرزندخواندهٔ کارل سیزدهم و ولیعهد سوئد برگزیده می‌شود، دزیره به همراه شوهرش به سوئد می‌رود. اما پس از مشاجره‌ای با ملکهٔ سوئد، به فرانسه بازمی‌گردد. سرانجام با فوت کارل سیزدهم وی به سوئد می‌رود و تا آخر عمر آنجا می‌ماند و در استکهلم چشم از جهان فرو می‌بندد.

شخصیت‌های کتاب از این قرار هستند:

دزیره کلاری: راوی خاطرات داستان؛

ژان باپتیست برنادوت: همسر دزیره که به پادشاهی سوئد می‌رسد؛

ناپلئون بناپارت: نخستین عاشق دزیره و امپراتور فرانسه؛

ژوزف بناپارت: برادر ناپلئون؛

ژولی کلاری: همسر ژوزف بناپارت و خواهر دزیره؛

اسکار اول: فرزند دزیره و ولیعهد و پادشاه سوئد.

داستان دزیره براساس رویدادهای تاریخی نوشته شده است، اما در پاره‌ای از قسمت‌ها، از تاریخ جدا شده‌، چون آن‌ماری سلینکو معتقد بود تاریخ، تمام جزئیات را ثبت نمی‌کند. در توصیف ویژگی‌های قهرمان‌های اصلی داستان و شرح وقایع نیز از تعبیرهای خود در مورد کنش‌ها و واکنش‌های شخصیت‌ها استفاده کرده‌ است.

خواندن کتاب دزیره (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران رمان‌های تاریخی عاشقانه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آن‌ماری سلینکو

خانم آن‌ماری سلینکو (۱۹۸۶-۱۹۱۴)، نویسندهٔ اتریشی، خالق آثار پرفروشی به زبان آلمانی است. او تا سال ۱۹۳۹ مقیم آلمان بود و در این سال با شروع جنگ جهانی دوم، به همراه شوهرش ابتدا به دانمارک و سپس در سال ۱۹۴۳ به سوئد پناهنده شد.

دزیره، آخرین اثر این نویسنده، به ۲۵ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده است. در سال ۱۹۵۶ نیز فیلمی براساس این داستان با بازی مارلون براندو و جین سیمون ساخته شده است.

بخشی از کتاب دزیره (جلد اول)

«تصمیم گرفته‌ام برای فردا، با چهار تا دستمال جلوی لباسم را پر کنم تا مثل دخترهای کاملاً بالغ به‌نظر برسم. البته بالغ شده‌ام، اما هیچ‌کس این موضوع را نمی‌داند، چون ظاهرم نشان نمی‌دهد.

نوامبر گذشته، چهارده ساله شدم و پاپا این دفترچهٔ قشنگ خاطرات را به مناسبت تولدم به من هدیه داد. حیف است که این صفحه‌های سفید زیبا با نوشتن خراب بشوند. یک طرف دفترچه قفل کوچکی است که می‌توانم آن را قفل کنم. حتی خواهرم، ژولی، نخواهد فهمید توی آن‌چه چیزهایی می‌نویسم. این آخرین هدیه از طرف پاپای عزیز بود، چون پدرم، فرانسوا کلری، تاجر ابریشم اهل مارسی، دو ماه پیش از یک بیماری ریوی درگذشت.

وقتی دفتر را روی میز، میان هدیه‌هایم دیدم با نگرانی پرسیدم: «چه باید توی آن بنویسم؟» پاپا لبخندی زد و پیشانی‌ام را بوسید: «داستان همشهری برناردین اوژنی دزیره کلری را.» این را گفت و چهره‌اش غمگین شد.

امشب نوشتن داستان زندگی‌ام را شروع می‌کنم چون آن‌قدر هیجان‌زده‌ام که خوابم نمی‌برد. پس به آرامی از تختم پایین می‌آیم و امیدوارم ژولی از نور شمع بیدار نشود چون عصبانی می‌شود.

به این دلیل هیجان‌زده‌ام که فردا قرار است با زن‌برادرم، سوزان، به دیدن آلبیت، نمایندهٔ مجلس برویم و از او بخواهیم اتین را آزاد کند. چون برادرم اتین، زندگی‌اش در خطر است. دو روز پیش خیلی ناگهانی پلیس آمد و بازداشتش کرد. این روزها از این‌گونه اتفاق‌ها زیاد می‌افتد. پنج سال از انقلاب کبیر می‌گذرد و مردم معتقدند هنوز تمام نشده است. به‌هرحال، هر روز سرهای زیادی در میدان تالار شهر زیر گیوتین می‌روند و ارتباط با اشراف‌زاده‌ها بی‌خطر نیست. خوشبختانه، هیچ‌کدام از بستگان ما از اشراف‌زاده‌ها نیستند. پاپا راه خودش را می‌رفت، تجارت کوچک پدربزرگ را توسعه داده و یکی از بازرگان‌های بزرگ ابریشم در مارسی شده بود. پاپا از انقلاب راضی بود، گرچه قبل از آن مقداری پارچهٔ ابریشم آبی برای ملکه به دربار فرستاده بود. اتین می‌گوید دربار پول آن ابریشم‌ها را هرگز نداد. وقتی پاپا اولین اعلامیهٔ حقوق بشر را برای‌مان می‌خواند، تقریباً گریه‌اش گرفته بود.

بعد از مرگ پاپا، اتین تجارتخانه‌اش را می‌گرداند. وقتی اتین بازداشت شده بود، آشپزمان ماری، که حکم دایهٔ مرا هم دارد، آهسته به من گفت: «اوژنی، شنیده‌ام که آلبیت به شهر آمده. زن‌برادرت باید به دیدنش برود و کاری کند که همشهری اتین را آزاد کنند.» ماری همیشه می‌داند در شهر چه خبرهایی هست.

سر شام همه ناراحت بودیم. دو جای خالی سر میز بود؛ صندلی کنار ماما که مخصوص پاپا بود و صندلی کنار سوزان که جای اتین بود. ماما به هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد جای پاپا بنشیند. همان‌طور که به فکر آلبیت بودم، خمیر نان‌ها را گلوله می‌کردم. این کار ژولی را ناراحت می‌کرد. فقط چهار سال از من بزرگ‌تر است ولی دائم می‌خواهد نقش یک مادر را برایم بازی کند، این طرز رفتارش مرا عصبانی می‌کند.»