بریده‌هایی از کتاب دزیره (جلد اول)

در زندگی شب‌هایی وجود دارند که هیچ‌وقت به پایان نمی‌رسند.

«می‌خندی، اوژنی؟ ... می‌خندی؟»

آدم وقتی بزرگ می‌شود که واقعاً عاشق شده باشد.

مشغول نوشتن شده‌ام چون خوابم نمی‌برد. و خوابم نمی‌برد چون نگرانم. نگرانِ اتفاق‌های آینده و نمی‌توانم از آن‌ها فرار کنم.

معتقدم تاریخ، تمام جزئیات را ثبت نمی‌کند.

گر کسی روی زخم کهنه‌ای که مدت‌هاست خوب شده، مرهم بگذارد، چه می‌شود؟ ــ کسی که زخم خورده، به مرهم‌گذار می‌خندد!

کسی نمی‌داند چه سرنوشتی در انتظارش است. چرا باید برای چیزی که نمی‌دانم نگران باشم؟

حالا می‌دانم آدم وقتی بزرگ می‌شود که واقعاً عاشق شده باشد.

به‌نظر من همهٔ مردم، چه آن‌هایی که سر می‌برند و چه آن‌هایی که سرشان بریده می‌شود، مردها و زن‌هایی که عاشق می‌شوند، می‌میرند، و همهٔ آن‌هایی که زندگی معمولی دارند، تاریخ را می‌سازند.»

«می‌خواستم یک‌بار دیگر بغلش کنم، ماری... می‌خواستم موقع خداحافظی بغلش کنم.»

«دخترکم، مردم فرانسه صدها سال است که رنج می‌کشند و دو شعله از رنج مظلومان زبانه می‌کشد: شعلهٔ عدالت و شعلهٔ نفرت. شعلهٔ نفرت با دریایی از خون خاموش می‌شود ولی آن شعلهٔ دیگر، شعلهٔ مقدس عدالت، هیچ‌وقت کاملاً خاموش نمی‌شود.»

به‌نظر من پاریس یک شهر افسانه‌ای است.»

حقوق بشر که از بین‌رفتنی نیست پاپا، نمی‌توانند منسوخش کنند، درست است؟ ــ نه، از بین رفتنی نیست، ولی می‌توانند به‌طور موقت، به‌صورت علنی یا پنهانی آن را زیر پا بگذارند. البته تاریخ نشان داده کسانی که این حقوق را پایمال می‌کنند، به ناحق خون‌های بسیاری را می‌ریزند.

ـ با کجا در جنگ نیستیم؟ فقط اسمش صلح است.

امشب نوشتن داستان زندگی‌ام را شروع می‌کنم چون آن‌قدر هیجان‌زده‌ام که خوابم نمی‌برد. پس به آرامی از تختم پایین می‌آیم و امیدوارم ژولی از نور شمع بیدار نشود چون عصبانی می‌شود.

«اوژنی، تو هیچ‌وقت نگران آینده و سرنوشتت شده‌ای؟»

این تاریخ به بعد، دیگر مرا اوژنی صدا نکنید. اسم کامل من اوژنی برناردین دزیره است و دوست دارم دزیره صدایم کنید.»

«سیاست... امان از این سیاست که خانواده‌ام را بدبخت کرده!

«حق با شماست مادام. البته افسانه‌ها زیر باران هم افسانه می‌مانند.»

حالا می‌دانم آدم وقتی بزرگ می‌شود که واقعاً عاشق شده باشد.

گفت به من حسادت می‌کند چون به ملیتی تعلق دارم که این افکار بزرگ را به دنیا تقدیم می‌کند. کنارم نشسته بود و ادامه داد: «آزادی، برابری، و اقتدار مردمی.» بعد، گفت: «خون‌های زیادی برای تصویب این قوانین ریخته شده‌اند، خون‌های مردم بی‌گناه. و نباید بیهوده پایمال بشوند، مادموازل.»

«می‌خندی، اوژنی؟ ... می‌خندی؟»

به‌طرز وحشتناکی خسته بودم اما مهم نبود چون بالاخره به مقصد رسیده بودم.

ــ خیلی عجیب است. بیش‌تر مردم معتقدند از سرنوشت‌شان خبر ندارند. نگاهش به دوردست‌ها خیره مانده بود: «ولی من می‌دانم چه سرنوشتی در انتظارم است.» گیج شدم: «نگرانی؟» به‌نظر می‌رسید دارد فکر می‌کند. بعد، تکانی خورد: «نه. فقط می‌دانم کارهای بزرگی خواهم کرد. من برای رهبری یک ملت خلق شده‌ام و جزو آدم‌هایی هستم که تاریخ را می‌سازند.»

هروقت و هرجا، اگر کسی آزادی و برابری را از مردم گرفت کسی نمی‌تواند برای او طلب بخشش کند و بگوید ناآگاه بوده

دیروز، ناپلئونه بی‌مقدمه پرسید: «اوژنی، تو هیچ‌وقت نگران آینده و سرنوشتت شده‌ای؟» وقتی تنها هستیم مرا تو صدا می‌کند. این روزها حتی نامزدها و زن وشوهرها هم هم‌دیگر را تو صدا نمی‌کنند. ــ نگران؟ نه.... (سرم را تکان دادم...) نگران نیستم. کسی نمی‌داند چه سرنوشتی در انتظارش است. چرا باید برای چیزی که نمی‌دانم نگران باشم؟ ــ خیلی عجیب است. بیش‌تر مردم معتقدند از سرنوشت‌شان خبر ندارند. نگاهش به دوردست‌ها خیره مانده بود: «ولی من می‌دانم چه سرنوشتی در انتظارم است.» گیج شدم: «نگرانی؟» به‌نظر می‌رسید دارد فکر می‌کند. بعد، تکانی خورد: «نه. فقط می‌دانم کارهای بزرگی خواهم کرد. من برای رهبری یک ملت خلق شده‌ام و جزو آدم‌هایی هستم که تاریخ را می‌سازند.»

در زندگی شب‌هایی وجود دارند که هیچ‌وقت به پایان نمی‌رسند

اما خسته بودم خیلی خسته و غمگین.

خسته نیستم. فکرم هم مشغول است

خسته نیستم. فکرم هم مشغول است